Τι μπαντάρα και αυτοί οι Korpiklaani, βγάζοντας καινούργιο δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο, έχουν εδραιωθεί κανονικότατα στον χώρο, έχοντας δώσει την ιδέα για το πως πρέπει να ακούγετε το folk metal. Ο καινούργιος τους δίσκος πρέπει να είναι και ο καλύτερός τους μέχρι τώρα, το “Manala” έχει αυτό το κλασικό στυλ των Φιλανδών, το μεθυσμένο πάρτι στυλ, που μέσα σε όλο αυτό το μουσικό πανηγύρι δεν ξεχνούν τις φολκ ρίζες τους. Ο δίσκος ξεκινά δυναμικά με το “Kunnia” τον απόλυτο Korpiklaani ήχο από τα παλιά, με τα ακορντεόν, τις ρυθμικές φωνές, τα ξεφωνητά, τον χορό με την συνοδεία των βιολιών και φυσικά με την φωνάρα του Jonne Järvelä που είναι γεννημένος για να τραγουδά αυτό το είδος της μουσικής. Ο τύπος γκαρίζει και γουστάρει και όλο αυτό ακούγεται όχι απλά ευχάριστα, αλλά και τόσο οικεία, λες και δεν κάνουν χωριστά (μπάντα και τραγουδιστής). Η συνέχεια του δίσκου στο ίδιο μοτίβο, που σταδιακά βλέπουμε ελαφρά κάπως πιο metal καταστάσεις, μέχρι το σημείο που έρχονται τα instrumental κομμάτια, εξίσου απολαυστικά και εξίσου ποιοτικά. Αν και ο δίσκος πλην του τελευταίου bonus κομματιού “Soil Of The Corpse” είναι στην μητρική τους, έχουν δημιουργήσει και στα αγγλικά το “Manala” (ως bonus CD), φανταστείτε να ξαναγράφουν τα φωνητικά σε έντεκα από τα δεκατρία κομμάτια, απλά για να ευχαριστήσουν το κοινό τους, respect. Το θέμα είναι ότι ο ήχος τους αποδίδει πολύ καλύτερα στα Φινλανδικά, γιατί γι’ αυτό είναι γραμμένα. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι ομοιοκαταληξίες στα αγγλικά δεν βγαίνουν, όχι ότι χαλάει το κομμάτι, απλά δεν ήταν και τόσο ανάγκη να καταλαβαίνουμε το τι λένε (κακός αστεϊσμός). Πάλι στο μουσικό μέρος, στα πιο ξεσηκωτικά μέρη μου ήρθαν στο μυαλό ένα δείγμα από Alestorm και από την άλλη στα πιο folk/epic μέχρι και Eluveitie, πράγμα πολύ λογικό μιας και μοιράζονται σε μεγάλο βαθμό στον ίδιο χώρο. Ακούστε το “Manala” ακόμα και άμα δεν σας αρέσει το folk, ή ακόμα και το metal.
9/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
