Οι Tombs είναι Αμερικάνοι κι έχουν στο ενεργητικό τους άλλες τέσσερις κυκλοφορίες, με πιο πρόσφατες το “The Grand Annihilation” (2017) και το “Savage Gold” (2014). Νωρίτερα φέτος κυκλοφόρησαν το EP “Monarchy Of Shadows”, που αποτέλεσε προπομπό του δίσκου με τον οποίο θα ασχοληθούμε σ’ αυτή την κριτική. Το “Under Sullen Skies” χαρακτηρίζεται ως black-post metal, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ακολουθεί καμία συγκεκριμένη ηχητική κατεύθυνση.
Το κουαρτέτο από το Brooklyn ενσωματώνει στον ήχο του μια ποικιλία επιρροών, ελαφρώς αμήχανα και συγκεχυμένα. Σε σημείο που όταν γίνονταν οι εναλλαγές από τραγούδι σε τραγούδι, τσέκαρα για να βεβαιωθώ ότι ακούω ακόμα τον ίδιο δίσκο. Ίσως να φταίει η πληθώρα καλεσμένων από άλλες μπάντες, που απαριθμούν ολόκληρη λίστα. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τους Paul Delaney (Black Anvil), Dwid Hellion (Integrity) και Ray Suhy (Six Feet Under). Δεδομένου του τελικού αποτελέσματος, μπαίνει κανείς σε σκέψεις για το κατά πόσο οι προσωπικές καταβολές του καθενός και το στυλ του συνέβαλλαν στο να ακούγεται το κάθε τραγούδι τόσο διαφορετικό από το άλλο. Ίσως πάλι, να φταίει η πολυπραγμοσύνη των ίδιων των μελών του σχήματος, καθώς όλοι τους συμμετέχουν σε πολλά και διαφορετικά projects που τρέχουν ταυτόχρονα.
Για του λόγου το αληθές, από τη μια έχεις το “The Hunger” με τον Hellion να κάνει την πιο κουλή μίμηση του Lemmy στην ιστορία των κουλών μιμήσεων και μάλιστα σε ένα κατα τ’ άλλα ενδιαφέρον κομμάτι Entombed φιλοσοφίας. Από την άλλη, έχεις το “The Secrets Of The Black Sun” που είναι λες και βγήκε κατευθείαν από το “Monotheist” των Celtic Frost. Μετά πάμε στο “Lex Talionis”, ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, που διαθέτει νορβηγικές καταβολές υπό τη μορφή μιας όμορφης συλλογής ambient riffs και το αμέσως επόμενο “Sombre Ruin”, ένα ατμοσφαρικότατο δείγμα doom/black, με εκείνες τις χαμηλές ταχύτητες που δύσκολα αφήνουν ακροατές της συνομοταξίας μου ασυγκίνητους.
Έχουμε λοιπόν καλή παραγωγή, ωραίες δομές στις συνθέσεις και ωραίες ιδέες. Οι μουσικοί βρίσκονται εκτελεστικά σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Αλλά το αποτέλεσμα θυμίζει περισσότερο συλλογή προσανατολισμένη στον ακραίο metal ήχο, παρά μια εννιαία μουσική πρόταση ενός συγκροτήματος που είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του όταν ηχογραφούσε. Ένας αχταρμάς ειδών και διαθέσεων, με κομμάτια άνω του μετρίου μεν αλλά κανένα από αυτά να μη μοιάζει να προήλθε από την ίδια κυκλοφορία δε.
Λαμβάνοντας υπόψη τον γενικότερο τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε μουσική την τελευταία δεκαπενταετία, ίσως για κάποιους αυτό να μην είναι πρόβλημα. Αυτό που σίγουρα θα αποτελέσει καθολική ένσταση, είναι ότι πρόκειται μεταξύ άλλων και για έναν άνισο δίσκο. Το δεύτερο μισό εμπεριέχει πολύ καλύτερα τραγούδια από το πρώτο μισό.
Δε μιλάμε όμως για έναν εγγενώς κακό δίσκο. Ίσως αν ο βασικός ηχητικός άξονας του δεν ήταν το black metal αλλά ήταν ας πούμε το progressive metal, αυτή η ανομοιογένεια να μην ξένιζε τόσο. Αλλά τώρα που έχεις στον ίδιο δίσκο κομμάτια σκοτεινής ατμόσφαιρας όπως το “Sombre Ruin” να εναλλάσσονται με το εξίσου πετυχημένο για το ύφος του αλλά παντελώς άσχετο με αυτά, death ‘n’ roll πανηγύρι του “The Hunger”, δε μπορείς να μπεις στην κατάλληλη διάθεση να απολαύσεις ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ωραία τραγούδια αν τα πάρεις μεμονωμένα αλλά σαν σύνολο πλήρως ανερμάτιστο.
6,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
