Primordial, Embrace Of Thorns, Nefarious Spirit
Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019, Temple
Η σχέση που έχουν οι Ιρλανδοί με τη χώρα μας είναι εδώ και αρκετά χρόνια γνωστή. Αυτό όμως που διαδραματίστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου στο Temple μόνο σαν εμπειρία ζωής μπορεί να περιγραφεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Τη βραδιά άνοιξαν οι δικοί μας Nefarious Spirit οι οποίοι φρόντισαν να «μαυρίσουν» την ατμόσφαιρα από νωρίς. Το black metal τους κινείται σε παραδοσιακά μονοπάτια, χωρίς κάποια διάθεση για καινοτόμα πράγματα, κάτι που δεν το λες και κακό, μιας και ο παλιός είναι αλλιώς. Έχοντας πιο πολύ τη Νορβηγία ως βάση, αλλά και τη Σουηδία, κάτι που έγινε φανερό τόσο από τις μελωδίες σε κάποια κομμάτια, όσο και από την εξαιρετική διασκευή στο “Equimathorn” των Bathory. Για περίπου σαράντα λεπτά, η μπάντα, φουλ προβαρισμένη, μας ταξίδεψε στα παραδοσιακά μονοπάτια του ήχου, σε ένα Temple που είχε γεμίσει από νωρίς. Πολύ καλή σκηνική παρουσία και ζέσταμα από νωρίς, με τον frontman να “κόβεται” επί σκηνής, θυμίζοντας μέρες των Mayhem. Καραγκιοζιλίκι μπορούν να πουν κάποιοι, αλλά εντάξει black metal είναι αυτό. Στην τελική, απολαύσαμε ένα old school συγκρότημα που έχει πράγματα να πει και αυτό είναι που μετράει. Περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα που αν κρίνουμε από το νέο τραγούδι που έπαιξαν, ακούγεται αρκετά υποσχόμενο.
Setlist: Intro/ Holy Demise/ Nefarious Spirit/ Thrones/Untitled/ Brimstone Clouds/ Equimathorn/ Destructive Impulses
Η συνέχεια λοιπόν επιφύλασσε κτηνωδία καθώς τη σκυτάλη ανέλαβε η πιο ακραία μπάντα της βραδιάς και μια από τις πιο ακραίες της ελληνικής σκηνής. Ο λόγος φυσικά για τους Embrace Of Thorns, το bestial black/ death metal των οποίων αποδόθηκε με απίστευτη λύσσα και χειρουργική ακρίβεια. Με σαφείς επιρροές στους Καναδούς στυλοβάτες του ακραίου ήχου, Blasphemy, τόσο από μουσικής όσο και αισθητικής πλευράς (βάψιμο), αλλά και με επιρροές από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου για περίπου πενήντα λεπτά βύθισαν το Temple στο χάος, αποδίδοντας τέλεια το υλικό τους (σε αυτό βοήθησε και ο ντράμερ τους, ο οποίος είναι από τους καλύτερους της σκηνής τα τελευταία χρόνια και έπαιζε σαν μανιακός). Το καλό με τη μπάντα είναι ότι ναι μεν έχει μπάντες όπως τους Blasphemy σαν κύρια επιρροή, αλλά δεν μένει εκεί, αντίθετα, εμπλουτίζει τη μουσική της με περισσότερη τεχνική και μελωδία όπου αυτό είναι απαραίτητο. Το τελευταίο τους άλμπουμ, Scorn Aesthetics, είναι από τα καλύτερα της εγχώριας ακραίας σκηνής τα τελευταία χρόνια και με αυτή την εμφάνιση διαπίστωσα ότι κάτι τέτοιο ισχύει και για τις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας.
Setlist: Intro/Mutter Aller Leiden/ Intro/Ancient Waters Speak/Reducto Ad Absurdum /My Hermetic Quest…/ Intro/Atonement Ritual/ Tombs Of The Desecrated Zealots/ Intro/Wanderer And His Shadow/ Venom In Veins/ Wolf Unchained/Outro
Έπαιξαν εξαιρετικά και οι δύο μπάντες, όμως η νύχτα ανήκε στους Ιρλανδούς, οι οποίοι μας έδωσαν μια συναυλία την οποία, όσοι ήμασταν εκεί, θα θυμόμαστε για πάρα πολύ καιρό. Πραγματικά, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω, όπως επίσης και κατά πόσο θα είμαι αντικειμενικός. Αλλά τι αντικειμενισμό και προσχήματα να κρατήσεις όταν βλέπεις από κοντά για πρώτη φορά μια από τις αγαπημένες σου μπάντες και μάλιστα ξεκινάει με ένα από τα καλύτερά της κομμάτια; Μιλάω φυσικά για το “Where Greater Men Have Fallen”. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι αυτό ανοίγει τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν κοιτάζω ποτέ setlist οπότε δεν το γνώριζα. Μέσα σε κυριολεκτική αποθέωση, ένα “We stand where greater men have fallen” που είπε ο Averill αμέσως πριν ξεκινήσουν, ήταν αρκετό για να βάλει φωτιά στο κοινό μέχρι τον εξώστη. Η μπάντα επαγγελματικά δεμένη, παρόλο το μέτριο ήχο (ο οποίος ήταν από μέτριος έως κακός σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς) δεν έχανε νότα. Για τον Alan Averill πάλι τι να πει κανείς; Ο άνθρωπος είναι από τους καλύτερους τραγουδιστές των τελευταίων ετών στη μουσική μας, με τη χαρακτηριστική, πανέμορφη χροιά της φωνής του να χρωματίζει τη μουσική της μπάντας, η οποία ξεκάθαρα δε θα ήταν αυτό που είναι αν δεν υπήρχε αυτός. Ξεπέρασαν το δίωρο, έπαιξαν 130 λεπτά μουσικής μόνο για εμάς, έπαιξαν το “Sons Of The Morrigan” μόνο για εμάς, γιατί θυμήθηκαν την πρώτη φορά που ήρθαν στην Ελλάδα το 2002 για το “Storm Before Calm”. Άγνωστοι είχαν πιαστεί μεταξύ τους και τραγουδούσαν, ενώ άλλοι χτυπιόντουσαν δίχως αύριο. Η μπάντα ήταν τόσο συγκλονιστική, με την κάθε έννοια του όρου, που δεν υπήρχαν καν κινητά στον αέρα γιατί ο κόσμος ένιωθε. Σταματώ εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω για μια συναυλία η οποία αποθέωσε, όχι μόνο το metal, αλλά τη μουσική στο σύνολό της. Έλειψε ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια της μπάντας, το “Gallows Hymn” και δε μας πείραξε καν. Γιατί αυτά που μας έδωσαν οι Ιρλανδοί εκείνο το βράδυ ήταν τόσα πολλά, που ψήγματα τύπου «δεν έπαιξαν το αγαπημένο μου κομμάτι» είναι ψύλλοι στα άχυρα. Και την επόμενη φορά εκεί. Πάντα εκεί.
Setlist: Where Greater Men Have Fallen/ Nail Their Tongues/ Gods To The Godless/ No Grave Deep Enough/ Babel’s Tower/ The Burning Season/ Stolen Years/ As Rome Burns/ To Hell Or The Hangman/ Lain With The Wolf/ Wield Lightning To Split The Sun/ Coffin Ships/ Sons Of The Morrigan/ Empire Falls/ Heathen Tribes
Υ.Γ. Δεν είναι όλες οι συναυλίες «μόνο ξύλο». Κάποιοι πρέπει να το καταλάβετε αυτό.
Ανταπόκριση: Θοδωρής Κατσικονούρης
