Ήτο λοιπόν μια ωραία πρωία όταν μου ζητήθηκε να παραστώ στα Zero Gravity Studios για την προακρόαση του νέου δίσκου των Anorimoi (ή Ανώριμων ή κάτι τέτοιο). Η αλήθεια είναι ότι στο άκουσμα των λέξεων «Ανώριμοι» και «νέος δίσκος» δίπλα-δίπλα, ένιωσα ένα εξωσυμπαντικό ρίγος να με διαπερνά με συγκεκριμένο σημείο G την αριστερή μου μασχάλη. Και πώς να μη τη διαπεράσει άλλωστε, όταν ο νέος δίσκος ξεκινάει με το νέο χιτάκι “12.000 πόδια”, έναν ύμνο στα σκατ….στις πτήσεις της Ryanair, το οποίο όπως μας είπε η ίδια η μπάντα, πρόκειται για την αληθινή ιστορία που υπάρχει στο δίσκο, για ένα αεροπλάνο που παρουσίασε βλάβη η τουαλέτα του και αναγκάστηκε να κάνει αναγκαστική προσγείωση για τους λόγους που φαντάζεστε. Φυσικά η μπάντα παρουσιάζει το σκηνικό με ένα twist στην ιστορία για να υπάρχει μέσα περισσότερη σκατίλαΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ το στοιχείο της έκπληξης. Προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει και σε ένα εφτάιντσο και καθόλου άδικα καθώς πρόκειται για το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου στο πολύ χαλαρό. Όχι μόνο για το εξαιρετικά κολλητικό του ρεφρέν, αλλά και για τις Maiden-ικές μελωδίες που παρουσιάζει, οι οποίες δεν είναι φυσικά στεγνή αντιγραφή, αλλά έχουν φιλτραριστεί από τους οπαδούς, για τους οπαδούς.
Στη συνέχεια, περνάμε στη “Γκομενιά”, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα δέντρο που αντί για καρπούς, βγάζει γυναίκες, η οποία έχει όμως άσχημο τέλος για τον πρω(κ)ταγωνιστή της ιστορίας μας. Η ιδανικότερη αλλαγή, μετά από τη σκατίλα της αρχής, που αποδεικνύει ότι οι μεταλλάδες, στο πολύ βάθος είμαστε ευαίσθητα παιδιά. Όταν θέλουμε. Μουσικώς, κινείται στο κλασσικό heavy metal το οποίο μας έδειξαν με στοργή (και προδέρμ) οι πατεράδες μας.
Έπειτα από αυτό, θα έρθει ένα κομμάτι με το οποίο θα ταυτιστείτε όσοι από εσάς βλέπετε σειρές. Γιατί, σωστά καταλάβατε, το “Λάννιστερ Μήτσος, του Ηλία και της Ειρήνης”, μιλάει για αυτά τα ποταπά αποβράσματα της κοινωνίας που επειδή έχουν δει το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς πριν από όλους τους άλλους, το βρίσκουν διασκεδαστικό να μας πουν τι έγινε. Πετάξτε τους στη χημική τουαλέτα από τα 12.000 πόδια. Με το κεφάλι. Επίσης, να ξέρετε, πέθανε ο Τζον Σνόου.
Η συνέχεια κρατά ένα τραγούδι με το οποίο θα νιώσουμε ταύτιση οι άμοιροι ντεθμεταλλάδες αυτού του κόσμου. Και ο τίτλος αυτού, “Cthulhu”. Και μιλάει για το πόσο έχει ξεπέσει η λατρεία αυτού του Θεού στις μέρες μας (η νέα γενιά ασχολείται όλο με τα μπλιμπλίκια, κανείς δεν κατεβαίνει πλέον στις αλάνες). Τέσσερα κομμάτια έχουν ήδη φύγει, δεν έχουμε κουραστεί ούτε στο ελάχιστο και θέλουμε κι άλλο. Έτσι είναι όταν πας για παραλίγο δισκάρα, σωστά;
Και πώς να μην πας για παραλίγο δισκάρα όταν έχεις ένα κομμάτι που μιλάει για το γύπα; Ένα κομμάτι με το οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι όσοι φλερτάρουμε ηλεκτρονικώς ανίδεες κορασίδες (εγώ να ξέρετε είμαι πιο άσχημος από κοντά). Το όνομα αυτού, “Το Πέος Της Παρηγοριάς”. Εδώ θα δούμε το πιο πειραματικό πρόσωπο του “Κώλαση”, καθώς το τραγούδι χρησιμοποιεί πλήκτρα που του δίνουν έναν πιο AOR χαρακτήρα (AOR σε ένα δίσκο υποβόσκουσας σκατίλας. AOR-σκατίλα, σας αφήνω να κάνετε τη σύνδεση μόνοι σας). Κάπου εδώ ένιωσα ότι ο δίσκος έκανε μια μικρή κοιλιά, όχι τόσο στιχουργικά, όσο μουσικά, αλλά πιστεύω ότι θα ξεπεραστεί από τις συνεχόμενες ακροάσεις.
Κάπου εδώ εισερχόμαστε στο πιο κουλτουροζετέμ πνεύμα της μπάντας, η οποία στο “Είμαι Το Πουτανάκι Μου”, μας παρουσιάζει έναν τύπο με περίπου 666 διαφορετικές ψυχολογικές διαταραχές. Βρήκα πάρα πολύ ωραία την ιδέα της Arcade εισαγωγής που χρησιμοποίησαν και θα ήθελα να τη χρησιμοποιήσουν περισσότερο (τις νύχτες φαντάζομαι το Negroπεθαμένο ντυμένο αβοκάντο να χορεύει trance υπό τους ήχους του soundtrack του Mortal Kombat, γι’αυτό ίσως).
Το “Μαραμένο Κάστανο” αποτελεί την πιο χαοτικά κουλτουριάρικη στιγμή του δίσκου, με κανέναν να μη μπορεί να καταλάβει για τι ακριβώς μιλάει, αλλά κερδίζει σίγουρα λόγω των πολύ ωραίων κλασσικών μελωδιών του.
Η βαθιά κουλτούρα κάπου εδώ έλαβε τέλος και περνάμε στη βαθιά σερπατίνα και στο κεντρικό θέμα του δίσκου που είναι…οι τουαλετικές αποφράξεις. Μα τι σκέφτεστε τέλος πάντων; “Κωλοκαύτωμα” λοιπόν, με τις κιθάρες να κοιτάνε προς Σκανδιναβία μεριά και συγκεκριμένα στο τιμημένο “Γκέτεμπορ(γ)κ” και το θέμα να είναι αυτό που όλοι φανταζόμαστε. Δηλαδή σαν ένας χαλαρός περίπατος δίπλα στο ποτάμι, με το αγαπημένο πρόσωπο, αλλά μετά από μεγάλη κατανάλωση ινδικού.
Θα περάσουμε πάλι στο λατρεμένο κόσμο του ιντερνέτ και στην “Ανθοδέσμη Από Κρέας” που πραγματεύεται τα dickpicks που όλες οι κυρίες κάποια στιγμή έχουν δεχθεί στη ζωή τους. Η ερωτική μπαλάντα του δίσκου, συνοδεύεται με μια εσάνς από Amorphis που καθόλου δε μας χάλασε.
Το κλείσιμο επιβάλλεται να είναι κάτι το επιβλητικό, με το “Χοντρό Λάθος” να μιλάει για κάτι που δε θα πω, για να σας αφήσω σε αγωνία για να σας βάλω σε σκέψεις σχετικά με το κεντρικό θέμα του δίσκου. Ενώ μουσικά, γίνεται ένας μικρός χαμός, με το συγκρότημα να παίζει ταυτόχρονα power με… death metal θέματα.
Και εδώ λοιπόν, ολοκ(ω)ληρώνεται το “Κώλαση”, ένας δίσκος που μας άφησε με θετικότατες εντυπώσεις και είμαι σίγουρος ότι θα κόψει κώλους. Κάπου εδώ ωστόσο, αξίζει να ειπωθεί ότι οι Ανώριμοι, παρ’ όλες τις ανωριμότητες των στίχων τους, η μουσική τους είναι πέρα για πέρα σοβαρή, εκατό επίπεδα πάνω από πάρα πολλές «σοβαρές» μπάντες εκεί έξω και για ακόμα μια φορά απέδειξαν γιατί θα πρέπει ο στίχος να διαχωρίζεται από τη μουσική. Αυτά. Εγώ βασικά, αναφτήρες πούλαγα.
Υ.Γ. Αν ψάχνετε να με βρείτε στις φωτογραφίες, αυτός με τη μαύρη μπλούζα είμαι.
Θοδωρής Κατσικονούρης
