[Option A]
Δε χρειάζονται πολλές συστάσεις για τους Bullet For My Valentine, μιας και πρόκειται για μπάντα που απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας, ιδιαίτερα στο νεανικό metal κοινό. Το τελευταίο ναι μεν είναι εύλογο, μιας και ο μουσικός χαρακτήρας τους είναι η τελευταία λέξη του ακραίου ήχου, σε συνδυασμό με μια σχετική ‘ελαφρότητα’ που μάλιστα αποτελεί ένα συν στο εμπορικό κομμάτι, χωρίς, βέβαια αυτό να σημαίνει, από την άλλη πλευρά, ότι κατατάσσεται στα μη ποιοτικά δημοφιλή ακούσματα που τελευταία έχουν την τάση να ‘ξεφυτρώνουν’ από παντού. Οι Bullet For My Valentine έχουν, πλέον, εδραιώσει το ύφος τους και αυτό είναι προφανές στο πρώτο κιόλας άκουσμα της νέας τους κυκλοφορίας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν υφίστανται νέα στοιχεία στο ‘Temper Temper’, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Άλλωστε, κατά κάποιον τρόπο, οι Bullet είναι καινοτομία από μόνοι τους, συνεπώς περαιτέρω πειραματισμοί πιθανώς να μην οδηγούσαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα! Το ‘Temper Temper’ είναι 100% στο στυλ που του αρμόζει, στο καλό επίπεδο που έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες κυκλοφορίες της μπάντας, με κάποια ίσως λίγο πιο heavy σημεία, ιδιαίτερα όσον αφορά τα κιθαριστικά solos. Επιθετικότητα, μελωδικότητα, φρεσκάδα, συνεχείς εναλλαγές death φωνητικών με καθαρά, φουριόζικοι ρυθμοί και κρυστάλλινος ήχος να υποστηρίζουν τα απίστευτα catchy refrain του άλμπουμ είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που θα εντοπίσετε με την ακρόαση του ‘Temper Temper’. Το κομμάτι που μου έκανε το μεγαλύτερο ‘κλικ’ από το εν λόγω άλμπουμ είναι το ‘Tears Don’t Fall (part 2)’ με ένα solo- τυφώνα, και πραγματικά αξέχαστες μελωδικές γραμμές! Σε όσους αρέσει, λοιπόν, ο ήχος των Bullet For My Valentine γενικότερα δεν μπορώ παρά να το προτείνω! Ανεπιφύλακτα κιόλας!
8/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
[Option B]
Συστάσεις για την μπάντα δεν πολύ χρειάζονται. Γι αυτούς ωστόσο που δεν γνωρίζουν πολλά, να πω πως οι Bullet For My Valentine μόλις έδωσαν στο προσκήνιο την τέταρτη full-length δισκογραφική τους δουλειά. Όπως πάθαμε με πολλές μπάντες στο παρελθόν, έτσι και το “Temper Temper”, έφερε μαζί του μια εξέλιξη, μια αλλαγή. Οι Bullet For My Valentine «μαλάκωσαν» και φωνητικά και μουσικά. Με μια πιο rock διάθεση και ολίγον punk groove, το “Temper Temper”, προμηνύει το διχασμό των οπαδών της μπάντας, όταν με το καλό φτάσει στα αυτιά όλων, ενώ την ίδια στιγμή μπορώ με σιγουριά να πω πως θα προσεγγίσει και ένα καινούριο κοινό. Ετοιμαστείτε για σκηνικά σε τραπέζια τύπου “St. Anger” ή “A Matter Of Life And Death”. Αρχή με το “Breaking Point” και τα πρώτα ένα με δύο δευτερόλεπτα σε προετοιμάζουν για μια πολύ δυνατή συνέχεια. Τελικά τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως νόμιζα. Τα φωνητικά «καθάρισαν» από τα παλαιότερα άλμπουμ, αν και ο τρόπος γραφής των riff λίγο πολύ έμεινε ο ίδιος. Επόμενο το “Truth Hurts”, μια πιο μελωδική νότα αλλά και ένα πολύ δυνατό –ικανό για χτύπημα- κουπλέ. Ως δεύτερο κομμάτι μου έκανε καλή εντύπωση, γενικά ακόμα μου έδινε την αίσθηση της «εισαγωγής» στο δίσκο, κάτι σαν τη μυρωδιά του καμένου λίγο πριν την έκρηξη. Τρίτο, φέροντας το όνομα του δίσκου, το “Temper Temper” είχε ένα κλασσικού τύπου Bullet For My Valentine riff, και γενικά μου φάνηκε πως ήταν το καλύτερο ανάμεσα στα τρία πρώτα. Συν του ότι το ρεφραίν μου έμεινε να το τραγουδάω για το υπόλοιπο της ημέρας. Το πιο «κάφρικο» κομμάτι του δίσκου, το “P.O.W.” με screams και ρεφραίν που δεν διέφερε από το “All These Things I Hate”, που ήταν το πρώτο κομμάτι των Bullet For My Valentine που έφτασε στ’ αυτιά μου πριν πόσα χρόνια. Το θέμα του επόμενου κομματιού με ξενέρωσε λίγο, και παρόλο που η μουσική μ’ άρεσε αρκετά, ένα τραγούδι με τίτλο “Dirty Little Secret”, περισσότερο μου έφερνε στο μυαλό άρθρο στο COSMOPOLITAN, παρά δημιουργία Metal μπάντας. Επόμενο, το “Leech”, και παρόλο που το ρεφραίν ήταν σε ωραίο groove και αρκετά καλό, τα υπόλοιπα μέρη, δεν με ενθουσίασαν , με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα ακόμα χλιαρό αποτέλεσμα. Πλην της γέφυρας που ήταν το πιο ωραίο σημείο του κομματιού! Η εισαγωγή του “Dead To The World” μου θύμισε εκείνο που είχα κάποτε λατρέψει στο “Say Goodnight” κάποια χρόνια πίσω. Η συνέχεια βέβαια διέφερε. Το “Riot”, που έγινε και βίντεο κλιπ, είναι ξεσηκωτικό με τα «Οουοουο» του λίγο πριν τα ρεφραίν και τα μίνι breakdown στο ενδιάμεσο. Ενώ στο σόλο (κλασσικά) ήρθε ένα κύμα thrash από ντραμς και κιθάρες! Το “Saint & Sinners” που ακολούθησε, τολμώ να πω πως ήταν μια μικρή αδυναμία. Γενικά υπήρχαν πάρα πολλές ιδέες, απλά η δομή του κομματιού μετά από ένα σημείο έφτασε να είναι κουραστική. Έκπληξη της βραδιάς, το “Tears Don’t Fall Part 2”, με παρόμοιο riff που μας πάει πίσω στο χρόνο και την ατμόσφαιρα του πρώτου “Tears Don’t Fall”. Δεν με χάλασε καθόλου. Ήταν πολύ ωραίο και ίσως να είναι και μια μικρή πινελιά των παλιών Bullet For My Valentine, μέσα στο καινοτόμο “Temper Temper”. Τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Livin’ Life On The Edge Of A Knife”. Το “Temper Temper”, όπως προανέφερα είναι το πρώτο μεταβατικό στάδιο της μπάντας. Δεν είναι κακό , ούτε απογοητευτικό για κάποιον που δεν βάζει όρια στη μουσική που ακούει. Το σίγουρο είναι πως οι μέχρι τώρα οπαδοί της μπάντας θα καθαρίσουν τα αυτιά τους να δουν αν ακούνε καλά τα άφαντα screams και breakdown.
6.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
