Πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά από τους Καναδούς Lycanthro, οι οποίοι μας συστήθηκαν λίγα χρόνια πριν με το πρώτο τους EP “Four Horsemen Of The Apocalypse”. Η μπάντα από την αρχή νομίζω πως δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα ως προς το τι πρέπει να περιμένει ο ακροατής, με το ιδιαίτερα ταιριαστό τόσο θεματολογικά όσο και στιλιστικά εξώφυλλο του δίσκου. Βουτιά λοιπόν στο παλιομοδίτικο heavy metal των Lycanthro.
Από την πρώτη κιόλας νότα του εναρκτήριου “Crucible” αντιλαμβάνεσαι ότι όλες οι αρχικές υποψίες σου επαληθεύονται. Πιο old-school δεν μπορείς να γίνεις, τόσο από θέμα σύνθεσης όσο και από θέμα φωνής και μελωδικών γραμμών. Πράγμα που δυστυχώς συμπεριλαμβάνει και κάποια κλισέ που προσωπικά δεν κατάλαβα και δεν δέχτηκα ποτέ πέρα από το ότι απλά δεν μου αρέσουν αισθητικά. Παίρνοντάς το λοιπόν με την σειρά, η μπάντα σαν σύνολο πρέπει να ομολογήσω πως παίζει αρκετά καλά.
Σε γενικές γραμμές οι συνθέσεις είναι προς την επιθετική μεριά, με αρκετές σκοτεινότερες στιγμές ως προς την ατμόσφαιρα. Υπάρχουν πολλά περάσματα καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου που, έστω και φευγαλέα, αρκετά riffs σε παραπέμπουν στις πρώτες μέρες των Iced Earth, όχι τόσο από μεριάς των χαρακτηριστικών galloping riffs, όσο των αρμονιών και της υφής. Έντονες επίσης είναι και οι NWOBHM επιρροές στις κιθαριστικές μελωδίες και αρμονίες. Μουσικά η μπάντα καταφέρνει να κρατήσει τον χαρακτήρα του «είδους» χαρίζοντας εδώ και εκεί κάποιες όμορφες και ιδιαίτερες στιγμές, που δυστυχώς είναι ελάχιστες.
Και φτάνω στο, κατά την γνώμη μου, μεγάλο αγκάθι τόσο του συγκεκριμένου δίσκου, όσο και γενικότερα αυτής της σκηνής. Αντιλαμβάνομαι πλήρως το ότι δεν μπορούν όλοι να είναι τερματισμένοι ή μουσικά καταρτισμένοι ή ακόμα και τόσο χαρισματικοί όσο πολλές από τις μεγάλες φωνές του χώρου. Αλλά πραγματικά το να μην πατάς ποτέ πάνω σε νότα σωστά είναι πρόβλημα. Το να φαλτσάρεις συνεχώς δεν είναι άποψη ή στυλ, ούτε πρωτοτυπία, είναι ανοησία. Όπως επίσης το να γράφεις μελωδικές φωνητικές γραμμές που η μόνη τους πραγματική επαφή με τον όρο αρμονία είναι στο ότι δεν έχουν καμία.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η μουσική έχει κάποιους κανόνες, με την αρμονία να είναι από τους κυριότερους. Δεν περιμένω από κανέναν να είναι «κουρδισμένος» στην εντέλεια αλλά ρε διάολε δεν γίνεται η πλειοψηφία αυτής της σκηνής να είναι φάλτση γιατί έτσι πρέπει. Και είναι κρίμα γιατί ο James Delbridge έχει όλα εφόδια στην φωνή του. Η έκταση είναι εκεί, το νεύρο και ο τσαμπουκάς επίσης. Η χροιά του παραπέμπει σε πάρα πολλά σημεία στον αγαπημένο John Greely των προαναφερθέντων Iced Earth, χωρίς όμως την ποιότητα της φωνής του. Δεν προσπαθώ να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν αλλά όλα τα παραπάνω καθιστούν την ακρόαση από απωθητική μέχρι ενοχλητική.
Η όποια πιθανότητα ανάδειξης των συνθέσεων πάει στράφι, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα όλα τα κομμάτια να απογειωθούν από την σωστή «εκμετάλλευση» των θετικών στοιχείων της φωνής μαζί με αρκετή δουλειά, αντί αυτού όμως πραγματικά δεν μου έμεινε τίποτα μετά από αρκετές ακροάσεις. Εκτός και αν πραγματικά ο άνθρωπος το κάνει εσκεμμένα όλο αυτό, όπου εκεί θα του βγάλω το καπέλο σε θέμα δυσκολίας. Και να θέλω δεν νομίζω ότι μπορώ να είμαι συνέχεια τόσο εκτός τονικής, είναι πραγματικά κατόρθωμα κάτι τέτοιο.
Κλείνοντας, υπάρχουν πολλά καλά και δυνατά εφόδια στους Lycanthro, το θέμα είναι στο πως και αν θα επιλέξουν να τα χρησιμοποιήσουν. Οφείλω να είμαι λίγο «επιεικής» καθώς μιλάμε για πρώτο ουσιαστικά δίσκο, από την άλλη δεν μπορώ να παραβλέψω τα ουσιαστικά προβλήματα που εμένα προσωπικά σαν ακροατή με ενόχλησαν.
6,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
