Κάποτε το AOR γέμιζε ολόκληρες αρένες. Αλλά αυτό ήταν πάρα πολύ καιρό πριν. Χιλιάδες μπάντες ξεφύτρωσαν από το πουθενά σαν μανιτάρια και άρχισαν να επαναλαμβάνουν τις ίδιες και τις ίδιες μελωδίες, γκρεμίζοντας με ταχύτατους ρυθμούς όσα Whitesnake, Van Halen και πολλές άλλες μεγάλες μπάντες πάσχιζαν να χτίσουν στα 80’s. Τα πρωτοεμφανιζόμενα παιδάκια από τη Στοκχόλμη φαίνεται πως έχουν τα πλάνα για να μας κάνουν να τους βαρεθούμε και στο τέλος να τους περιφρονήσουμε. Μπορεί λοιπόν οι Sencelled να έχουν 2-3 μεμονωμένα τραγουδάκια που θα σου κάνουν έστω και λίγη αίσθηση (Breath Out, I Love The Way You Are και I Wanted You, για να είμαι πιο συγκεκριμένος), αλλά ο δίσκος υστερεί σε πάρα πολλά πράγματα όπως είναι τα ελάχιστα κιθαριστικά μέρη, η μετριότατη παραγωγή, ένας frontman πολύ άψυχος και όλα τα συναφή. Η αναλογία μεταξύ των keyboards και των guitar riffs γέρνει επικίνδυνα προς το πρώτο, θέτοντας μία αμφιβολία για το πόσο “rock” μπορεί να ακούμε εδώ. Η δικιά μου γνώμη είναι πως οι Sencelled είναι περισσότερο επηρεασμένοι από την pop κουλτούρα, παρά από τον πιο σκληρό ήχο και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε και την κάκιστη προσέγγιση-κλοπή-αναφορά στα 80’s, χρησιμοποιώντας τους χαρακτήρες Tommy και Gina (στο ομώνυμο κομμάτι), φυσικά από το πασίγνωστο Livin’ On A Prayer των Bon Jovi. Κλασική ενέργεια νέας μπάντας για να τραβήξει την προσοχή. Οπότε ας μη μιλάμε για πρωτοτυπία. Γραφικότητα θα ήταν η καλύτερη λέξη για περιγράψουμε τι γίνεται εδώ. Η ακρόαση του ομώνυμου δίσκου των -κατά τ’ άλλα- rockers Sencelled έχει δύο αποτελέσματα. Ή θα περάσει γρήγορα και αδιάφορα, ή βαρετά και πιο αργά κι από το θάνατο.
2/10
Χάρης Μπελαδάκης
