Ντεμπούτο άλμπουμ για τους Motherplearl από τη Σουηδία, οι οποίοι έχουν ήδη 9 χρόνια ζωής, όπως μας πληροφορούν στο press report. Με την έλευση του Martin Brishäll στα φωνητικά το 2010, η μπάντα βρήκε στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα μπορούσε να τραγουδήσει σωστά το funk / rock / AOR που ο Birger Wikström (κιθάρες) είχε στο μυαλό του να κυκλοφορήσει προς τα έξω. Τα πράγματα είναι πολύ απλά με τον πρώτο δίσκο των Motherpearl, οι οποίοι αν και Σουηδοί, ακούγονται λες και έχουν μεγαλώσει μουσικά στην Αμερική. Βάζουμε αρκετούς Extreme, αρκετούς Living Colour και λίγο Mr. Big στην εξίσωση και παίρνουμε το μείγμα μουσικής που βγάζουν προς τα έξω οι Motherpearl. Τεχνικά η μπάντα είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα με έναν καταπληκτικό Wikström να κάνει πραγματικά απίθανα πράγματα στην κιθάρα, τον Brishäll να έχει την απόλυτα κατάλληλη φωνή για τη μουσική αυτή, ενώ το rhythm section των Daniel Sjöstrand (μπάσο) και Gustaf Hedström (τύμπανα) κρατάει πολύ σωστά τους ρυθμούς και γεμίζει το κενό της έλλειψης της δεύτερης κιθάρας. Τα κομμάτια του δίσκου έχουν όλα σχεδόν το funky στοιχείο, σε άλλα λιγότερο και σε άλλα περισσότερο (όπως το “Supervisionary Man”), αλλά έχουν σίγουρα όλα ένα κοινό παρονομαστή που λέγεται AOR. Το “The Motherload” ακούγεται ευχάριστα, ειδικά αυτή την περίοδο που αρχίζει και καλοκαιριάζει, αλλά από ένα σημείο και μετά δεν δίνει κάτι το διαφορετικό. Γενικά όπου η μπάντα το πάει στο πιο hard rock τα καταφέρνει καλύτερα, σε στιγμές σαν τα “Showstarter”, “Posterboy”, “Silver Spoon” και το “Voodoo Queen” που το riff του φέρνει στο μυαλό τον Jimi Henrix. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι σε ένα απλά καλό επίπεδο και ευχάριστα στο άκουσμα κάποιες φορές, αλλά μέχρι εκεί. Για παράδειγμα η μπαλάντα “Sooner or Later” θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη, αφού είναι αρκετά βαρετή χωρίς να την σώζει η χρησιμοποίηση ορχήστρας. Επίσης το “Simon Says”, είναι ένα κομμάτι το οποίο νομίζεις ότι το έχεις ακούσει και άλλες φορές μέσα στο δίσκο και στο οποίο οι αρμονικές στο ρεφρέν είναι απλά άσχημες. Στο δίσκο έχουν συμμετάσχει και οι Mattias IA Eklundh (Freak Kitchen) και Paulo Mendonça (Tina Turner, Jeff Scott Soto), οι οποίοι δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στους Motherpearl. Σε γενικές γραμμές, μάλλον ένας δίσκος ο οποίος θα περάσει απαρατήρητος, αφού οι Motherpeal ακολουθούν πολύ ασφαλή μονοπάτια, χωρίς να διακινδυνεύουν να κάνουν κάτι πιο ενδιαφέρον. Η παραγωγή καθαρή αλλά κρατώντας την απαραίτητη βρομιά για τα δεδομένα του είδους. Όσοι αρέσκονται στους Extreme και θα γούσταραν να τους ακούσουν με πολλά funky στοιχεία α-λα Living Colour, μάλλον θα εκτιμήσουν το “The Motherload”. Οι υπόλοιποι δεν θα βρουν κάτι το φοβερό και τρομερό εδώ, εκτός από κάποιες ωραίες και χαλαρωτικές στιγμές.
5,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
