Ντεμπούτο από τους Ιταλούς οι οποίοι κινούνται σε sludge μονοπάτια, κάτι που δεν είναι το εξαγώγιμο μουσικό είδος της χώρας τους. Ο ήχος τους φτάνει τα Αμερικάνικα πρότυπα σε μπάντες όπως οι Eyehategod, Iron Monkey, Grief, Cough και λοιπών τέτοιων, με βαριά και αργόσυρτα riffs και ένα λαρύγγι να σκίζεται. Παραγωγός και υπεύθυνος για τούτη την σαπίλα ο γνωστός και μη εξαιρετέος Billy Anderson, ο οποίος έχει το άγγιγμα του Μίδα και όπου βάλει το χεράκι του το εξυψώνει. Έτσι γίνεται και εδώ με τους Grime λοιπόν, οι οποίοι έχουν μετριότατα κομμάτια με επαναλαμβανόμενα και συνεχόμενα riffs και ένα μονότονο ουρλιαχτό. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τις συνθέσεις, αλλά ο ήχος god damn it είναι καλός. Σάπιος, βαρύς και ασήκωτος και δίνει πόνο σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν δεν είχε το όνομα του Billy Anderson αυτός ο δίσκος απλά θα τον προσπερνούσα, του έδωσα όμως πολλές ευκαιρίες αλλά καμία δεν με ενθουσίασε. Οι οπαδοί πρέπει να ακούσουν, όχι ότι θα σας φύγουν οι κάλτσες σας αλλά ένα κομμάτι αξίζει.
5/10
Τένια Λάρδα
