Με χαρά αποδέχτηκα την πρόσκληση των Quadrus για το Listening session του ντεμπούτου τους δίσκου, “Entropia”, αφού τα δυο πρώτα δείγματα γραφής που κυκλοφόρησαν στο youtube ήταν σχεδόν θετικά. Όπως μας εξήγησε και ο Γιάννης Γαλανάκης (κιθάρες / ενορχηστρώσεις), ο δίσκος είναι ένα concept το οποίο πραγματεύεται την πορεία του ανθρώπου και την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον και το πώς ουσιαστικά επέρχεται η καταστροφή. Όλα αυτά μέσα από την έννοια της εντροπίας, του οργανωμένου χάους, όπως και ο ίδιος μας είπε.
Ο δίσκος αποτελείται από τρία μεγάλα κεφάλαια, εκ των οποίων το τελευταίο αποτελείται από μόλις ένα κομμάτι 20 λεπτών. Κάθε κεφάλαιο έχει και τη δική του μουσική ταυτότητα, όπως μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να παρατηρήσει και από μόνο μια ακρόαση.
Chaper 1 (Born, Anger, Doubt)
1) Astral Nova
Η εισαγωγή του δίσκου η οποία αποτελείται από ορχήστρες και μια γυναικεία απαγγελία. Μπορώ να πω ότι μας έβαλε κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου ενώ παρατηρώ ότι δεν είναι μόνο κινηματογραφικό, αλλά και αρκετά επικό.
2)Shadow Provision
Όπως μας είπε και η μπάντα, ένα από τα πιο απλά κομμάτια στο δίσκο. Μας οδηγεί σε αρκετά power metal δρόμους, που μου φέρνει στο μυαλό τους Kamelot. Ξεχωρίζουν κάποιες μελωδίες, αλλά από ένα σημείο και μετά αρχίζουν πολλά σπασίματα ρυθμών και εναλλαγές που μπερδεύουν. Πολύ κινηματογραφικό, με τις ορχήστρες και τις χορωδίες να παίρνουν τον πρώτο λόγο. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο instrumental μέρος προς το τέλος με σόλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό και μελωδικό για άνοιγμα του δίσκου.
3) The Alhpa Origin
Κάτι μεταξύ σε Epica, Kamelot και Wintersun. Το κομμάτι μπορείτε να το ακούσετε και στο Youtube, αφού έχει κυκλοφορήσει εδώ και αρκετό καιρό. Είναι το βίντεο που έχει βγει. Εδώ έχουμε ένα αρκετά καλό κομμάτι με ένα πολύ ενδιαφέρον ρεφρέν. Η σύνθεση τραβάει πολύ με πολλά συμφωνικά και κινηματογραφικά στοιχεία, χωρίς να καταφέρνει, όμως, να μου κρατάει το ενδιαφέρον στο μέγιστο. Πολύ ωραίο σόλο από τον Γιώργο Κρατσά στις κιθάρες. Στο τέλος του κομματιού έχουμε και κάποια electronic στοιχεία, τα οποία είναι επίσης πολύ ενδιαφέροντα. Εδώ παρατηρώ ότι η τραγουδίστρια, Αλεξάνδρα, κάπου χάνεται μέσα στις χορωδίες και στην πολυπλοκότητα της παραγωγής. Η εναλλαγή των brutal με τα πολύ ωραία φωνητικά του Jon Soti, είναι επίσης επιτυχημένη.
4) Sense Of Matter
Το κομμάτι ξεκινάει με πιάνο και με τον Jon Soti να κάνει μια σπαρακτική ερμηνεία. Όταν το κομμάτι μπαίνει κανονικά, ανοίγεται σε λίγο πιο ευθείες φόρμες από τα προηγούμενα. Και εδώ έχουμε κάποιες καλές μελωδίες, αλλά νομίζω ότι τα αρκετά διαφορετικά και πολύπλοκα θέματα, κάπου με χαλάνε. Παρ’ όλα αυτά, μάλλον έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο και πιο πιασάρικο riff μέχρι στιγμής.
Chapter 2 (Living-Deception, Guilt, Sadness)
5) Alternate Hypothesis (Interlude)
Εδώ τα παιδιά μας δείχνουν το πόσο αγαπάνε την κινηματογραφική ατμόσφαιρα με ένα ακόμη Instrumental. Κινείται στο ύφος της εισαγωγής και αποτελεί το απαραίτητο διάλειμμα για τα αυτιά.
6) Deceptive Projection
Το κομμάτι ξεκινάει με ένα στακάτο και groovy riff. Έχουμε αρκετά ωραία ορχηστρικά μέρη, αλλά οι απότομες αλλαγές ρυθμών δεν νομίζω ότι κολλάνε μεταξύ τους. Σε κάποια στιγμή τα φωνητικά της Αλεξάνδρας δεν συμβαδίζουν καθόλου με την μουσική, κάνοντας το ρεφρέν μια χαμένη, δυστυχώς, υπόθεση. Στα αυτιά μου, μάλλον το πιο πολύπλοκο κομμάτι του δίσκου. Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο instrumental section με τα σόλο στα πλήκτρα να φέρνουν πολύ σε Rudes. Γενικά παρατηρώ ότι το instrumental section είναι πολύ καλύτερο από το κανονικό κομμάτι με τα φωνητικά. Το “Deceptive Projection” έχει κυκλοφορήσει και στο youtube για να το τσεκάρετε.
7) Attribution Theory
Εδώ έχουμε να κάνουμε επιτέλους ένα πολύ ωραίο μελωδικό riff, που φολκίζει αρκετά. Η μπάντα δίνει βάρος και στηρίζει το κομμάτι στο riff αυτό και το κάνει πολύ καλά. Οι μελωδικές γραμμές και το ρεφρέν είναι πολύ ωραία, και μάλλον έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, μέχρι στιγμής. Κάποιες ίσως Ayreon και Nightwish επιρροές πιστεύω ότι είναι εμφανέστατες.
8) Aggression
Είναι εμφανές ότι το δεύτερο κεφάλαιο είναι πιο μελωδικό. Πάρα πολύ ωραία εισαγωγή και πολύ ωραία μελωδία στο βασικό riff. Πολύ καλή και η μελωδική γραμμή της Αλεξάνδρας, που εδώ δείχνει τις δυνατότητες της, οι οποίες είναι πάρα πολλές. Αλλά σίγουρα όλο το κομμάτι είναι πιο μελωδικό και χωρίς περιττά πράγματα. Πολύ ωραία τα Dream Theater και Wintersun στοιχεία και πάλι. Σε αυτό το σημείο παρατηρώ και την φοβερή δουλειά που έχει κάνει ο Μάριος (Κιθάρες) στα σόλα. Δολοφονικό σόλο, στη κυριολεξία. Τα παιδιά μας είπαν ότι το ότι το δεύτερο κεφάλαιο είναι όντως πιο μελωδικό και αυτό έχει να κάνει με το όλο concept.
Chapter 3 (End Of Circle – Redemption – New Beginning)
9) Entropia
Οκ, το να ακούσεις μόνο μια φορά ένα 20-λεπτο Progressive κομμάτι και μετά να προσπαθήσεις να κάνεις κάποιου είδους σούμα για το τι άκουσες, μάλλον είναι αδύνατο. Αλλά ας το προσπαθήσω. Η μπάντα σε βάζει κατευθείαν σε κινηματογραφικό mood, λόγω της αφήγησης και της εισαγωγής. Από την αρχή, κάποιος μπορεί να παρατηρήσει πιο εμφανή Dream Theater στοιχεία, αλλά σύντομα υπάρχει ένα Wintersun ξέσπασμα, που σε πιάνει από τα μαλλιά. Γενικά έχουμε ωραίες εναλλαγές με την Αλεξάνδρα στα φωνητικά να ερμηνεύει πολύ όμορφες μελωδίες. Τα ωραία riff (που είναι αρκετά), αλλά και οι μελωδίες, υπερισχύουν των progressive στοιχείων και κρατάνε την προσοχή μου αμείωτη. Προς τη μέση του τραγουδιού έχουμε μπει ουσιαστικά σε μια κλασσική symphonic power σύνθεση, με κάποια brutal ξεσπάσματα. Φυσικά πρέπει να υπάρχει και ένα ήρεμο σημείο, το μέρος 6 του τραγουδιού (“Elevation”), που ηρεμεί τα αυτιά και τα συναισθήματα. Μια σχεδόν μπαλάντα, αφού προς το τέλος έχουμε και πάλι εναλλαγές σε brutal φωνητικά και τεχνικά στοιχεία. Το τελευταίο μέρος είναι αρκετά μελωδικό και φυσικά ίσως η καλύτερη στιγμή του κομματιού. Επιβλητικό με ωραίες ιδέες και μελωδίες και αρκετά επικό.
Ουσιαστικά, το “Entropia”, είναι μια πολύ φιλόδοξη παραγωγή, αφού αποτελείται από αμέτρητες ενορχηστρώσεις, αρκετά πολύπλοκα και τεχνικά τραγούδια και πάνω από όλα εκτελείται από ταλαντούχους μουσικούς. Θα μπορούσα να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι εντυπωσιακό, αν δεν υπήρχαν κάποιες αδυναμίες στις συνθέσεις, στην τελική παραγωγή και στον ήχο του δίσκου, με την μεγαλύτερη να είναι ότι το ισχυρότερο όπλο της μπάντας, τα γυναικεία φωνητικά της Αλεξάνδρας, σε πολλές περιπτώσεις ‘χάνονται’ στις πολλές χορωδίες και στις πολλές ενορχηστρώσεις.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να δώσει γενική άποψη για το “Entropia” των Quadrus, αφού είναι ένας πολύ δύσκολος δίσκος, ο οποίος θέλει αρκετά ακούσματα για να μπει στο πετσί του ακροατή. Όταν έχεις μια μπάντα που μπλέκει επιρροές από Epica, Wintersun, Dream Theater και Kamelot, σίγουρα δεν θα έχει και απλές συνθέσεις. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα την ακρόαση (εκτός από λίγες περιπτώσεις) και περιμένω ανυπόμονα να ακούσω πάλι καλύτερα και με άνεση το όλο αποτέλεσμα. Σίγουρα οι Quadrus θα μας απασχολήσουν ευχάριστα στο μέλλον…
Κείμενο: Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
