Είναι πραγματικά από εκείνες τις φορές που ακούγοντας ένα δίσκο της προκοπής είναι πρώτα η αγανάκτηση για όσα άλλα, σχεδόν ανάλογα έχεις ακούσει που θέλεις πρώτα να ρίξεις ένα σιχτίρι προς τα εκεί πριν πιάσεις τη κριτική. Σε αυτό το πρώτο τους δίσκο οι Μαδριλένοι Lurking Evil έρχονται για να μας δώσουν όλα όσα αυτός ο ήχος υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει αλλά ελάχιστοι τολμούν να παίξουν έτσι. Είναι βλέπετε πολύ παρεξηγημένη έννοια αυτό το black/thrash ειδικά όταν διάφοροι άνετοι και κατασταλαγμένοι αποφασίζουν να δώσουν και ένα πιο rock αέρα στο άκουσμα. Πολλοί επίσης από αυτούς τους άνετους δεν γνωρίζουν τι βρίσκεται πριν από δίσκους όπως το “Wolverine Blues” ή ακόμα χειρότερα το “Uprising” των Entombed με αποτέλεσμα να ακούγονται τόσο φτωχοί στα εκφραστικά τους μέσα για να μην ασχοληθώ καθόλου με το αν και κατά πόσο καταφέρνουν να αποδώσουν κάτι από τα πρώτα συνθετικά του ήχου τους. Ναι ακριβώς αυτά που βρίσκονται μπροστά από τη λέξη rock! Ας δούμε λοιπόν λίγο καλύτερα τι έχουμε εδώ. Η μπάντα με χαρακτηριστική άνεση και old school νοοτροπία κινείται μεταξύ death, black και thrash metal έχοντας κατά περίπτωση τις καλύτερες ιδέες για εκείνες ακριβώς τις στιγμές που τις χρειάζονται. Αν έχετε ακούσει τους Αμερικανούς Toxic Holocaust τότε είστε πολύ κοντά στο να πιάσετε το νόημα και με αυτούς εδώ. Οι συγκεκριμένοι όντας περισσότερο τεχνικοί περνούν πάρα πολύ εύστοχα στοιχεία από παλιούς Metallica εποχής “Kill Em All” και “Ride The Lightning” με αποτέλεσμα νοσταλγία και πώρωση να έρχονται ακριβώς την ίδια στιγμή. Το ακόμα καλύτερο σε αυτή εδώ την υπόθεση είναι ότι Lurking Evil είναι δύο άτομα κάτι το οποίο , και μιλάω για προσωπικό γούστο, τους ανεβάζει στα ύψη της εκτίμησης και συμπάθειας. Η μουσική δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλες τεχνικές απαιτήσεις χωρίς από την άλλη να μπορεί να βρεθεί κάποιος να τους χαρακτηρίσει κουλούς ή κάτι τέτοιο, γεγονός άλλωστε ότι διανθίζουν το όλο άκουσμα με ενδιαφέρουσες μελωδίες δείχνει μουσικούς που θέλουν και κυρίως έχουν την ικανότητα να δουλέψουν τις συνθέσεις τους μέχρι αυτές να ακουστούν πλήρεις. Πιστέψτε με πως εδώ έχουμε έναν εξαιρετικό δίσκο από αυτούς που πια δεν βγαίνουν (τρελό κλισέ αλλά ισχύει) και που όταν θα έχει τελειώσει η ακρόαση του με σιγουριά θα πείτε ότι άξιζε το κόπο.
8/10
Τάσος Δεληγιάννης
