Έχοντας δεχθεί ουκ ολίγες αναβολές, ίσως ήταν από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις δίσκου που δεν έλεγε να βγει. Επιτέλους τα κατάφερε. Το νέο album των Manowar τελικά κυκλοφόρησε υπό τον τίτλο “The Lord Of Steel” και όχι “Hammer Of The Gods”, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί. Τόσο εγώ, όσο και πάρα πολύς κόσμος, έχουμε χάσει πλέον την πίστη μας προς τους “Metal Kings”.
Ο νέος τους δίσκος δεν είναι αρκετός ώστε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος των τελευταίων 10 ετών. Οι Manowar πλέον επαναλαμβάνονται. Και πολύ άσχημα μάλιστα. Πρώτα απ’ όλα, έχουμε εκ νέου τις ίδιες μονότονες συνθέσεις σαν τα “Manowarriors” (σ.σ.: ναι, σωστά διαβάζετε!) και “Hail, Kill & Die” που για άλλη μία φορά μας υπενθυμίζουν πόσο “γαμούν και δέρνουν”, ξεφτιλίζοντας το θέμα όσο δεν πάει.
Διαρκώς ενοχλητικές κιθάρες και ανούσια effects από τον Karl Logan και τσίτα το μπάσο του DeMaio, είναι ένας συνδυασμός που καταστρέφει ότι καλό προσπαθούν να χτίσουν κάποιες καλές στιγμές όπως τα “Born In A Grave” και “Righteous Glory”, που πλησιάζει στιχουργικά το “Swords In The Wind”. Βέβαια o Θεός (σ.σ.: ή καλύτερα ο Odin) έβαλε το χέρι του και έτσι έχουμε στο “The Lord Of Steel” μία κομματάρα, το “Touch The Sky”.
Eric Adams στα καλύτερά του και ένας Joey DeMaio που μας δείχνει πως όταν δεν είναι υπερόπτης, μπορεί να βγάλει επικούς ήχους χωρίς δυσκολία. Μετά από αυτή την καταπληκτική αναλαμπή συνέχεια είχε το “Black List”, πιθανότατα το πιο βαρετό κομμάτι του album, αφού για 7 λεπτά ακολουθεί τον ίδιο μονοκόμματο ρυθμό. Το “Expendable” που έρχεται μετά, δε σου παρουσιάζει κάποια τρομερή διαφορά. Το “El Gringo” το είχαμε ήδη ακούσει μήνες πριν. Μέτριο σχετικά κομμάτι, με έναν υποτυπώδη επικό ήχο, αλλά δεν παύει να ηχεί στ’ αυτιά μου σαν απομεινάρι του “Louder Than Hell”.
Η βαρεμάρα έλαβε τέλος στον απόηχο της τσιρίδας του Adams στο “Annihilation” αφήνοντάς με παγερά αδιάφορο, εξαιρώντας πάντα τη μεγάλη επιστροφή του Donnie Hamzik στα drums. Δεν είναι καλύτερο από το “Gods Of War”, απλά δεν είναι τόσο χάλια. Ούτε τώρα υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με τους Manowar, ενώ η κοροϊδία και η πλύση εγκεφάλου προς τους “βαμμένους” οπαδούς και μη πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
Το δωδέκατo άλμπουμ των Manowar δόθηκε σε κυκλοφορία την τελευταία εβδομάδα μέσω του βρετανικού Metal Hammer και άλλων ψηφιακών site, ωστόσο επισήμως θα κυκλοφορίσει τον Σεπτέμβρη. Είχαμε δείγματα όλον αυτόν τον καιρό για το τι θα ακολουθήσει στο επίσημο full-length album, με preview κομματιών, όπως του “El Gringo” και του “Expendables”. Έγινε καλή εμπορική διαφήμιση κρατώντας τους οπαδούς τους σε επαγρύπνηση. Έχουμε και την επιστροφή του Donnie Hamzik στα drums, ο οποίος συμμετείχε στο ντεμπούτο της μπάντας “Battle Hymns”.
Το “Lord Of Steel” ξεκινά με το ομώνυμο κομμάτι. Κλασικοί, γρήγοροι, ξεσηκωτικοί Manowar, με γρήγορα και μνημειώδη riffs. Η κατάσταση κάπως μετριάζεται με το επόμενο κομμάτι, το “Manowarriors”, με το οποίο για ακόμα μια φορά οι Manowar εξυμνούν τους οπαδούς του. Στο “Born In A Grave” η επική εισαγωγή, το ατμοσφαιρικό κλίμα που δημιουργεί και το βαρύ μπάσο θυμίζουν την αίγλη του παρελθόντος, κάνοντας το τραγούδι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά του δίσκου. Σειρά έχει το “ Righteous Glory”. Προσωπικά είναι το έπος του δίσκου. Επιβλητική εισαγωγή, στίχοι που προκαλούν ανατριχίλα και έναν Eric Adams που δίνει τον καλύτερό του εαυτό σκλαβώνοντας με την ερμηνεία του. Θα λέγαμε πως με αυτό το κομμάτι γίνεται η μεγάλη επιστροφή των Manowar.
Συνεχίζοντας, έχουμε το “Touch The Sky”, το οποίο μεταδίδει ένα συναυλιακό αίσθημα θυμίζοντας εποχές “Louder Than Hell”. Ακολουθεί το πομπώδες και βαρύ (σ.σ.: κιθαριστικά) “Blacklist”. Εάν δεν είχε αυτά τα ξεσπάσματα της κιθάρας, μπορεί και να χανόταν μέσα στο δίσκο. Αξιόλογο το “Expendable”. Από το οποίο είχαμε και preview. Υπέροχη εισαγωγή, ωραία γυρίσματα του Adams, δυνατά κιθάρες και μπάσο, επιθετικό αλλά και «ύπουλο» ταυτόχρονα. Στη συνέχεια έρχεται το “El Gringo” που ξυπνάει μνήμες με το γρήγορο tempo του, ωστόσο δεν αποτελεί κάτι αξιοθαύμαστο συνθετικά και τεχνικά.
Ακολουθεί ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκο, το “Annihilation”, που όμως σώζεται από το χαρακτηριστικό του refrain. Ο δίσκος κλείνει με το “Hail, Kill and Die”. Έχει προκαλέσει αρκετές διχογνωμίες. Από τη μία πλευρά αποτελεί μια φιλότιμη προσπάθεια να αναβιώσει το μεγαλείο του “Hail and Kill”, από την άλλη όμως του λείπει αυτό το κάτι. Γενικώς, όμως, έχει τα φόντα να γίνει ένα από τα αγαπημένα ακούσματα των οπαδών.
Σε γενικές γραμμές είναι ένα αρκετά καλός δίσκος, με δυναμική και καθαρή παραγωγή και αρκετά επιθετική προσέγγιση. Πολλά και γρήγορα riffs, ευθύτητα και φιλοδοξία. Στιχουργικά, οι Manowar κινήθηκαν σε γνωστά μονοπάτια, ξεσηκώνοντας αρκετές φορές τους φαν. Ο Adams είναι φωνητικά εξαιρετικός και ο Logan δίνει τον καλύτερό του ίσως εαυτό. Ο Hamzik φαίνεται να είναι σε φόρμα. Αυτός που προβληματίζει είναι ο DeMaio. Στο πρώτο άκουσμα, έχει γίνει ωραία δουλειά στο μπάσο, έχει «πειραχτεί» η παραμόρφωση, ωστόσο σε μια βαθύτερη ανάλυση, το μπάσο είναι έντονο υπερκαλύπτοντας κάποιες φορές τις κιθάρες αλλά και τα φωνητικά με το βουητό που δημιουργεί.
Παράλληλα, υπάρχουν πολλά fadeouts, κάνοντας τον δίσκο λίγο μονότονο στα outro. Ο DeMaio είχε δηλώσει πρόσφατα: «Το άλμπουμ αυτό θα είναι βάρβαρο και με ωμή δύναμη». Σε ένα βαθμό τα κατάφεραν. Ίσως ήθελε λίγο ακόμα δούλεμα ώστε να αποτελεί όντως ένας άξιος συνεχιστής του πολλά υποσχόμενου “Thunder In the Sky” του 2009.
7.5/10
Ελπίδα “Baphomet” Χοκμετίδου
[email protected]
