Τον David Shankle τον αγαπάω και τον σέβομαι. Είναι ένας καταπληκτικός κιθαρίστας και ήταν μέλος των Manowar. Συνέγραψε κομματάρες όπως το Master Of The Wind και το Ride The Dragon και φυσικά οι ικανότητές του ως μουσικός δεν περνάνε απαρατήρητες. Όποιος τον έχει δει live καταλαβαίνει τι εννοώ. Στον τρίτο δίσκο με το προσωπικό του σχήμα, όμως με μπέρδεψε. Μουσικά ο δίσκος είναι άψογος. Είναι το μέταλ όπως έπρεπε να παίζεται. Δυνατές κιθάρες, τα drums βαράνε αλύπητα και τα solos απλά είναι σε άλλο επίπεδο. Τα δύο instrumental κομμάτια είναι πραγματικά απίστευτα. Και μετά μπαίνει η φωνή και τα καταστρέφει όλα. Να πω την αμαρτία μου τον τραγουδιστή Warren Halvarson, δεν τον ήξερα. Ήταν μέλος σε μία Black Sabbath/Dio/Rainbow tribute μπάντα από το Σικάγο, τους Heaven and Hell Chicago. Λίγο που άκουσα ήταν καλός. Εδώ όμως για κάποιο λόγο είναι μόνιμα παράτονος. Δεν ξέρω αν είναι κάποιο καινούριο μουσικό trend, αλλά τα τραγούδια είναι σχεδόν αδύνατο να τα ακούσεις. Αυτό λοιπόν που με μπέρδεψε είναι πως ένας μουσικός σαν τον Shankle, επέλεξε κάποιον που δεν μπορεί να πιάσει τον σωστό τόνο. Και εντάξει ο τύπος είναι παράφωνος, η τεχνολογία πλέον είναι σε επίπεδο που μπορεί να διορθώσει τέτοια “προβλήματα”, τουλάχιστον στο studio. Γιατί δεν την χρησιμοποίησαν; Πραγματικά λυπήθηκα, γιατί ο δίσκος έχει τρομερές δυνατότητες και για εμένα η λάθος επιλογή τραγουδιστή, τον χαντακώνει.
5/10
Λία Δαβράδου
