Το progressive rock στην Αυστραλία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μια αξιοπρόσεκτη άνοδο και μας έχει προσφέρει σχήματα που αξίζουν την προσοχή μας. Εντυπωσιακό αυτό από μια χώρα που μέχρι πρόσφατα δεν είχε να μας προσφέρει κάτι τρανταχτό και ιδιαίτερα έντονο στη μουσική μας. Οι Pixels & Sound μπορεί να ντεμπουτάρουν τώρα, όμως αποτελούν ευρύτερο κομμάτι της προαναφερόμενης σκηνής, καθώς υπάρχουν από το 2011.
Στο ντεμπούτο τους βρίσκουμε συμμετοχές οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στο παικτικό κομμάτι αλλά και στο συνθετικό, από μέλη των Anubis και Hemina (ειδικά τους Anubis, αν είστε οπαδοί του progressive rock να τους τσεκάρετε χτες). Οι Pixels & Sound προσπαθούνε πάντως να πάνε κάπως κόντρα στο ρεύμα και να δοκιμάσουν να κάνουν κάτι πιο διαφορετικό από τα υπόλοιπα σχήματα της σκηνής.
Οι συνθέσεις βασίζονται κυρίως στις ακουστικές κιθάρες, χωρίς βέβαια να λείπουν οι ηλεκτρικές εκρήξεις, μόνο που αυτές βρίσκονται σε μικρό ποσοστό στο άλμπουμ. Αυτό αποτελεί συνέπεια του συγκροτήματος να προσπαθεί να ενσωματώσει επιρροές από indie rock, folk, pop και jazz fusion στον ήχο του. Αυτό έχει σα συνέπεια η πλειοψηφία των συνθέσεων να ακούγονται μαλακές και μελαγχολικές. Δε θα έλεγα ότι αυτό αποτελεί απαραίτητα πρόβλημα για το δίσκο (εξαρτάται από τα γούστα σας βέβαια) καθώς ο δίσκος ρέει εύκολα παρόλη τη διάρκειά του η οποία ξεπερνάει τα ογδόντα λεπτά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δίσκου εντοπίζεται στους στίχους. Ο τρόπος που είναι γραμμένοι είναι τελείως παιδιάστικος. Δε ξέρω αν αυτό έγινε επιτηδευμένα ή όχι, έτσι όπως είναι γραμμένοι όμως μοιάζουν με σενάριο κλαψιάρικης σαπουνόπερας, ειδικά στα κομμάτια που ασχολούνται με χαμένους έρωτες. Ακόμα και στα πιο σοβαρά ζητήματα όμως, όπως ο καρκίνος (στο κομμάτι “Cancer”), παρόλο που είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και ο δίσκος είναι κυρίως εμπνευσμένος από τη ψυχική περιπέτεια που πέρασε ο συνθέτης του συγκροτήματος Reece Denton μετά το θάνατο του πατέρα του από καρκίνο του πνεύμονα, η στιχουργική προσέγγιση είναι κάπως cringy και αφελής. Καταλαβαίνω όμως ότι κρύβεται πόνος από πίσω και δε θα επεκταθώ περαιτέρω. Εκεί πάντως κρύβεται ο λόγος της περιρρέουσας μελαγχολικής ατμόσφαιρας που διακατέχει το δίσκο.
Αν βέβαια παραβλέψετε το στιχουργικό κομμάτι θα διακρίνετε τις ικανότητες και τις προοπτικές του συγκροτήματος για κάτι καλύτερο, το οποίο ανά διαστήματα δείχνει ότι είναι ικανό να κάνει. Καταλαβαίνω πάντως ότι οι ιδιαιτερότητες του δίσκου θα ξενίσουν τους ακροατές των πιο σκληρών ήχων. Και θα συμφωνήσω με όσους πουν ότι σα σύνολο έχει να φάει ακόμα πολλά ψωμιά για να φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο. Σε αυτήν την πρώτη δουλειά τους πάντως δείχνουν ότι έχουν τις ικανότητες να φτάσουν ως εκεί. Εμείς μέχρι τότε θα αναμένουμε και θα τους παρακολουθούμε στενά.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
