Αυτοί είναι οι Nemas και είναι εδώ για να μείνουν, ή τουλάχιστον έτσι μας λένε! Ισχυρίζονται ότι παίζουν όσο πιο δυνατά μπορούν… Τι παίζουν; Punk, ένα είδος αρκετά παραμελημένο στις μέρες μας. Ακούγοντας λοιπόν αυτόν το δίσκο, που είναι και η πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν οι The Offspring, την εποχή που γνώρισαν την εμπορικοποίηση, δηλαδή από το Americana και μετά. Μία δεύτερη σκέψη ήταν και οι Green Day. Όπως καταλαβαίνετε, ο ήχος τους θα μπορούσε να περιγραφεί κυρίως σαν χαρούμενος και γεμάτος ενέργεια, pop-punk κατά κάποιο τρόπο, αφού δεν έχει ίχνος από το επιθετικό ύφος που είχε το punk στις αρχές του. Καλές κιθάρες, με χαριτωμένα riffάκια και ένα mini solo στο “My Voice”. Απλοϊκό, προβλέψιμο, εμπορικό, αλλά αρκετά ευχάριστο και φυσικά σε γρήγορους ρυθμούς. Όλα αυτά σε εννέα κομμάτια, συνολικής διάρκειας μόλις 22 λεπτών. Γενικά δεν έχει κάτι το πρωτότυπο να προσφέρει. Είναι ότι περιμένει να ακούσει κανείς από μία τέτοια κυκλοφορία και η μικρή του διάρκεια είναι κατάλληλη για να μην βαρεθείς μέχρι να φτάσει στο τέλος. Είναι μία αρκετά καλή επιλογή για όσους αρέσκονται σε αυτά τα ακούσματα και έχουν την τάση να επιδίδονται στο skate. Αν πάντως είστε από αυτούς που έχετε συνδέσει το punk με μπάντες όπως οι Sex Pistols, οι Dead Kennedys και οι Ramones, προσπεράστε το άφοβα.
6,5/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
