Η Johanna Sadonis προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει η Jinx Dawson στην θέση της Jinx Dawson. Το να έχεις ως πηγή έμπνευσης την τραγουδίστρια του συγκροτήματος που υπήρξε heavy metal πριν το heavy metal (δεν το λέω εγώ, το λέει ένας κύριος ονόματι Tony Iommi, ίσως κάπου τον έχετε ακουστά) δεν είναι εγγενώς επιλήψιμο. Ίσα ίσα, αποτελεί δείγμα καλού γούστου. Όμως, με την κραυγαλέα μίμηση της Wicked Woman και την πεισματική, σε βαθμό αστειότητας, άρνησή της να συμφιλιωθεί τόσο καλλιτεχνικά όσο και δημοσίως με αυτό το γεγονός, η Sadonis δίνει ανεξάντλητες αφορμές για αποδόμηση. Τουλάχιστον όταν έχουν τον λόγο οι γνωρίζοντες.
Θα ήθελα πολύ να προσποιηθώ ότι δεν ξέρω τι είναι αυτό που με ενοχλεί στον ήχο των Lucifer και να τα ρίξω όλα σε μια παράλογη αντιπάθεια αλλά δυστυχώς ξέρω. Προσπαθεί υπερβολικά πολύ. Στα πάντα. Να ακουστεί heavy, να ακουστεί αυθεντικός, να ακουστεί occult, να ακουστεί ξεχωριστός και το αποτέλεσμα είναι μία διαρκής προσποίηση που τελικά δεν τον αφήνει να ακουστεί τίποτα από τα παραπάνω.
Προσέξτε πώς οικειοποιούνται μουσικά τους Coven. Μια οικειοποίηση που δεν θυμίζει φόρο τιμής ή πηγή έμπνευσης αλλά κακό cosplay. Το “Lucifer IV” είναι ένας ύμνος στον εγωτισμό, μια φλύαρη και μαξιμαλιστική ομφαλοσκόπηση που ούτε κατά διάνοια δεν αποβλέπει στην αποκωδικοποίηση του occult 70s rock ή έστω στην εξερεύνησή του. Επειδή είναι, ως επί το πλείστον, λειτουργικά αναλφάβητος δίσκος. Δεν διαθέτει το απαιτούμενο βάθος για να αναπαράγει το ιδίωμα τόσο από ιστορικής όσο και από καλλιτεχνικής άποψης.
Έτσι, αδυνατώντας να καταλάβει από πού απορρέει και σε τι αποσκοπεί η δυναμική μπαντών σαν τους Blue Cheer, η προσέγγιση του μοιάζει στην καλύτερη εμπορική και στην χειρότερη εκτόνωση ματαιοδοξίας ή εφηβικών απωθημένων των δημιουργών του. Οι Black Widow (“Mausoleum”), οι Black Sabbath (“Cold As Tombstone”) και οι Blue Öyster Cult (“Louise”) δεν αποτελούν σημείο αναφοράς αλλά χρησιμεύουν ως ιδανικό άλλοθι για την συνθετική οκνηρία των Lucifer. Κι όταν η έμπνευση δεν ανήκει σε εσένα, το βασικό πρόβλημα είναι ότι πολλά στοιχεία του ήχου σου αρχίζουν να δείχνουν ξένα μεταξύ τους και παράταιρα. Όπως οι – μάλλον – εμπνευσμένες από τις Heart, dream pop μελωδίες και φωνητικές γραμμές σε ανύποπτα σημεία του δίσκου.
Οι μουσικοί που πλαισιώνουν την Sadonis μοιάζουν διαρκώς να υποδύονται έναν ρόλο που τους επιβλήθηκε ή τον επέλεξαν αλλά πάντως παρασιτεί εις βάρος της κανονικής προσωπικότητάς τους (αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει). Στερεοτυπικά riffs, συνθέσεις αφόρητα κλισέ στη σύλληψη και στην εκτέλεσή τους, έλλειψη βάθους και ουσίας, μια κουραστική πολυλογία. Το εύηχο δεν σημαίνει απαραίτητα άξιο ακρόασης και ο συναισθηματισμός δεν συνεπάγεται πάντα αυθεντικό συναίσθημα.
Έπρεπε, βέβαια, να με έχει προϊδεάσει επαρκώς το Δελτίο Τύπου με περιγραφές όπως «ένας πολυεθνικός μουσικός ογκόλιθος από την Στοκχόλμη που εμπλουτίζει το 70s occult rock του με proto-metal αναφορές», μία ιδέα που μέχρι και οι Blues Pills έχουν ξεπεράσει πια. Και να φανταστείς ότι την ίδια στιγμή μπαντάρες όπως οι Acid King, οι Oceans Of Slumber και οι διαλυμένοι πλέον Subrosa, οι οποίοι λίγο πολύ όντως κάνουν πράξη μουσικά αυτά που βαυκαλίζεται το Δελτίο Τύπου των Lucifer, έχουν περάσει στο ντούκου εξαιτίας του γεγονότος ότι επέλεξαν να γίνουν γνωστοί για την μουσική τους και όχι για την φάτσα τους.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
