Οι Ολλανδοί avant-garde death metallers The Monolith Deathcult επιστρέφουν με τον έβδομο δίσκο τους που φέρει τον τίτλο “V3 – Vernedering: Connect The Goddamn Dots”. Το άλμπουμ φαίνεται σα να αποτελεί το τελευταίο μέρος της “V” τριλογίας όπως αποκαλεί η μπάντα, καθώς είχαμε τα “V1 – Versus: It Will Burn Us Without Leaving Ash” του 2017 και το “V2 – Vergelding: Dawn Of The Planet Of The Ashes” του 2018. Το σχήμα ιδρύθηκε το 2002 στο Kampen, Overijssel και αποτελείται από τους Robin Kok σε φωνητικά και μπάσο, Carsten Altena σε πλήκτρα και κιθάρες, Michiel Dekker σε κιθάρες και επιπρόσθετα φωνητικά και τον Frank Schilperoort σε session τύμπανα.
Το εισαγωγικό “Infowars” είναι ένα μικρό ιντερλούδιο με μια στάλα κωμικού χαρακτήρα, όπου ένας ακροατής περιγράφει το συγκρότημα. Δίνοντας ένα καλό πάτημα και με ένα πολλά υποσχόμενο χτίσιμο στα τύμπανα, το κύριο riff τύπου breakdown του “Connect The Goddamn Dots” δίνει ένα πολύ βαρύ και groovy χαρακτήρα στο κομμάτι. Αραιά φωνητικά (τύπου Nile ή Dying Fetus θα μπορούσε να πει κανείς) σχετικά με ένα περίτεχνο σόλο και πλήκτρα μαζί με τα synthesizers στο παρασκήνιο, συνεχίζοντας σε ανατριχιαστικές μελωδίες κι ένα ακραίο κλείσιμο που φαντάζει βροχή σφαλιάρας από τον Mike Tyson. Ξεκινήσαμε πολύ καλά μπορώ να πω. Στο “Gone Sour, Doomed” οι ταχύτητες ανεβαίνουν, αλλά πέρα από τα σόλο και ένα-δύο riffs breakdowns δεν μου έμεινε κάτι ιδιαίτερα ή να μου έκανε κλικ.
Στον ίδιο βηματισμό το “Vernedering” με τις ίδιες εντυπώσεις όπως το προηγούμενο, ωστόσο το “Blood Libels” βασίζεται σε αργά groovy σημεία και μελωδίες σε κιθάρες και πλήκτρα. Φυσικά δεν λείπουν τα σόλο. Στο ίδιο τροπάρι το “The White Silence” και νομίζω ότι όσο περισσότερο ακούω τόσο πιο παράξενη μου φαίνεται η δομή των κομματιών ανά σημεία. Από το γρήγορο “They Drew First Blood” περνάμε στο δεκατετράλεπτο “L’Ouverture De Morose”, με κοντά έντεκα λεπτά βαριάς μουσικής συνοδευόμενη από ένα σωρό πλήκτρα και samples και μέχρι το κλείσιμο ο αγαπημένος αφηγητής του σχήματος μονολογεί περί ανέμων και υδάτων.
Δυνατός δίσκος, περίπλοκος ανά σημεία, όχι κι ό,τι πιο εύπεπτο με την πρώτη ακρόαση σίγουρα (για μένα πάντα). Αν είσαι όμως ακροατής και λάτρης του πειραματικού και του διαφορετικού, τότε σίγουρα είναι μια δουλειά που θα σου κινήσει την περιέργεια και αξίζει να της ρίξεις ένα βλέφαρο.
7/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
