Για τους Nile δε νομίζω ότι χρειάζεται κάποιος πρόλογος. Όλα όσα ήταν να ειπωθούν για αυτούς έχουν ήδη ειπωθεί. Αν ασχολείσαι με το death metal, ξέρεις τι σημαίνουν για αυτό οι αμερικανοί και αν παίζεις μουσική, ξέρεις τι σημαίνει να προσπαθείς να παίξεις κομμάτι τους. Φτάνει όμως με τους προλόγους και ας περάσουμε στο ψητό. Οφείλω να ομολογήσω πως σαν μεγάλος οπαδός της μπάντας, στεναχωρήθηκα αρκετά με την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους Dallas Toller-Wade ο οποίος είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για την επιτυχία που απολαμβάνει η μπάντα σήμερα.
Όταν αποχωρεί ένα μέλος μιας κλασσικής σύνθεσης, τα πράγματα είναι πάντα δύσκολα για την οποιαδήποτε μπάντα, καθώς αλλάζει έτσι ο τρόπος που γράφει μουσική και πολλές φορές χάνεται η χημεία. Δείτε για παράδειγμα που θα μπορούσαν να έχουν φτάσει οι Annihilator αν ο Jeff Waters δεν έπαιρνε το πράγμα μονότερμα και δεν άλλαζε line-up κάθε βδομάδα. Κάτι τέτοιο δυστυχώς γίνεται και εδώ για τους Nile.
Για την ακρίβεια, το “Vile Nilotic Rites” είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος. Ταχύτατα riffs, τρομακτικά τύμπανα, μελωδίες στα σωστά σημεία, ποικιλία στις συνθέσεις και χρήση διαφορετικών οργάνων που δίνουν έναν soundtrack-ικό χαρακτήρα, αλλά δυστυχώς υπάρχει ένα πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την υπόλοιπη δισκογραφία των Nile. Αν σκεφτείς τι έχει κυκλοφορήσει η μπάντα τα προηγούμενα χρόνια, πραγματικά σε πιάνει κόμπλεξ και δυστυχώς, αυτός ο δίσκος αποτυγχάνει να σταθεί δίπλα στο παρελθόν της. Προφανώς δε γίνεται να κυκλοφορούν συνέχεια δίσκους επιπέδου “Annihilation Of The Wicked” και “Black Seeds Of Vengeance”, αλλά όταν μια μπάντα σε έχει συνηθίσει στην κορυφή, φαίνεται αρκετά άσχημο όταν την αφήνει.
Αν ο δίσκος κυκλοφορούσε από άλλη μπάντα, θα μιλούσαμε για ένα τρομερό άλμπουμ επηρεασμένο από τους Nile. Εδώ όμως δεν είναι αυτή η περίπτωση, και προσωπικά όταν ακούω Nile δεν θέλω να είναι “σαν Nile” αλλά Nile. Ξεκάθαρα αυτό πιστεύω πως οφείλεται στην αποχώρηση του Dallas και δεν έχει προλάβει ο (παιχταράς μεν) Brian Kingsland να δέσει με τη μπάντα. Μακάρι να αναπτυχθεί το συντομότερο η χημεία μεταξύ τους, για να μπορέσει η μπάντα να επιστρέψει στη δισκογραφική κορυφή.
Δεν θέλω να είμαι αυστηρός και να πω πως αυτός είναι ο χειρότερος τους δίσκος, μιας και επαναλαμβάνω ότι δεν είναι καθόλου κακή κυκλοφορία, πρόκειται όμως για ίσως το λιγότερο δυνατό άλμπουμ που έχουν βγάλει.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης