Απ’ το όνομα και μόνο μπορούσα να φανταστώ τι θ’ ακούσω. Stoner/Doom καταστάσεις, με κιθάρες βόθρο και φωνή απ’ το υπερπέραν. Ξεκινώντας με το “Black Moon”, το οποίο μου έδωσε χαρακτήρα μετά το πεντάλεπτο. Εκεί το κομμάτι πραγματικά μου έδωσε ότι ήθελα ν’ ακούσω. Το “King Of Daze” μου έφερε στο μυαλό πολύ τους Sabbath, άγγιξαν λοιπόν, την ευαίσθητη χορδή μου. Τέλος ακρόασης και ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Στα όρια του στυλ τους οι Tombstones σπέρνουν. Θα σας κάνουν αναμφισβήτητα να χτυπηθείτε με τη μπύρα στο χέρι και ούτω καθεξής. Σε ότι έχει να κάνει με τις συνθέσεις σαν συνθέσεις όμως, τα πράγματα δεν είναι τα ίδια. Η γραμμή που ακολουθείται σε κάθε κομμάτι είναι κοινή και σαν αποτέλεσμα κάνει τη συνεχή ακρόαση κουραστική. Υπάρχει μια γενικότερη φασαρία στην όλη παραγωγή του άλμπουμ, αλλά γενικά συνηθίζεται στο είδος. Δεν υπάρχουν πολλές original ιδέες, αλλά κάποιες από τις πολυρυθμίες κάνουν πολύ ενδιαφέρουσα την όλη ακρόαση. Ωστόσο δεν το συγκαταλέγω και στα καλύτερα stoner/doom άλμπουμ που έχω ακούσει.
6/10
Ντένια Παλαιολόγου
