Έκτος δίσκος από τους γερμανούς φίλους μας τους Hammerschmitt, με ελαφρώς άστοχο τίτλο κατ’ εμέ (σ.σ.: όποιος έζησε στα ’90s θα καταλάβει) αλλά καθόλου άστοχη προσπάθεια. Ο δίσκος ακολουθεί πιστά τον προκάτοχό του “Still On Fire” δίνοντας βάση στις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα στυλιζαρισμένα φωνητικά που πλαισιώνονται από μια παραγωγή που “μυρίζει” ‘80s και τους πάει πολύ. Ας μην ξεχνάμε πως είναι και μια μπάντα που μετράει συνολικά κοντά στα 20 χρόνια χωρίς αλλαγές στο line–up της, άρα διατηρεί μια λογική ανοδική πορεία. Το άλλο που δεν πρέπει να ξεχνάμε για αυτή την κυκλοφορία είναι πως είναι μόλις το δεύτερο studio album που δεν είναι στην μητρική τους γλώσσα, αλλαγή η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Παρόλα αυτά οι Hammerschmitt είναι από τις μπάντες που τις χαρακτηρίζεις μεν “hard rock” αλλά όλο αυτό το “βάλε ένα riff που AC/DC-ίζει εδώ και μερικά φωνητικά που Saxon-ίζουν εκεί για να γίνει δουλίτσα” δεν μου κάνει και πολύ πλέον. Επίσης, το ότι μετρούν πολλά χρόνια σαν μπάντα, το οποίο ανάφερα παραπάνω ως θετικό, καταλήγει να είναι διττής σημασίας. Γνώμη μου. Δεν μπορώ να μην πω λοιπόν πως το αποτέλεσμα είναι αρτιότατο, η κιθαριστική προσέγγιση είναι μια χαρά και τα φωνητικά παιχνιδίζουν αρκετά προσθέτοντας πόντους στο σύνολο αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω πως εντυπωσιάστηκα. Ο λόγος; Όταν αξίζουν τα πέντε από τα δέκα κομμάτια δεν πας και για Grammy. Παραδείγματος χάρη, κομμάτια όπως το “War” και “Metallized” ξεκινούν στην κατάταξη από το “δεν πείθουν” μέχρι το “πέρασαν και δεν ακούμπησαν”.
Αξίζει σίγουρα μια ακρόαση και το “Restart Your Fire” δεν θα με χάλαγε να το ακούσω ενώ πίνω την μπίρα μου κάπου, κάπως, κάποτε σε ένα bar, αλλά μέχρι εκεί.
5/10
ΑγγελικήΚαπίρη
[email protected]
