Οι Γερμανοί Bethlehem είναι από τα black metal σχήματα που δεν έχουν περάσει λίγα στην καριέρα τους. Απαγορεύτηκε να παίξουν σε αρκετές πόλεις της χώρας τους με το πρόσχημα ότι είναι σατανιστές (το ειρωνικό είναι ότι ποτέ δεν έθιξαν τέτοια θέματα, απλά κλασσικά ο κόσμος είναι κλειστόμυαλος και δεν καταλαβαίνει τι ακούει) ύστερα από εκστρατεία διάφορων γονέων ότι και καλά διαφθείρουν τη νεολαία, και άλλες τέτοιες γελοιότητες. Παρ’ όλες όμως τις περιπέτειες, δισκογραφούν σταθερά και έφτασαν πλέον στο ένατο full-length, με τα πράγματα ωστόσο να είναι τουλάχιστον απογοητευτικά.
Οι Bethlehem κινούνται στο χώρο του depressive suicidal black metal (DSBM για συντομία) τόσο μουσικά όσο και αισθητικά (στίχοι που θίγουν θάνατο, κατάθλιψη κλπ, την πιάνετε την ιδέα). Μουσικά πράγματι «μετράνε», κάτι που είναι λογικό, καθώς είναι στο ένατο album, άρα ξέρουν τι τους γίνεται. Όλες οι καλές ιδέες όμως που έχουν κιθαριστικά, κυριολεκτικά εξαφανίζονται όταν μπαίνει αυτό το απαράδεκτο πράγμα που αποκαλούν φωνή. Πραγματικά, δε με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο αν αυτή είναι η φύση του είδους, έτσι παίζεται και διάφορα άλλα τέτοια περίεργα (για να μιλήσουμε και κομψά). Είμαστε στο 2019 και αν το «παίζω με τους κανόνες» δεν έχει εξαλειφθεί, καλό θα είναι να μας αδειάσει τη γωνιά μαζί με τους υποστηρικτές τουγιατί είναι επικίνδυνοι για την υπόλοιπη μουσική.
Σίγουρα καλό είναι ένα ιδίωμα να μένει πιστό στις ρίζες του (death metal ας πούμε με χαρούμενες μελωδίες δεν είναι death metal) αλλά οφείλει ταυτόχρονα να εξελίσσεται και να διορθώνει τις ατέλειες του. Όταν λοιπόν η μπάντα διατηρεί αυτά τα απαγορευτικά (ναι δε ξέρω πως αλλιώς να τα χαρακτηρίσω) φωνητικά, όσο και να προσπαθήσω μου είναι αδύνατο να ακούσω τα κιθαριστικά θέματα και να κρίνω σοβαρά τη μουσική τους. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω κατά πόσο νιώθουν ότι παίζουν με τους κανόνες, όταν όμως έχουν τέτοια φωνή, δε θα ακούγονται. Κρίμα, γιατί με άλλη φωνή, το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
