Η πρώτη μου γνωριμία με τους Caelestia ήταν σε ζωντανή τους εμφάνιση. Δεν μπορώ να πω ότι με είχαν εντυπωσιάσει τότε, αφού οι πλούσιες σε ιδέες συνθέσεις τους αλλά και η μεγαλεπήβολη παραγωγή, κάπου με μπέρδευε και δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια να πω ότι η μπάντα μπορεί να βάλει σε τάξη τις ιδέες της. Όσον αφορά το ντεμπούτο δίσκο της μπάντας “Beaneath Abyss”, θα διαφωνήσω με των συνάδελφο Στάθη και θα πω ότι δεν με εντυπωσίασε καθόλου, αφού η θάλασσα ιδεών αλλά και η φωνή της Δήμητρας Βίντζου, ήταν πολύ κάτω από τα δικά μου στάνταρτ.
Η ώρα έφτασε και το δεύτερο πόνημα των Αθηναίων είναι εδώ με τον τίτλο “Thanatopsis”. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να σημαίνει η συγκεκριμένη λέξη, αλλά δεν έχει και τόσο νόημα. Καταρχήν, θα πρέπει να πω, ότι η πρώτη και τεράστια διαφορά, είναι η φωνή της Δήμητρας, η οποία ακούγεται πλέον σωστά κουρδισμένη αλλά και πιο μοντέρνα. Η χροιά της είναι απλά πολύ όμορφη και ταιριάζει απόλυτα με τις ιδέες. Όσον αφορά την παραγωγή, είναι απλά απίθανη. Τα πάντα είναι καθαρά, κανένα όργανο δεν σκεπάζει κάτι άλλο, παρόλο που οι ενορχηστρώσεις είναι κάτι παραπάνω από πολύπλοκες και φαντάζομαι ότι μάλλον χρησιμοποιήθηκαν πολλά κανάλια για τα πάντα.
Πάμε τώρα στα τραγούδια και την συνθετική ικανότητα της μπάντας. Οι Caelestia είναι σαφώς βελτιωμένοι από την πρώτη τους κυκλοφορία, αλλά δυστυχώς οι ίδιες αδυναμίες υπάρχουν και πάλι. Οι Caelestia είναι τρομεροί μουσικοί και αυτό φαίνεται σε κάθε νότα που υπάρχει στο δίσκο. Τα riff των Βασίλη Θωμά και Βαγγέλη Ευαγγέλου είναι απλά σεμιναριακά για το πως θα πρέπει να παίζεται το ακραίο metal (μάλλον black / death θα το χαρακτήριζα). Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που το δίδυμο, κάνει δισολίες και βάζει μελωδία στο παίξιμό του, ειδικά στα σόλο.
Ο Νίκος Παλίβος κάνει καταπληκτική δουλειά στα growls, βαθιά και πραγματικά εφιαλτικά. Για το rhythm sectionτου Στέλιου Βαροτσάκη (μπάσο) και Σωκράτη Παναγουλέα (τύμπανα), δεν χρειάζεται να μιλήσω καν, αφού τα παιδιά κάνουν ψαρωτικά πράγματα. Όταν όμως ο δίσκος ανοίγει με δυο κομμάτια “Initium Vitae Et Mortis” και “Thanatopsis”, στα οποία υπάρχουν πραγματικά πολύ ωραίες ιδέες και riff και όλα χαλάνε στην επιμονή της μπάντας να κάνει πολύπλοκη τη μουσική της, απλά απογοητεύομαι.
Ευτυχώς τα πράγματα φτιάχνουν με τα επόμενα “Chamber Of Torments” και “Devil’s Game”, τα οποία είναι ακόμη πιο “βορβόρικα” και ειδικά στο δεύτερο που έχουμε ένα πολύ σκοτεινό και τρομερό εθιστικό ρεφρέν. Απλά, το “Devil’sGame” είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στο πως ρίχνεις ένα τραγούδι. Ενώ το τέλος, έχει μια απίστευτη μελωδική γραμμή και ένα ρυθμό ο οποίος απλά σε συνεπαίρνει, η μπάντα απλά αρχίζει να κάνει τα τεχνικά της παιχνίδια και απλά σε αφήνει να αναρωτιέσαι, για ποιο λόγο;
Το “Dancing With The Demons” είναι ίσως η αγαπημένη μου στιγμή μέσα στο δίσκο. Η Δήμητρα δίνει ρέστα, σε κάτι που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω μόνο ως μια σκοτεινή μεσαιωνική μπαλάντα. Απίθανο και μελωδικό τραγούδι με ταχτοποιημένες ιδέες. Τα “Underlife” και “Martyrs” είναι δυο διαμάντια στα οποία η μπάντα τακτοποιεί τις ιδέες της και δίνει αρκετή μελωδία στη μουσική της και σίγουρα είναι highlights του δίσκου. Το 8-λεπτο epicτου δίσκου και το κλείσιμο “Lament Of The Sea”, είναι ότι μπορεί να περιμένει να ακούσει ο καθένας μας από τους Caelestia. Είναι ένα από τα καλά κομμάτια, αφού ο groovy ρυθμός τους αλλά και οι μελωδίες στη φωνή της Δήμητρας, είναι πολύ καλές, αλλά και τα τεχνικά breaks δεν είναι τόσα πολλά για να μου χαλάσουν την όλη διάθεση.
Μπορώ να πω ότι το “Thanatopsis” είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα από το ντεμπούτο της μπάντας. Η μπάντα τακτοποιεί τις ιδέες της, η παραγωγή είναι σεμιναριακή (είναι δυνατόν να μην είναι όταν ο τεράστιος Fredrik Nordström ανέλαβε μίξη, mastering;) και η μελωδία αρχίζει και σταθεροποιείται στα τραγούδια των Caelestia. Νομίζω ότι η μπάντα βρίσκεται σε καλό δρόμο, αλλά και πάλι μάλλον χρειάζεται χρόνος για να ταχτοποιήσει περισσότερο τις ιδέες της. Είναι κρίμα να υπάρχουν πραγματικά διαμάντια μέσα στο “Thanatopsis” και να χάνονται μέσα σε αυτή τη θάλασσα ιδεών και τεχνικών breaks.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
