Οι Sentinels είναι μια μπάντα που έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν κάθισα να ασχοληθώ σοβαρά. Ό,τι έχω ακούσει από το σχήμα ήταν ωραίο αλλά όχι αρκετό για να μου κινήσει το ενδιαφέρον ώστε να ασχοληθώ πιο ενδελεχώς. Θα τα καταφέρει το “Collapse By Design”;
Αρχίζουμε με το “Epitaph”. Ένα συνεχόμενο breakdown με άπειρα chugs στις κιθάρες και το dissonance στον θεό. Αρκετά δυναμικό intro, ας δούμε όμως τι θα μας πει το σχήμα στη συνέχεια. Το “Inertia” με μπέρδεψε αρκετά. Τόσο η περίεργη εισαγωγή, όσο και οι απότομες αλλαγές δεν με άφησαν να πάρω ανάσα. Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται και το “Comfort In Familiar Path” αλλά ομολογώ ότι το ambiance στο υπόβαθρο δίνει στο κομμάτι μια διαφορετική αύρα από το “Inertia”, η οποία σίγουρα μου άρεσε περισσότερο. Τα κοψίματα μέσα στο κομμάτι είναι πολύ καλά τοποθετημένα και άρτια εκτελεσμένα.
Ακολουθεί το “Embers”. Οι κιθάρες με κούρασαν αρκετά και σχετικά γρήγορα. Ευτυχώς μετά το πρώτο λεπτό ηρεμεί κάπως και υπάρχει περισσότερη μελωδία. Το “Albatross” μου φάνηκε το πιο καλά δομημένο μέχρι τώρα. Τα πάντα ταίριαζαν και το beatdown ήταν υπέροχο. Καθώς προχωράει η ακρόαση νομίζω έχω αρχίσει να καίω φλάντζα… Πάρα πολλές αλλαγές, πάρα πολλές αλλαγές, πάρα πολλά κοψίματα και πολύ λίγη συνοχή.
Επιβεβαιώνω ότι το κεφάλι μου έγινε πουρές. Το μοναδικό που ήταν μια όαση σε μια έρημο χάους ήταν το “Solitude”. Το χρειαζόμουν οπωσδήποτε πριν περάσουμε ξανά στο ανελέητο κοπάνημα. Το album θα το χαρακτήριζα σχετικά κουραστικό. Δύσκολο να ακούει κανείς αυτό το χάος για 46 λεπτά. Αν υπήρχε παραπάνω μελωδία, ίσως περισσότερα καθαρά σημεία και τα κομμάτια ξεχώριζαν πιο πολύ το ένα από το άλλο, τότε το “Collapse By Design” σίγουρα θα μου άρεσε πολύ, μα πολύ περισσότερο.
6/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
