Είναι ελάχιστες οι μπάντες που μπορούν να ισχυρίζονται ότι μετά από 35+ χρόνια μπορούν και βγάζουν ακόμα δισκάρες. Μία από αυτές που έχουν κερδίσει αυτό το δικαίωμα είναι οι Flotsam And Jetsam. Στη μακροχρόνια πορεία τους οι Αμερικάνοι είχαν σίγουρα τα πάνω και τα κάτω τους, κάτι που είναι και λογικό, αφού πλέον μετράνε 37 χρόνια ζωής. Σίγουρα, όμως, κανείς δεν περίμενε τη στροφή που έκαναν το 2016, με την κυκλοφορία του πολύ καλού “Flotsam And Jetsam”, την οποία ακολούθησε το ακόμη καλύτερο “The End Of Chaos”, δείχνοντάς μας έτσι πως έχουν ακόμα πολλά να μας προσφέρουν. Και πριν περάσουν δυόμισι χρόνια, οι Αμερικάνοι επιστρέφουν ξανά με το νέο τους άλμπουμ, “Blood In The Water”.
Μετά την κυκλοφορία του “The End Of Chaos”, οι Flotsam θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν το χρόνο τους προτού κυκλοφορήσουν επόμενο άλμπουμ, μετά την επιτυχία που αυτό γνώρισε. Όμως το κουιντέτο από την Arizona δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του και μας παρουσιάζουν τις νέες δώδεκα, παρακαλώ, συνθέσεις τους. Όπως είπαν οι ίδιοι «μετά την κυκλοφορία του “…Chaos” δεν ξέραμε τι αντοχές είχαμε, καθώς είχαμε ρίξει πολλή δουλειά, αίμα και ιδρώτα. Τελικά φάνηκε πως είχαμε ακόμα πολλά να πούμε».
Και δεν θα μπορούσαν να το έχουν πει πιο εύστοχα, καθώς το “Blood In The Water” είναι ένας δίσκος, με δώδεκα δυνατές συνθέσεις και άξιος συνεχιστής του “The End Of Chaos”. Και αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό από το εναρκτήριο, κιόλας, ομώνυμο κομμάτι, το οποίο είναι μία εκρηκτική thrash σύνθεση, με βαριές κιθάρες, καταιγιστικά τύμπανα, γρήγορες ταχύτητες αλλά και ωραίο μελωδικό ρεφραίν. Και είναι από αυτό το ρεφραίν που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι, και που αργότερα το διαπιστώνεις, ότι η μουσική στο “Blood In The Water” δεν είναι καθαρά thrash αλλά μετατοπίζεται προς το power metal. Τα περισσότερα γρήγορα μέρη κινούνται σε thrash μονοπάτια αλλά θα έλεγα πως στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου η μουσική έχει μια πιο ξεκάθαρη power νοοτροπία, κυρίως στα πιο αργά και μελωδικά περάσματα αλλά και σε κάποια πιο γρήγορα σημεία.
Όπως και να έχει, πάντως, είναι γεγονός πως το “Blood In The Water” πατάει επάξια στα χνάρια του προηγούμενου δίσκου, με τραγούδια που είναι πραγματικά καλογραμμένα και όχι απλά γραμμένα όπως να ‘ναι, απλά για να βγάλουμε καινούργιο δίσκο. Επίσης, φαίνεται ότι και τα μέλη της μπάντας γουστάρουν και παίζουν με πάθος και αυτό είναι που ευθύνεται κατά μεγάλο μέρος για το πόσο δεμένη και στιβαρή ακούγεται η μουσική και πόσο ωραία βγαίνουν τα τραγούδια στο σύνολό τους. Βέβαια, στα 53 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος υπάρχουν και σημεία που ένα κομμάτι πάει να ακουστεί κάπως αδιάφορο ή κάτι που το έχεις ξανακούσει πολλές φορές σε άλλους δίσκους, πράγμα που είναι φυσιολογικό σε άλμπουμ τόσο μεγάλης διάρκειας. Όμως, οι Flotsam πάντα καταφέρνουν με μια ωραία ιδέα ή με ωραίες μελωδίες ή με ωραία γυρίσματα, να αντιστρέψουν αυτή την εντύπωση και να σε κάνουν να πεις ότι τελικά και αυτό το τραγούδι είναι ωραίο.
Γενικά, η συνταγή που ακολουθείται στα περισσότερα κομμάτια είναι: δυναμικές εισαγωγές με βαριά riffs, έντονο παίξιμο στα τύμπανα και γρήγορους ρυθμούς που ακολουθούνται από πιο αργά ή mid-tempo κοψίματα, όπου αναλαμβάνουν τα ηνία μελωδικά ρεφραίν αλλά και ωραίες φωνητικές μελωδίες, για να ανεβάσει μετά και πάλι ταχύτητες και ένταση. Υπάρχουν, όμως, κάποια τραγούδια που ξεφεύγουν από αυτή την πορεία και αλλάζουν τα πράγματα. Ένα από αυτά είναι το “Walls”, που ακολουθεί μια πιο αρκετά πιο μελωδική και πιασάρικη κατεύθυνση, κάτι που το καθιστά το πιο ευκολοάκουστο και εμπορικό κομμάτι του δίσκου. Αμέσως μετά το “Walls” ακολουθεί το “Cry For The Dead”, που για μένα αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ. Ξεκινάει αργά και μελωδικά, σε ρυθμούς μπαλάντας, για να ανεβάσει μετά ένταση και να βγει μπροστά η εξαιρετική φωνή του AK, που εδώ δίνει πραγματικά ρέστα, βγάζοντας ταυτόχρονα ένταση, μελωδία, στεναχώρια και όλα αυτά πλαισιωμένα από έναν επικό τόνο και μια ταξιδιάρικη διάθεση.
Με το “Blood In The Water” οι Flotsam And Jetsam καταφέρνουν για ακόμα μια φορά να βγάλουν ένα άρτιο αποτέλεσμα που κοιτάει κατάματα το “The End Of Chaos”, αποδεικνύοντας ότι η χρυσή περίοδος του συγκροτήματος δεν είναι μόνο μία και δεν βρίσκεται μόνο στο μακρινό παρελθόν της αλλά και ότι υπάρχει μία δεύτερη χρυσή περίοδος που τη διανύει αυτή τη στιγμή. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Είτε είστε οπαδός της μπάντας είτε όχι, αυτόν το δίσκο πρέπει να τον ακούσετε και να τον έχετε.
8,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
