Αφιερώματα

On Thorns I Lay: Αφιέρωμα στην πορεία του ιστορικού death/ doom συγκροτήματος

On Thorns I Lay. Μία μπάντα της οποίας το όνομα αποτελεί αναφορά στο κορυφαίο έργο του Σαίξπηρ, “Άμλετ”. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να προϊδεάσει τον ακροατή για την ποιητικότητα, τη μελωδικότητα αλλά και την τραγικότητα των συνθέσεών της. Ωστόσο, αυτοί είναι λίγοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να περιγράψουν την πορεία της μπάντας, η οποία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και βοήθησε την ελληνική σκηνή να εδραιώσει το όνομά της στο εξωτερικό, φυσικά μαζί με άλλα ιστορικά συγκροτήματα όπως οι Rotting Christ, Septicflesh, Nightfall, Horrified κ.α.. Βαδίζοντας πάντα σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια, με επιρροές από μπάντες όπως οι τεράστιοι Paradise Lost (σ.σ. παρακαλώ συγχωρήστε το fangirling μου), οι συναισθηματικοί Theatre of Tragedy και οι μελαγχολικοί My Dying Bride, οι On Thorns I Lay πειραματίστηκαν όσο λίγοι. Επειδή ο πειραματισμός, παρόλα αυτά, απαιτεί και θυσίες, έφτασαν σε ένα σημείο στο οποίο ένιωθαν ότι είχαν χάσει την ταυτότητά τους. Τότε ήταν που αποφάσισαν να διακόψουν τις δραστηριότητές τους, ευτυχώς όμως, όπως αποδείχτηκε, όχι για πάντα. Το 2015, έπειτα από 12 χρόνια, επέστρεψαν και έκτοτε ακολουθούν σταθερά ανοδική πορεία. Σήμερα, εν αναμονή της εμφάνισής τους στο πρώτο Demons Gate Festival στις 28 Σεπτεμβρίου, ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο και ας θυμηθούμε τις πιο σημαντικές στιγμές της μακράς ιστορίας των On Thorns I Lay.

1992 1994: Τα πρώτα βήματα

Οι On Thorns I Lay πέρασαν από το στάδιο της μετονομασίας δύο φορές, προτού καταλήξουν στην ονομασία με την οποία παγίωσαν τη θέση τους στην ιστορία της death/ doom και gothic σκηνής. Το 1992, οι έφηβοι ακόμα Στέφανος Κιντζόγλου και Χρήστος Δραγαμεστιανός ίδρυσαν αρχικά τους Paralysis, με τους οποίους κυκλοφόρησαν ένα ανεξάρτητο demo, το “Beyond The Chaos” και ένα split με τους Legion of Doom. Η εισαγωγή του “Beyond the Chaos” έκανε ήδη από την αρχή ξεκάθαρη την μουσική πορεία που θα ακολουθούσαν. Οι πρώτες – πρώτες νότες των πλήκτρων, σε συνδυασμό με αργόσυρτα drums και κιθάρα και την χαμηλόφωνη απαγγελία των στίχων, συνθέτουν ένα ανατριχιαστικό ακουστικό τοπίο, ή αλλιώς, το καλύτερο καλωσόρισμα στη μουσική τους.

Την αμέσως επόμενη χρονιά, άλλαξαν το όνομά τους σε Phlebotomy και στις τάξεις τους εισχώρησε, μεταξύ άλλων, ο Φώτης Χονδρουδάκης (η τριάδα αυτή, τελικά, θα αποτελέσει τα μακροβιότερα μέλη των On Thorns I Lay). Μέσα σε δύο χρόνια, κυκλοφόρησαν δύο demo και ένα EP. Πρώτο ήταν το demo “Promo Tape”, το οποίο, αν και κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο demo τους, οι ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δε μπορούν να αναδειχθούν, εξαιτίας της χαμηλής ποιότητας παραγωγής. Η συνέχεια ήρθε με το θρυλικό EP “Dawn of Grief”, το οποίο, μάλιστα, κυκλοφόρησε σε βινύλιο μέσω της Molon Lave Records, με πολύ καλύτερη παραγωγή αυτή τη φορά. Τελευταίο ήρθε το δεύτερο demo τους, μια ανεξάρτητη κυκλοφορία και αυτή τη φορά, το “Voluptuous”, αναμφίβολα το υπέρτατο cult κομμάτι της δισκογραφίας τους. Η αρχή είχε πια γίνει και το μέλλον διαφαινόταν ιδιαίτερα υποσχόμενο.

1995 – 2000: Η καταξίωση και οι αρχικοί πειραματισμοί

Το 1995 βρήκε τη μπάντα να κατασταλάζει στο όνομα On Thorns I Lay, να υπογράφει με τη γαλλική δισκογραφική Holy Records και να κυκλοφορεί το ντεμπούτο “Sounds of Beautiful Experience”, την παραγωγή του οποίου έκανε ο Ευθύμης Καραδήμας των Nightfall. Ο δίσκος ήταν η φυσική συνέχεια του death/ doom ήχου που είχαν υιοθετήσει στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, με μια δόση gothic metal. Ωστόσο, παρουσίαζε μεγάλη ποικιλομορφία, έχοντας ένα εύρος φωνητικών από βαριά, guttural growls μέχρι ψιλές κραυγές που θυμίζουν black metal. Οι ενορχηστρώσεις δεν πάνε πίσω, επίσης. Τα πλήκτρα της εισαγωγής σε στοιχειώνουν για ακόμη μία φορά, το instrumental “A Dreamer Can Touch The Sky” δημιουργεί επιβλητικά ανατριχιαστική. Το κομμάτι “Ταξίδι Νοσταλγίας”, το οποίο είναι το τελευταίο του album, δηλώνει ακριβώς το συναίσθημα που κυριαρχεί κατά την ακρόαση του δίσκου. Το “Sounds of Beautiful Experience”, γενικά, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς η μελωδικότητα και το τραχύ doom στοιχείο έρχονται σε ισορροπία και αναδεικνύουν το ένα το άλλο.

Δύο χρόνια μετά, το χειμώνα του 1997, επανήλθαν με ένα ιδιαίτερο album, το οποίο αγαπήθηκε για την πρωτότυπη ιδέα στο πλαίσιο της παραγωγής του. Ο λόγος, φυσικά, για το “Orama”, το οποίο δίνει την εντύπωση ότι ηχογραφήθηκε κάτω από τη θάλασσα. Το gothic στοιχείο παραμένει και ενισχύεται από την ευρεία χρήση beauty and the beast φωνητικών, με τα γυναικεία φωνητικά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παραγωγή γίνεται ολοένα και καλύτερη και το παίξιμο πιο δεμένο. Η υδάτινη αίσθηση κυριαρχεί στις συνθέσεις και ενισχύεται από τον οπτικό τομέα επίσης, αφού το εξώφυλλο απεικονίζει ένα κάστρο στο βυθό της θάλασσας, το οποίο θα μπορούσε να είναι κάποιο απομεινάρι της αρχαίας Ατλαντίδας. Οι στίχοι δημιουργούν εικόνες θαλάσσιας εξερεύνησης και η ατμόσφαιρα, παραμένοντας απόκοσμη και μελαγχολική, αφήνει παράλληλα ένα αίσθημα χαλάρωσης. Δικαίως, μιας και, όπως έχει δηλώσει ο Στέφανος Κιντζόγλου, «ο δίσκος γράφτηκε μέσα στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι του 1996. Αυτός είναι ο λόγος που οι στίχοι έχουν να κάνουν με θάλασσες, ωκεανούς και, ασφαλώς, χαμένα νησιά όπως η ονειρική Ατλαντίδα.»

Μετά την επιτυχία του “Orama”, το συγκρότημα αποφάσισε να κάνει μια ακόμη πιο ξεκάθαρη στροφή στο gothic metal, κυκλοφορώντας το “Crystal Tears” την άνοιξη του 1999. Είναι το πρώτο album των On Thorns I Lay που ηχογραφήθηκε στη Ρουμανία, καθώς ο Στέφανος Κιντζόγλου και ο Χρήστος Δραγαμεστιανός είχαν εγκατασταθεί στη χώρα για σπουδές. Για πρώτη φορά απουσιάζουν παντελώς τα growls, καθώς τα γυναικεία φωνητικά συνοδεύουν καθαρά αντρικά, στο στυλ του κορυφαίου “Aégis” των Theatre of Tragedy. Ο ρόλος των εγχόρδων, όπως η βιόλα, δρα ως καταλύτης στην επίτευξη της μελαγχολικής και σκοτεινής ατμόσφαιρας, η οποία απεικονίζεται και στο artwork του δίσκου, έργο του Σπύρου Αντωνίου των Septiclflesh.

Οι οπαδοί του συγκροτήματος δε χρειάστηκε να περιμένουν πολύ καιρό για το διάδοχο του “Crystal Tears”, καθώς το “Future Narcotic” είδε το φως το φθινόπωρο του 2000. Ένα κοινό που έχουν πολλές από τις μπάντες που έπαιξαν αυτό το είδος metal τη δεκαετία του ’90, είναι πως, περίπου εκείνη την περίοδο, ξεκίνησαν να πειραματίζονται ακόμη περισσότερο με τον ήχο τους και να απομακρύνονται, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, από τις ρίζες τους. Εξαίρεση δεν αποτελούν οι On Thorns I Lay, μιας και η νέα χιλιετία φέρνει μαζί της τον εκσυγχρονισμό και για αυτούς (μέχρι και το στυλ του artwork αλλάζει και η γραμματοσειρά του ονόματός τους έχει γίνει ήδη από το προηγούμενο δίσκο πιο απλή!). Διατηρεί την ατμόσφαιρα και το μοτίβο του “Crystal Tears” και τα πλήκτρα δημιουργούν ambient στιγμές, ωστόσο ο ήχος φαίνεται ότι γίνεται όλο και πιο rock. Τα αντρικά φωνητικά βγάζουν ένα electronic αίσθημα σε μερικά κομμάτια και διάφορα εφέ προσδίδουν έναν ηχητικό φουτουρισμό, παρόλα αυτά παραμένει συναισθηματικό, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα. Το “Future Narcotic”, λοιπόν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το μεταβατικό album της δισκογραφίας τους.

2001 2003: Αλλαγή ήχου και παύση δραστηριοτήτων

Η αλλαγή που προμήνυε το “Future Narcotic” έφτασε τελικά με το “Angeldust” του 2002, το πρώτο album που κυκλοφόρησαν μέσω της ελληνικής Black Lotus Records, καθώς για όλες τις προηγούμενες δουλειές τους είχαν στο πλευρό τους τη Holy. Ο ήχος είναι πλέον rock και σε κάποιες στιγμές του θυμίζει μέχρι και grunge. Αίσθηση προκαλούν τα περιορισμένα γυναικεία φωνητικά, αφού μέχρι τώρα ήταν βασικό κομμάτι της μουσικής τους. Η μελαγχολία και το σκοτάδι για τα οποία αγαπήθηκε το συγκρότημα παραμένουν, ωστόσο μια προσωπική μου άποψη είναι ότι δείχνουν να προσπαθούν να ακολουθήσουν τις προσταγές της «μόδας», δίχως όμως αυτό να τους ταιριάζει ή να τους εκφράζει πλήρως.

Η αλλαγή αυτή έγινε τελεσίδικη με το “Egocentric” του 2003. Αξιοσημείωτο είναι πως το ρόλο του τραγουδιστή σε αυτό το δίσκο αναλαμβάνει ο Μηνάς Γανωτίδης, με το Στέφανο Κιντζόγλου να περιορίζεται στο μπάσο. Είναι πια ξεκάθαρη η απομάκρυνση από τον αρχικό ήχο, η οποία, εκτός από την απογοήτευση που έφερε σε αρκετούς οπαδούς, δεν ικανοποιούσε ούτε το ίδιο το συγκρότημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι On Thorns I Lay να αποφασίσουν να διακόψουν τις δραστηριότητές τους, έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία συνεχούς πορείας.

2015 σήμερα: Δυναμική επιστροφή

Ύστερα από μια παύση 12 χρόνων, οι On Thorns I Lay επέστρεψαν δριμύτεροι, κυκλοφορώντας το “Eternal Silence”, το 2015. Ο δίσκος σηματοδοτεί επιτέλους την επιστροφή στις ρίζες, με τη μπάντα να ακούγεται χαρούμενη και ανανεωμένη που επέστρεψε στον εαυτό της. Κυριαρχούν οι βαριές συνθέσεις με τις κλασσικές ambient στιγμές και τα growls, αλλά και τα γυναικεία φωνητικά αποκτούν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο, εντούτοις όχι με την γνωστή beauty and the beast τεχνική. Ειδικότερα, σε αυτό το album, το συγκρότημα συνεργάστηκε με τη Maxi Nill, η οποία χάρισε το δυναμισμό των φωνητικών της. Το “Eternal Silence”, ακόμη, περιέχει κομμάτια από ένα προηγουμένως ακυκλοφόρητο δίσκο, τον “Precious Silence”. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένας μοντέρνος ήχος, ο οποίος ξαναβρήκε το νοσταλγικό συναίσθημα των πρώτων album.

Aegean Sorrow” και νιώθεις τα παγωμένα κύματα του Αιγαίου να σε σκεπάζουν. Ο δυσοίωνος δίσκος του 2018 που είναι αφιερωμένος στην προσφυγική κρίση στο Αιγαίο, έκανε ακόμη πιο βροντερή την επιστροφή του συγκροτήματος, την οποία κάποιοι μπορεί να είχαν παραβλέψει με το “Eternal Silence”. O ήχος είναι πιο ώριμος από ποτέ, βαρύς αλλά μελωδικότατος. Δεν υπάρχει πια καμία γυναικεία συμμετοχή στα φωνητικά, τα οποία αποτελούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τραχιά growls και πολύ λίγα καθαρά. Πολύ καλή επιλογή, αφού έτσι γίνεται εφικτό να αποδοθούν στο έπακρο αισθήματα πόνου, θρήνου και σπαραγμού. Στους συντελεστές του δίσκου βρίσκονται, ακόμη, πολλοί κορυφαίοι μουσικοί ως καλεσμένοι, όπως ο Paul Khur των Novembers Doom και ο Bob Katsionis. Εν τέλει, είναι ένα album που ο κόσμος εκτίμησε, γιατί η μπάντα παίζει και πάλι τη μουσική που αγαπά, και πολλοί, μάλιστα, υποστηρίζουν πως πρόκειται για την καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι αυτή τη στιγμή.

Μολονότι συνάντησαν αρκετές δυσκολίες, όπως η απώλεια της μουσικής τους ταυτότητας, η μακροχρόνια διακοπή, η συχνή αλλαγή του line-up, οι On Thorns I Lay ποτέ δεν το έβαλαν κάτω και το αποτέλεσμα διαρκώς τους ανταμείβει. Το κοινό τους τούς υποδέχτηκε πίσω με ενθουσιασμό, το μέγεθος του οποίου ολοένα και αυξάνεται, ιδιαίτερα έπειτα από τις εμφανίσεις τους στο πλευρό των Septicflesh, Satyricon (σ.σ. ανταπόκριση εδώ), αλλά και ως headliners στο πρώτο The Room Of Doom Festival το 2018. Το 2019 βρίσκει τη μπάντα να δουλεύει πάνω στο νέο της album με τίτλο “Threnos”, το οποίο, αυτή τη στιγμή, είναι πια πολύ κοντά στην ολοκλήρωσή του. Υπομονή και doom on.

Κείμενο: Τζούλια Τσαγκάρη

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X