Πουλάκια κελαηδούν και μια πόρτα κλείνει. Έτσι ξεκινάει η δουλειά του Rusty Pacemaker ( το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του δημιουργού αυτού του album) και η απορία είναι η εξής: τι έπεται άραγε να ακολουθήσει; To πρώτο κομμάτι καταλήγει σε forte και ονομάζεται Cell. Σε αυτό συνειδητοποιώ ότι αν και υπάρχει απειρία στο κομμάτι των συνθέσεων, είναι κάτι που μπορεί να δουλευτεί, μια και υπάρχουν αρκετά καλά στοιχεία αλλά αδούλευτα. Είναι λίγο απλοικό το όλο project και οι μελωδίες στην κιθάρα λίγο αδιάφορες. Δεν ξέρω, νομίζω ότι από τις αλλαγές στο tempo και στο forte-piano κρύβεται μια κλασική παιδεία, αλλά δουλειά θέλει αν και υπάρχει το κατάλληλο έδαφος διότι το είδος είναι απαιτητικό. Θα το κατέτασσα στο alternative rock με ατμοσφαρικά στοιχεία και με ελάχιστη δόση ψυχεδέλειας. Σε αυτά έχω να προσθέσω ότι το Waiting for tomorrow σαν κομμάτι είναι μια καλή απόπειρα που φαίνεται να έχει επιρροές από γερμανικό gothic και soundtrack γαλλικής ταινίας. Ο Rusty Pacemaker συνθέτει, μιξάρει, επιμελείται το artwork και το mastering,οπότε λογικό είναι να υπάρχουν αδυναμίες αν όλα προέρχονται από μόνο ένα άτομο. Ωστόσο, δέχομαι την προσωπική ανάγκη του καθενός να εκφραστεί, αλλά όταν έχεις να συγκριθείς με ολοκληρωμένες δουλειές άλλων μπαντών, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δεν πρόκειται για εναν μη ταλαντούχο άνθρωπο, αλλά από τη στιγμή που τα έχει πάρει όλα πάνω του, τότε οι δυσκολίες πληθαίνουν.
5/10
Ήλια Τσάρα
