Οι Cold Stares αποτελούνται από μόλις δύο μουσικούς, τους Chris Tapp και Brian Mullins. Υπάρχουν από το 2010 και μέχρι την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν γνώριζα την ύπαρξή τους. Πολύ κακώς. Ένα από τα μεγαλύτερα θετικά του να γράφεις σε μουσικό ιστότοπο όμως είναι να ανακαλύπτεις τέτοιες μπαντάρες, που υπό άλλες συνθήκες δε θα είχαν υποπέσει καν στην αντίληψή σου. Επειδή, η αλήθεια είναι ότι ένα «έλα μωρή μπαντάρα» ακούστηκε στο δωμάτιο μόλις άρχισε να παίζει το ομότιτλο εναρκτήριο άσμα.
Αντίδραση που δεν μετριάστηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε στο άκουσμα των υπόλοιπων τραγουδιών του “Heavy Shoes”. Βλέπετε, το ντουέτο μας παίζει εκείνο το βαρύ κι ασήκωτο hard rock με μερακλίδικες blues αναφορές. Αν λατρέψατε το “Blast Tyrant” των Clutch – αν είστε δηλαδή έστω και λίγο καλόγουστοι – δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμε περαιτέρω, απλώς πηγαίνετε να ακούσετε τώρα τον δίσκο.
Για τον έναν εκεί έξω που δεν πείστηκε ακόμα, θα πω δύο πράγματα παραπάνω για την φωνάρα και την ESP τουTapp και για τα το χαμένο παιδί του Terry Bozzio που τον συνοδεύει στα τύμπανα. Το ντουέτο εμπνέεται από τα riffs των Black Sabbath και των Led Zeppelin αλλά τα μεταφέρει στο σήμερα με τρόπο ανανεωτικό κι όχι αναβιωτικό, χωρίς να χάνει σε αυθεντικότητα (“Hard Times”). Η blues ιδιοσυγκρασία του ήχου τους δεν αποτελεί, όπως θα περίμενε κανείς, ένα μελωδικό αντίβαρο για τα ασήκωτα riffs. Αντίθετα, λειτουργεί ενισχυτικά, καθότι προσεγγίζεται υπό την blues-noir σκοπιά του Robert Leroy Johnson (“In The Night Time”) και του Chester Arthur Burnett (“Prosecution Blues”).
Φανταστείτε τους Black Sabbath του πρώτου δίσκου να κάνουν ένα νοητό ταξίδι στον χρόνο για να τζαμάρουν μαζί με τους δύο προαναφερθέντες θρύλους του Mississippi. Το “You Wanted Love” θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που κάνει την δουλειά της μπάντας τόσο ενδιαφέρουσα για όλους τους πιθανούς ακροατές, κι όχι μόνο για εκείνους που έχουν λιώσει – ας πούμε – την δισκογραφία των The Black Keys.
Σε αυτά τα πλαίσια, αξίζει να γίνει ειδική αναφορά τόσο στη μίξη του Mark Needham (The Killers), όσο και στο mastering του Andy Vandette (Beastie Boys, Smashing Pumpkins). Ο δίσκος είναι εύκολος στην ακρόαση αλλά αποφεύγει την πεζότητα εκείνη του υλικού, που είναι εύπεπτο για τον καθένα. Παρά τα εθιστικά refrains του και την σεμιναριακού επιπέδου τραγουδοποιία του, δεν ακούγεται προμελετημένα ραδιοφωνικός.
Η προσωπικότητα του ντουέτου βρίσκεται παντού, δίχως καμία οίηση. Επειδή, δεν γυαλίζει ποτέ τόσο ώστε να αφαιρεθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Διότι διαχειρίζονται τις συναισθηματικές αναφορές της μουσικής τους σαν να ήταν η ευκολότερη πρώτη ύλη, με μια λανθάνουσα νηφαλιότητα και μια φυσικότητα που δεν ολισθαίνει στην αυτοαναφορικότητα. Κι έτσι δημιουργούν κόσμους, δεν
«μουσικοποιούν» απλά τον δικό τους. Με τον υποψήφιο ακροατή να θέλει ασυναίσθητα να γίνει κομμάτι τους.
9/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
