Για να πάμε μια βόλτα προς της Φινλανδίας τα μέρη και να γνωρίσουμε τους Extinction in Progress, μια μπάντα η οποία σχηματίστηκε το 2011 και παίζει υπό το λάβαρο του μελωδικού death metal. Παρόλο που φέτος έκλεισαν έντεκα χρόνια ζωής, η δισκογραφική τους παρουσία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θα μπορούσε να είναι.
Παρόλο που μόλις το 2012 έβγαλαν το πρώτο τους demo και παρόλο που το 2014 και το 2015 κυκλοφόρησαν δύο EP, το πρώτο τους ολοκληρωμένο album δεν κυκλοφόρησε παρά φέτος, εξαιτίας και καθυστερήσεων λόγω της πανδημίας. Ο τίτλος αυτού “Shades of Pale” και απαρτίζεται από εννιά συνθέσεις.
Το “Shades of Pale” έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μελωδικού death metal δίσκου, αλλά έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο μελωδικό κομμάτι και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ξεχνάς προσωρινά ότι ουσιαστικά ακούς έναν death metal δίσκο. Ας ξεκινήσω πρώτα με το death metal κομμάτι του δίσκου, για να περάσω μετά στο μελωδικό μέρος.
Όπως συμβαίνει συνήθως στις κυκλοφορίες του συγκεκριμένου είδους, η μουσική είναι κατά κύριο λόγο έντονη και δυνατή, με δυναμικό παίξιμο στα τύμπανα και βαριά riffs στην κιθάρα και με τις κλασσικές εναλλαγές ανάμεσα σε καταιγιστικά γρήγορα ξεσπάσματα και σε βαριά mid-tempo κοψίματα.
Η συχνή χρήση της δίκασης, τόσο στα γρήγορα όσο και στα πιο αργά σημεία, αλλά και τα βαθιά death φωνητικά, είναι άλλα δύο στοιχεία που συμβάλλουν στη βαρύτητα της μουσικής. Ταυτόχρονα, η χρήση της κιθάρας είναι πιο μελωδική, πολλές φορές με ένα πιο τεχνικό παίξιμο, ενώ ο ήχος δεν είναι τόσο σκοτεινός και βαρύς, κάτι που κάνει τη μουσική να φλερτάρει με τον παραδοσιακό ήχο του power metal.
Μέχρι εδώ όλα είναι τόσο καλά και φυσιολογικά που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχαμε κάτι άλλο να πούμε. Όμως εδώ είναι που οι Extinction in Progress κάνουν την ανατροπή και πάνε τη μουσική τους σε ακόμα πιο μελωδικά μονοπάτια, απ’ ότι θα περίμενε κανείς.
Στην αρχή ξεκινάνε με κάποια πιο μελωδικά περάσματα, ρίχνοντας ταυτόχρονα τους ρυθμούς σε πιο αργές ταχύτητες, δίνοντας έτσι ένα πιο ατμοσφαιρικό κλίμα στη μουσική. Σιγά σιγά, αυτά τα περάσματα γίνονται πιο συχνά και πιο μεγάλα σε διάρκεια. Στο τρίτο κομμάτι, το “The Wedding”, εκτός από το γεγονός ότι έχουμε ατμοσφαιρικά κοψίματα, με μινιμαλιστική διάθεση, έχουμε και την προσθήκη αιθέριων γυναικείων φωνητικών, τόσο στα αργά σημεία όσο και σε γρήγορα ξεσπάσματα.
Η έκτη σύνθεση, ονόματι “Limbo” είναι ένα δίλεπτο ορχηστρικό κομμάτι, με αργές μελωδίες κιθάρας, αργά τύμπανα και γυναικεία φωνητικά, που χρησιμεύει ως ένα ατμοσφαιρικό ιντερλούδιο. Και φτάνουμε στο ένατο κομμάτι, το “Motherland”, μία δεκάλεπτη επική σύνθεση που αποτελεί και την αποκορύφωση της μουσικής κατεύθυνσης των Φινλανδών.
Για εφτά, περίπου, λεπτά κινείται ως επί το πλείστον σε αργές ταχύτητες, με κάποια πιο έντονα περάσματα, όπου έχουμε πιο δυναμικά τύμπανα και φωνητικά που κυμαίνονται ανάμεσα σε βαθιά και brutal. Όταν, όμως, φεύγουμε από τα έντονα περάσματα, βρισκόμαστε σε πολύ όμορφα ατμοσφαιρικά ηχοτοπία, με μελωδική και μελαγχολική μουσική, με συνοδεία πλήκτρων και πιάνου, που δίνουν μια εντελώς διαφορετική και πολύ ωραία διάσταση στον ήχο.
Μπορεί ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος να καθυστέρησε μια δεκαετία να βγει, όμως οι Extinction in Progress μας παρουσίασαν μια πολύ ωραία δουλειά που συνδυάζει με όμορφο τρόπο τη βαριά και τη μελωδική πλευρά του death metal, βουτώντας ταυτόχρονα και σε ακόμη πιο μελωδικά, ατμοσφαιρικά και μινιμαλιστικά νερά, κάνοντας το πάντρεμα έντασης και μελωδίας ακόμη πιο ιδιαίτερο. Ένας δίσκος που θα μας κάνει και να χτυπηθούμε και να ταξιδέψουμε. Αξίζει σίγουρα την προσοχή σας.
7,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
