Οι Hunted, έντεκα χρόνια μετά την επανακυκλοφορία του ντεμπούτου τους, “Welcome The Dead”, από την Massacre Records αποφασίζουν να επανέλθουν στην ενεργό δισκογραφία μέσω της Pitch Black Records με το δίσκο “Deliver Us” (όχι, δεν είναι ωδή στο κλασικό έπος των Warlord). Κατάγονται από το Cardiff της Ουαλίας και αρέσκονται να παίζουν progressive/speed metal κατά βάση, αγγίζοντας και λίγο από το groove ηχόχρωμα.
O δίσκος ξεκινά με το “Velvet Worm”, ένα ενδιαφέρον intro που σε βάζει στο κλίμα. Οι Hunted προσκυνούν τους Nevermore, τους Metal Church, τους Vicious Rumors και τους Sanctuary, οπότε ξέρουμε τι να περιμένουμε στην συνέχεια του δίσκου. Έκπληξη αποτέλεσε η χρήση πιο death metal στοιχείων όπως είναι τα brutal φωνητικά και τα blast beats. Εν συνεχεία το “Salvation On A String”, αποτελεί ένα υβρίδιο μεταξύ heavy/prog/groove metal με φωνητικά τύπου Tim “Ripper” Owens ενώ οι lead μελωδίες στο ακουστικό μέρος αγγίζουν μέχρι και πιο hard rock ακούσματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι λοξοκοιτούν προς Queensrÿche μεριά. Τo “For The Blind”, είναι αυτό που λέγαμε παραπάνω για τα Metal Church/Sanctuary μονοπάτια που ακολουθούν. Εδώ είναι που εναρμονίζονται πλήρως.
Πάμε παρακάτω και στο “Burning Ones”, μια σύνθεση που αγγίζει τα οχτώ λεπτά σε διάρκεια. Αρκετές εναλλαγές στο ύφος των Nevermore, ωστόσο κάπου τα υψίσυχνα φωνητικά κουράζουν, τα οποία κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να είναι πιο μετριασμένα. Από την άλλη, στο “The Black Shore” οι ταχύτητες δίνουν και παίρνουν, με τα τύμπανα να έχουν πάρει φωτιά ενώ στο “The Lie” που ακολουθεί, συναντά κανείς ένα πιο US heavy metal κομμάτι παρά του γενικότερου ύφους που χαρακτηρίζει το σχήμα. Για ακόμα μια φορά, πάλι τα φωνητικά είναι φουλ στις τσιρίδες. Εντάξει ρε συ Chris, ξέρουμε ότι το έχεις αλλά μήπως να μαζευτείς λίγο; Λέω εγώ τώρα.
Στα μισά του δίσκου κάνει την εμφάνιση του το “One More Time”, με μια ακουστική εισαγωγή, η οποία μετά εξελίσσεται σε μία από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Μελωδίες, ταχύτητες και ωραίες φωνητικές μελωδίες δίνουν και παίρνουν. Το “Misled” από την άλλη διακατέχεται αρχικά από τις mid-tempo ταχύτητες αλλά και πάλι ανεβαίνουμε ταχύτητα. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κομμάτι Judas Priest σε ένα από τα άλμπουμ της Ripper περιόδου. Από την άλλη για το “Time Will Tell”, θα πω ότι είναι το μοναδικό κομμάτι με το οποίο το “One More Time” κοντράρεται στα ίσα.
Οδεύοντας προς το τέλος, κάνει την εμφάνισή του το “Our Final Embrace”, η ηλεκτρική μπαλάντα του δίσκου. Δεν είναι power ballad όπως αυτές που γνωρίζουμε, αν και στα τελευταία δυο, σχεδόν, λεπτά μετατρέπεται. Αρκετά ατμοσφαιρική που σου δημιουργεί συναισθήματα όχι και τόσο χαρούμενα. Κλείνουμε το δίσκο με το “Maldito Sea Tu Nombre”, όπου έχουμε σχεδόν ένα rip-off Jag Panzer, αφού νομίζεις ότι είναι το “Shadow Thief”. Βέβαια είναι τραγουδισμένο στα ισπανικά, είναι κάτι που το κάνει ιδιαίτερο. Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με έναν αρκετά καλό δίσκο, τον οποίο λάτρεις των ψηλών φωνητικών, νομίζω ότι θα τον απογειώσουν. Από κει και πέρα, όσοι δεν την παλεύετε να ακούτε όλη την ώρα φωνή στο Θεό, μπορείτε απλά να του δώσετε μια ακρόαση.
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
