Οι Ιταλοί progressive/hard rockers Headless μετά από ένα δισκογραφικό, πενταετές, κενό αποφασίζουν να επιστρέψουν με έναν νέο δίσκο, το “Square One”, υπό την στέγη της M-Theory Audio αυτή την φορά και έχοντας πάντα στο πλάι τους τον εξαιρετικό Göran Edman (ex-Shadrane, ex-Yngwie Malmsteen) στα φωνητικά. Για εμένα προσωπικά ο χρόνος σταμάτησε στο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, το “Growning Apart” (2013), μιας και έκτοτε δεν είχα την τύχη να ακούσω το ενδιάμεσο του προαναφερθέντος και του νυν δίσκου, το “Melt The Ice Away” του 2016.
Το “Square One” είναι το τέταρτο λοιπόν άλμπουμ του συγκροτήματος και όπως υποδηλώνει ο τίτλος, τα δέκα κομμάτια που εμπεριέχονται σε αυτόν ταλαντεύονται μεταξύ του μελωδικού και του progressive rock. Οι φωνητικές μελωδίες σε συνδυασμό με κάποια εξαιρετικά riffs ανάμεσα στα κομμάτια, προκαλούν συνεχώς τον ακροατή ώστε να είναι προσεχτικός για να εντοπίσει τα riffs που θα τον μαγνητίσουν.
Το άλμπουμ ξεκινά με το “A Leaf’s Flight Path”, μια μελωδία που σιγοβράζει κυρίως, βράζει στο μέσο της και εγκαθίσταται ξανά σε μια πιο ήρεμη περιοχή. Προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό μέχρι και Sieges Even από το “Paramount”! Το “Woman In White” που ακολουθεί, είναι ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τα έργα της Αμερικανής ποιήτριας, Emily Dickinson (10/12/1830 – 15/5/1886). Μουσικά πρωταγωνιστούν οι φωνητικές μελωδίες του Göran Edman αλλά και το εξαιρετικό, up-tempo drumming του Enrico Cianciusi.
Από την άλλη, το “Step Back From Me” και μεταγενέστερα το “Backseat Rhythm” διαθέτουν στον ήχο τους αυτό το γλυκό, νοσταλγικό συναίσθημα που ενώ θα μπορούσαν να είναι ένα δυνατό rock anthem, κάτι τα κρατά πίσω και δεν τα αφήνει να εξελιχθούν. Στο “Misdirection” οι δισολίες είναι αρχικά αυτές που σε κερδίζουν μέχρι να αναλάβει χώρο και χρόνο για ακόμα μια φορά ο Göran Edman και να το μετατρέψει στο hit του δίσκου.
Στην συνέχεια ακολουθούν τα “Tail Down Low” και “Langeweile”, με το πρώτο να μου φέρνει στο μυαλό ένα υβρίδιο μεταξύ Gotthard και Europe, ενώ το δεύτερο λοξοκοιτά και αυτό προς εκείνη την κατεύθυνση, με μια δόση Jaded Heart μέσα στην συνταγή. Προσωπικά τα βρήκα αμφότερα μέτρια, δίχως να με κερδίσουν. Ήδη η φθίνουσα πορεία του δίσκου είχε ήδη να φαίνεται, όπου εκεί κάνει την εμφάνιση της διασκευής του “Two’s Up” των AC/DC μέσα από το “Blow Up Your Video” του 1988, την οποία την βρήκα επίσης…απλά συμπαθητική. Συμπαθητικό είναι και το “Streetlight Buzz”, δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο όπως και το κομμάτι με το οποίο κλείνει ο δίσκος, το “Risin’ Up”.
Θα τολμήσω να πω πως σε πάρα πολλά σημεία μέσα στο δίσκο αναρωτήθηκα αν ακούω πραγματικά τους Headless ή έχω βάλει το “Hear In The Now Frontier” των Queensrÿche, μιας και εκεί ήταν που είχαν αρχίσει να αποβάλλουν το progressive metal στοιχείο από πάνω τους. Όπως και να έχει, ε, δεν το λες και πολύ καλό αυτό. Συνοψίζοντας, θα πω πως βρήκα το “Square One” έναν απλά συμπαθητικό δίσκο, ο οποίος πέραν των πρώτων κομματιών δεν με κέρδισε. Νομίζω ότι μπορούν και καλύτερα.
6/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
