Ανταποκρίσεις

U.D.O., Red Partizan, Kiss Of The Dolls

Σάββατο 30 Μαρτίου 2019, Principal Club, Θεσσαλονίκη

Μετά από τρία χρόνια από την τελευταία του επίσκεψη ως DIRKSCHNEIDER, στην οποία έπαιξε μόνο κομμάτια των Accept, το διάσημο μπουλντόγκ του metal, ο Udo Dirkschneider με την μπάντα του, επισκέφθηκαν ξανά τη συμπρωτεύουσα. Αυτή τη φορά, είχαν στις αποσκευές τους το μνημειώδες album “Steelfactory” που αποθεώθηκε στις κριτικές αλλά και στην συνείδηση των οπαδών. Πραγματικά ότι και να πει κανείς για τον δίσκο αυτό θα είναι λίγο. Όχι ότι δεν το περιμέναμε δηλαδή από τον στρατηγό αλλά πραγματικά το τελευταίος του δίσκος είναι ότι καλύτερο έχει βγάλει από την εποχή του “Holy”. Με υψηλές προσδοκίες λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς το συγκεκριμένο venue, με την προσέλευση να είναι αρκετά μειωμένη, αναλογιζόμενος βέβαια και την κατάμεστη αίθουσα του Factory of Sound όπου είχε «στρατοπεδεύσει» ο Udo πριν 3 χρόνια.

Από τα δύο support που παίξανε πριν τον Udo, πρόλαβα μόνο το δεύτερο, τους Red Partisan, οι οποίοι εν ολίγοις μου θύμισαν μία πιο heavy έκδοση (και λιγότερο εμπνευσμένη ομολογουμένως) των Type o Negative. Πραγματικά δεν έχω να πω πολλά για τους συγκεκριμένους εκτός από το ότι δεν μου κίνησαν τη περιέργεια με τις συνθέσεις τους, αν και η απόδοσή τους ήταν καλή.

Στα δικά μας λοιπόν, ο τιτάνας κοντός ξεκινάει με τον οδοστρωτήρα “Tongue Ripper” από το νέο άλμπουμ, συνεχίζει με το χαμένο αδελφάκι του Accept-ικού έπους “Living for Tonight”, “Make the Move” και το “24/7”, ένα κομμάτι που είχε να ακουστεί πολύ καιρό στα live του Udo, το οποίο αποτελεί και από τα προσωπικά αγαπημένα μου, όντας στακάτο και μελωδικό. Στα ντραμς το Udακι, ο 23χρονος γιος του Udo, Sven, πραγματικός ογκόλιθος, με ρυθμικό ογκώδες και αψεγάδιαστο παίξιμο, δείχνει ότι η επιλογή του στη θέση του ντράμερ μόνο αποδιδόμενη στη σχέση συγγένειας με τον Udo δεν μπορεί να αποδοθεί, ενώ ο εκ δεξιών (από τη μεριά των οπαδών) κιθαρίστας, Andrei Smirnov, πραγματικά έδωσε ρεσιτάλ. Πολύ καθαρά παιξίματα, άψογη σκηνική παρουσία και το βασικό είναι ότι έδειχνε ξεκάθαρα ότι το διασκέδαζε. Δεν μπορώ να πω και το ίδιο για τις νεότερες προσθήκες στη μπάντα, τον κιθαρίστα Fabian Dee Dummers και τον μπασίστα Tilen Hudrap, οι οποίοι νομίζω ότι παίζουν σε λάθος μπάντα. Ο μπασίστας δε φαίνονταν ότι έκανε αγγαρεία σε αρκετές στιγμές ενώ ο κιθαρίστας έπαιξε πολλά φάλτσα και γενικά το παίξιμό του ήταν βρώμικο. Πάντως, όσον αφορά τη διάθεση, ήταν σε σαφώς καλύτερο επίπεδο από τον μπασίστα. Ας τον ενημερώσει και κάποιος ότι το ριφ του “Heart of Gold” παίζεται « ελεύθερα» και όχι με «μπούκωμα». Α ρε μεγάλε Mathias Dieth που είσαι!!! Συνεχίζουμε με το “Mastercutor” σε πιο γρήγορες φόρμες, μία πολύ καλή στιγμή του live, ενώ η βραδιά προχωράει με το Mid tempo έπος “Cry Of A Nation”, το “Metal Machine” (το οποίο θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν παραλείψει και να έβαζαν κάποιο έπος από το “Faceless World”, π.χ. “Trip to Nowhere”, κλπ) και το “Independence Day” από την δισκάρα “Solid”. Με το “In the Heat of the Night” (Steelfactory) χαλαρώνουν λίγο οι ταχύτητες και μπαίνει το συναίσθημα με τη γνωστή γαμάτη βραχνή φωνή του Udo να ντύνει το μπαλαντιάρικο αυτό πανέμορφο κομμάτι. “In The Heat Of The Night” λοιπόν, μνημείο αναφοράς στο ένδοξο παρελθόν δίσκων όπως το “Balls To The Wall” κλπ. Το επόμενο κομμάτι είναι το mid tempo “Vendetta” από το “Mastercutor” το οποίο δεν είναι και στο top 30 μου αλλά τέλος πάντων. Συνεχίζουμε με το “Rising High”, ένα κομμάτι φόρος τιμής σε δίσκους όπως το “Russian Roulette”, ενώ στη συνέχεια ο νεοφερμένος κιθαρίστας για κάνα τρίλεπτο μας παίζει κάτι σαν flamengo, αποτυγχάνοντας κατά την άποψή μου οικτρά, καθόσον ούτε το ανάλογο συναίσθημα μας μετέδωσε, ούτε τεχνικά φάνηκε κάτι ιδιαίτερο, άσε που σε κάποια σημεία το έχασε κιόλας. Πάμε παρακάτω λοιπόν.

In the Darkness”, από τα ωραιότερα μπαλαντιάρικα κομμάτια του αγαπημένου μας γερόλυκου, μας ταξίδεψε πολλά χρόνια πριν, στο “Animal House”, το οποίο ως μουσική είχε συντεθεί από τους Accept, αλλά κυκλοφόρησε ως Udo. Όσον αφορά στα νοσταλγικά/μελαγχολικά κομμάτια ο Udo πραγματικά είναι από τους κορυφαίους στο χώρο, και το “I Give As Good As I Get” το αποδεικνύει περίτρανα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το συγκεκριμένο κομμάτι, λιτό μεν, έχει εκατομμύρια θεάσεις στο youtube. Επιστροφή με το ομώνυμο από το δίσκο “Timebomb” του 1991, δίσκος ο οποίος κατά την άποψη μου έχει άνισες στιγμές αν και θεωρείται αρκετά πετυχημένος. Ακολουθεί ένα σύντομο drum solo του Sven, στο οποίο μας πωρώνει για τα καλά, ενώ στη συνέχεια ο ξενέρωτος μπασίστας μας ζαλίζει τα @@@ με διάφορες παπαριές. Στη συνέχεια πάμε στο “Hungry And Angry” από τον τελευταίο δίσκο, κομμάτι το οποίο θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο “Objection Overruled” των Accept, με τον Andrei Smirnov σε μεγάλα κέφια!! Η βραδιά προχωράει με το θεϊκό “Heart of Gold” από τη δισκάρα “Faceless World”, το πολιτικά ορθό “One Heart, One Soul” και πάλι από το τελευταίο δίσκο. Για πρώτο encore ο Udo μας χαρίζει το έπος “Holy” από τον ομώνυμο δίσκο του 1996 αν θυμάμαι καλά, και το “Animal House” από τον ομώνυμο δίσκο επίσης. 2ο (!) encore με “Man And Machine” από τον ομώνυμο δίσκο (αν και θα προτιμούσα από το συγκεκριμένο δίσκο τα υποτιμημένα “Hard To Be Honest” και “Like a Lion”) και η βραδιά κλείνει με το “They Want War”, το οποίο είχε γίνει στην εποχή του και καταπληκτικό αντιπολεμικό βίντεο (αν δε το έχετε δει, τσεκάρετέ το άμεσα).

Στα 66 του πλέον ο αγαπημένος μας κοντός δείχνει ότι ακόμα το «έχει». Λιτός και επιβλητικός στη σκηνή, μας αποδεικνύει ότι η γριά η κότα έχει το ζουμί. Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε η χαμηλή προσέλευση του κόσμου, περί τα 200 άτομα αν υπολόγισα καλά. Με τέτοιες προσελεύσεις ας μη διαμαρτύρονται κάποιοι για το ότι δεν έρχονται οι μπάντες και Θεσσαλονίκη και πάνε μόνο Αθήνα ή στη γειτονική Βουλγαρία. Στους Maiden πήγε και η κουτσή μαρία (και μπράβο της) αλλά δεν είναι δυνατόν σε ογκόλιθους του heavy metal, στους πραγματικούς στυλοβάτες της μουσικής μας να πατάνε μόνο 200 άτομα. Σε κάθε περίπτωση εμείς οι τυχεροί που πήγαμε, περάσαμε τουλάχιστον 1 ώρα και 40 λεπτά (ίσως και παραπάνω) μαγευτικού heavy metal από τον μαέστρο του είδους. Σε όσους δεν ήρθαν, συλλυπητήρια.

Δείτε ολόκληρη τη συναυλία από το κανάλι youtubeIndustry Kills” (στο 07.55, 09.34 και 18.00 περίπου ακούγεται και ο γράφων να ουρλιάζει)

Κείμενο: Πολυδεύκης Αδριανός
Φωτογραφίες: Jeremy Relos

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X