Όπως ένας λύκος δεν αλλάζει ποτέ, απλώς μεγαλώνει και γίνεται πιο άγριος, το ίδιο συμβαίνει και με την όλη ανοδική πορεία που έχουν να επιδείξουν οι Γερμανοί – εκ του Saarbrücken ορμώμενοι – εκφραστές του τάγματος της λυκανθρωπίας, symphonic power metallers Powerwolf. Έχοντας ξεκινήσει την περίοδο όπου στην σκηνή και το ίδιο (μετέπειτα) ηχόχρωμα διαδραματιζόταν η ανοδική πορεία των Σουηδών Sabaton και Bloodbound, η θεατρικότητα που συνέδεε το κουιντέτο των ιερέων, κατάφερε και ακολούθησε μια παρόμοια τροχιά ανόδου.
Από το “Bible Of The Beast” (2009) και έπειτα που τους παρακολουθώ, τα βήματα προόδου ήταν συνεχή. Κάτι τέτοιο μαρτύρησε άλλωστε και η, πριν από δύο χρόνια σχεδόν, εμφάνισή τους στο Pireaus 117 Academy (R.I.P.). Η δέκατη λοιπόν ολοκληρωμένη τους δουλειά με τίτλο “Call Of The Wild” δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο, μιας και για τα δικά μου γούστα ηχεί καλύτερα από τον περσινό του προκάτοχο, “The Symphony Of Sin”.
Η θεατρικότητα είναι το παν για τους «λύκους», το οποίο πηγάζει τόσο μουσικά όσο και οπτικά αν εκλάβει κανείς υπόψη τα περίτεχνα κοστούμια που τους συνοδεύουν σε κάθε τους στιγμή. Ο πρωταγωνιστής του όλου εγχειρήματος, Atilla Dorn, είναι ένας πανέξυπνα δραματικός, οπερετικός τενόρος που βρίσκεται σε τεράστια φόρμα ερμηνευτικά, όπου έχοντας για σύμμαχο εξαιρετικά riffs προερχόμενα από τις κιθάρες των «αδερφών» Matthew και Charles Greywolf, αν και ο δεύτερος είναι λίγο ριγμένος όσον αφορά leads και solos.
Ωστόσο, εξίσου μεγάλης σημασίας είναι η συμβολή στο σχήμα από τον Falk Maria Schlegel, ο οποίος με τις ασύλληπτα κολλητικές μελωδίες του στα πλήκτρα δημιουργεί ατμόσφαιρες μακριά από τα τετριμμένα που χρησιμοποιούν σχήματα του ίδιου χώρου. Εγώ πάντως πάντοτε χαρακτήριζα τον ίδιο για την ευφυΐα του ως την μεταλλική εκδοχή του Richard Wanger. Όσο δε για τον Roel Van Helden, τα τύμπανα σφυροκοπούνται ανελέητα.
Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση με τους Powerwolf, ήταν η τρομερή ροή που είχαν οι δίσκοι τους. Γύρω στα σαράντα λεπτά και τελείωνε σαν μια τζούρα. Έτσι είναι και το “Call Of The Wild”. Εξαιρετική εισαγωγή με το “Faster Than The Flame”, hit-άρες όπως οι “Dancing With The Dead” (κομμάταρος από άλλο γαλαξία) και “Call Of The Wild”, κέλτικές μελωδίες που σε κάνουν να θες να χορέψεις στο “Blood For Blood (Faoladh)”, πιο heavy riffing στα “Reverant Of Rats” και “Varcolac” αλλά και μια φανταστική μπαλάντα, ονόματι “Alive Or Undead”, συντελούν την επιτομή του δίσκου.
Νιώθω πως επίσης εύσημα πρέπει να αποδοθούν στην μόλις είκοσι τριών καλλιτέχνιδα Zsofia Dankova, η οποία επιμελήθηκε το εξώφυλλο του δίσκου αλλά και το δίδυμο των Jens Bogren και Tony Lindgren στην μίξη και το mastering του δίσκου. Συστήνω ανεπιφύλακτα να μπει στην δισκοθήκη σας πάραυτα.
8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
