Μετά από τις σαπουνόπερες και τα κατινίστικες δηλώσεις, για το ποιος θα κρατήσει το όνομα Queensryche, o Geoff Tate σχηματίζει μια μπάντα με το όνομα… Operation:Mindcrime. Η αλήθεια είναι, ότι κατίνα δεν υπήρξε μόνο o Tate σε όλη αυτή τη διαμάχη, αλλά και τα μέλη των Queensrÿche. Απών σε όλο αυτό το τσίρκο – και μάλλον καλά έκανε, ο Chris DeGarmo, ο μόνος ίσως αρμόδιος για να πει ορισμένα πράγματα επί του θέματος.
Έχω την εντύπωση ότι ο Tate, ποτέ δεν αρεσκόταν στο metal τόσο πολύ. Αυτό προσπαθούσε να το δείξει σε κάθε ευκαιρία με τους Queensrÿche, αν θυμάστε με το “Promised Land” ή το “Hear In The Now Frontier”. Τώρα, να κάτσω να σχολιάσω το πόσο αρπαχτή είναι η επιλογή του ονόματος της μπάντας του, δεν θα το κάνω, νομίζω ότι το καταλαβαίνετε και εσείς.
Οι Operation:Mindecrime ανακοίνωσαν ότι τα τρία πρώτα τους album θα είναι μια conept τριλογία, κάτι που έκανε τους οπαδούς των Queensrÿche να αναθαρρήσουν. Προσωπικά, σε καμία περίπτωση δεν είχα κάποιο ενδοιασμό, ότι ο Tate θα προσπαθούσε να κάνει τα πάντα για να εκμεταλλευτεί το παρελθόν του για να προβάλει το παρόν του και ίσως το μέλλον του. Χωρίς να έχει πίσω του ένα λαμπρό συνθέτη, όπως τον Chris DeGarmo, όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφερε ποτέ να παράγει κάτι το αξιόλογο. Μάλλον μόνο μέτριους προς κακούς δίσκους, θα έλεγα.
Το “The Key” έρχεται να προσθέσει άλλη μια μέτρια προς κακή κυκλοφορία στο πάνθεον ενός τραγουδιστή που άλλαξε για πάντα με τις ερμηνείες του το heavy metal και τον ορισμό του Αμερικάνικου power metal. Δυστυχώς το “The Key” κινείται σε κάποιες ατμοσφαιρικές alternative/progressive φόρμες, που υποτίθεται ότι είναι ψαγμένες. Όχι, δεν είναι καθόλου ψαγμένες οι μελωδίες, οι ενορχηστρώσεις αλλά ούτε και τα φωνητικά του Tate, ο οποίος ακούγεται πολύ επίπεδος, σε σύγκριση με το παρελθόν του, για μια ακόμη φορά. Βέβαια, σε κάποια σημεία, κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι ο Tate, έχει κάνει πολύ καλύτερη δουλειά στα φωνητικά, από τις τελευταίες του κυκλοφορίες. Αν και μην περιμένετε να ακούσετε φωνητικά σε στυλ “Empire”, “Suite Sister Mary” ή “Breaking The Silence”, o Tate χρησιμοποιεί και πάλι αρκετά μεγάλο εύρος της φωνής του, πράγμα που δυστυχώς γίνετε σε πολύ λίγες περιπτώσεις.
Τα μόνα ενδιαφέροντα κομμάτια είναι τα “Re-Inventing The Future”, “Life Or Death” και το κλείσιμο του δίσκου “The Fall” – ίσως το κορυφαίο του δίσκου, στο οποίο επιτέλους ο Tate χρησιμοποιεί με ενδιαφέρον τρόπο το σαξόφωνο. Τα τρία αυτά κομμάτια, δείχνουν πως αν ο Tate δεν τρέχει στο studio και δουλέψει παραπάνω, ίσως να μπορέσει να προσφέρει κάτι καλύτερο. Οι μελωδίες είναι ωραίες, οι φωνητικές αρμονίες πολύ καλές και ίσως είναι τα μόνο τρία κομμάτια τα οποία μπορεί να πει κανείς ότι παραπέμπουν σε κάποιες metal καταστάσεις.
Από εκεί και πέρα, δεν βρήκα τίποτε άλλο που να είναι ενδιαφέρον. Οι μουσικοί που αποτελούν τους Operation:Mindcrime, είναι φυσικά καλοί και οι τεχνικές τους ικανότητες σε υψηλό επίπεδο. Αλλά, τι να το κάνεις όταν η έμπνευση είναι απούσα και όλο το εγχείρημα δείχνει σαν να έχει γίνει βιαστικά.
Η αλήθεια είναι ότι κάπως καθυστερήσαμε στην κριτική του δίσκου, αλλά ο Tate, ήδη έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για το δεύτερο μέρος του concept με τους Operation:Mindcrime. Αναρωτιέμαι, μέσα σε ένα χρόνο τι μπορεί να αλλάξει; Ας ελπίσω ότι έχω λάθος και ότι ο Tate θα μας καταπλήξει. Το “The Key” είναι ένας κακός δίσκος με μερικές καλές στιγμές, που θα τον αγκαλιάσουν μόνο οι οπαδοί τους και άντε κάποιοι άνθρωποι που γουστάρουν τρελά τους Queensryche. Για εμένα, ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει κλείσει την παραγωγική του περίοδο εδώ και πολύ καιρό και δεν νομίζω ότι θα ανακάμψει. Τουλάχιστον όχι με αυτό τον τρόπο.
3/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
