dannycavanagh athens2013
Ανταποκρίσεις

Danny Cavanagh, Ορίζοντες

Danny Cavanagh, Ορίζοντες

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013, Bat City, Αθήνα

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συγκεκριμένη βραδιά παντελώς άσκοπη, εάν δε μεσολαβούσε στη μέση ο φιλανθρωπικός χαρακτήρας που είχε αυτό το ελληνικό mini-tour. Μέρος των εσόδων θα διατεθούν σε φιλανθρωπικό οργανισμό που υποστηρίζει όσους έχουν πληγεί οικονομικά από τη σημερινή κρίση και όσο να ‘ναι δε μπορείς με καμία δύναμη να κριτικάρεις κάτι τέτοιο. Τελευταία στάση, λοιπόν, σε αυτό το πανελλαδικό ταξίδι του κιθαρίστα των Anathema, Danny Cavanagh, ήταν η Αθήνα, σε ένα χώρο που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Ένα τέτοιο όνομα πάντα αποτελεί εγγύηση για hard n’ heavy μαγαζάκια τύπου Bat City, οπότε ο κόσμος ήταν αναμενόμενα άνω των προσδοκιών. Δε γνωρίζω τι γνώμες μπορεί να έχουν σχηματιστεί για τη συγκεκριμένη βραδιά, όμως η προσωπική μου άποψη είναι πως ο Danny -αν και ταλαντούχος συνθέτης- έχει ακόμα πολλά ψεγάδια να διορθώσει, αν θέλει να λέγεται σοβαρός καλλιτέχνης. Όσο να ‘ναι, το να πηγαίνεις από αναβολή σε αναβολή μία ριμαδοσυνέντευξη το πολύ 20 λεπτών, να ‘χεις τον άλλο να περιμένει να τελειώσει ένα κουραστικό 3ωρο ακουστικό set list και στο τέλος να αρνείσαι ότι κανόνισες τη συνέντευξη, πάει πολύ! Ακόμα και για ένα μακροχρόνιο οπαδό των Anathema, όπως εμένα. Και επειδή δεν ξεχνάμε ποτέ, ο χλωμός Άγγλος από το Liverpool μου είχε κάνει πρώτη φορά αυτή τη μπινιά 2 χρόνια πριν, στην περιοδεία του με την Anneke Van Giersbergen για το “In Parallel” project τους. Αυτή ήταν η δεύτερη. Τρίτη δεν θα υπάρξει.

Ας μη γίνομαι άλλο δύστροπος όμως, καθώς δεν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος και προχωρήσω στα της ανταπόκρισης. Όπως είπα και προηγουμένως, το Bat City άρχισε να δέχεται κόσμο δύο ολόκληρες ώρες πριν την έναρξη του live, με αποτέλεσμα να μην πέφτει καρφίτσα, ήδη από το support act. Αυτό το ρόλο τον ανέλαβε την τελευταία στιγμή το συγκρότημα Ορίζοντες, οι οποίοι στο μισαωράκι που έπαιξαν αρκέστηκαν στο να παίξουν κατά βάση ακουστικές διασκευές πάνω σε κομμάτια των R.E.M., Τhe Police, U2, Radiohead και Led Zeppelin. Αξιότιμη προσπάθεια, καθόλου αμήχανο performance και ένας πολύ ταλαντούχος frontman, αλλά δυστυχώς δε με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Παρ’ όλα αυτά το κοινό βοήθησε όσο μπορούσε τη μπάντα με χειροκροτήματα και με επευφημίες μέχρι το τέλος της εμφάνισής τους.

Όσον αφορά τώρα το show του πρωταγωνιστή, κακά τα ψέματα, τα 12 ευρώ του εισιτηρίου σίγουρα τα άξιζε. Είναι γνωστή άλλωστε και η χημεία που έχει το κοινό με το Danny. Ωστόσο, κάποιος που τον έχει παρακολουθήσει έστω και μία φορά στο παρελθόν, αναμφισβήτητα θα είχε βαρεθεί τη ζωή του, καθώς τα acoustic shows του συνηθίζουν να ξεχειλώνονται σε διάρκεια. Έβαλε για τα καλά τους παρευρισκόμενους στο κλίμα της βραδιάς ξεκινώντας με το “Wish You Were Here” (Pink Floyd cover) και συνέχισε με το “Fragile Dreams” για μία ιδανική “καλησπέρα”. Για τους πιστούς fans όμως, το 90% του set list ήταν ήδη γνωστό, εξαιρώντας τα πιο καινούρια “Thin Air” και “Untouchable Part 1 & 2”, προσφέροντάς μου μία παροδική έκπληξη. Φυσικά και δε θα μπορούσα να μην αναφέρω το γεγονός ότι έπαιξε την εισαγωγή του “We, The Gods” μιλώντας ταυτόχρονα και για τους λόγους που οδήγησαν τους Anathema σε αυτή την απότομη αλλαγή ήχου. Και αν πάρω στα σοβαρά τα λεγόμενά του, τότε οι λόγοι πολύ απλά ήταν γελοίοι. “Είμαστε καλλιτέχνες. Και οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι ειλικρινείς και να ακολουθούν αυτό που τους λέει η καρδιά τους”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι με κορόιδευε. Ακούστηκαν τα “Angelica”, “Forgotten Hopes”, “Dreaming Light”, “One Last Goodbye”, τα συνήθη ύποπτα “Are You There?” και “Flying”, οι γνωστές διασκευές σε Fleetwood Mac (“Big Love”) και Iron Maiden (“Wasted Years”), ενώ όταν του ζητήθηκε από το κοινό να παίξει το “Lost Control”, το εκτέλεσε μεν, αλλά στραβομουτσουνιασμένος, καθότι σύνθεση του Duncan Patterson. Στα όμορφα highlights η “παραγγελιά” ενός οπαδού με την παρότρυνση “παίξε το “The Trooper“! Όλοι γελάσαμε με την αυθόρμητη ατάκα, ο Danny όμως μετά από λίγη προσπάθεια κατάφερε και το έβγαλε στην κιθάρα, κάνοντας τους πάντες να ενθουσιαστούν. Λίγο πριν το τέλος, η κούραση του σχεδόν τρίωρου set list με ανάγκασε να ακούσω το “A Natural Disaster” από τον εξωτερικό χώρο του Bat City. Η λήξη της ακουστικής αυτής βραδιάς, έγινε για άλλη μία φορά μέσα σε ένθερμα χειροκροτήματα προς το Danny Cavanagh, ο οποίος και ανταπέδωσε.

Προσωπικά, μετά από 3 σερί παρουσίες μου σε ακουστικά shows του Danny, μπορώ με περίσσια σιγουριά να τον θεωρήσω πληκτικό. Και επειδή κάποιος πρέπει να το πει, η κινητήριος δύναμη των Anathema στα μάτια μου είναι βασισμένη πια στην υποκρισία και τον ψηλομυτισμό. Οι διακρίσεις που έκανε ανάμεσα στα 2 φύλα όσον αφορά τη συνέντευξη δεν πρόκειται να σβηστούν ποτέ από το μυαλό μου. Εν αντιθέσει με τον μικρότερο αδερφό του, Vincent, ο Danny ήτο απαράδεκτος και με αυτή του την κίνηση με προσέβαλε, όχι τόσο ως άνθρωπο, αλλά περισσότερο ως συντάκτη webzine. Ο σωστός επαγγελματίας δε φαίνεται μόνο από την ποιοτική μουσική, αλλά και από την ποιοτική συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που τον υποστηρίζουν. Θα εξακολουθώ να πηγαίνω στις εμφανίσεις των Anathema στη χώρα μας, αλλά όσον αφορά τις ακουστικές αγγαρείες του αρχηγού (το ότι αυτή τη φορά ήταν φιλάνθρωπος δε μου λέει απολύτως τίποτα), μπορεί να μετράει ένα οπαδό μείον.

Χάρης Μπελαδάκης

whale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X