Όταν η μισή ελληνική σκηνή προσκυνάει το metalcore, υπάρχουν, για καλή μας τύχη, μπάντες σαν τους Phase που μας δίνουν κάτι πιο εναλλακτικό και σίγουρα διαφορετικό. Δεν είχε τύχει να ξαναπέσω πάνω τους αλλά όταν μια μπάντα δεν συμπεριφέρεται σαν μηρυκαστικό, την συμπαθώ όσο να ‘ναι. Αυτό που δεν μπορούσα από την πρώτη ακρόαση να ξεκολλήσω από το μυαλό μου είναι ότι η θεατρικότητα που παίρνω από την μουσική τους, μου θυμίζει τους θεούς και επίσης συμπατριώτες μας Dirty Granny Tales (και αυτό είναι κομπλιμέντο!). Σαφώς, οι Phase κινούνται προς πιο progressive μονοπάτια και αυτό είναι που τους κάνει ξεχωριστούς. Το πρόβλημα με αυτό τον δίσκο, όμως είναι ότι ενώ υπήρχαν κομμάτια που με ενθουσίασαν όπως το ‘A Void’ και το ‘Ibidem’ (με το μαγικό άγγιγμα του Patterson) και άλλα που απλά μου άρεσαν (δεν υπήρξε κάποιο που να με αφήσει παγερά αδιάφορη), είναι ότι δεν μπόρεσα να βρω μια ξεκάθαρη συνοχή και αυτό με κούρασε ελαφρώς. Επιπλέον, θα ήθελα η φωνή να κατέχει μια μεγαλύτερη κινητικότητα, διότι μερικές φορές τα πράγματα γίνονταν επικίνδυνα επίπεδα. Ας σταματήσω την γρίνια όμως τώρα. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι εκεί έξω, και κυρίως σε ελληνικό έδαφος, υπάρχουν ακόμη μπάντες που ενδιαφέρονται να πάνε τη μουσική ένα βήμα παρακάτω και να αποφευχθεί να καταντήσει η σκηνή Greek Idol.
7/10
Αγγελική Καπίρη
