Ανταποκρίσεις

Under The Quarry Festival Vol. 5 Day #1: Universe 217, Enemy Of Reality, Disharmony + more

Under The Quarry Vol. 5 Day #1: Universe 217, Enemy Of Reality, Disharmony, Bent By Sorrow, Joakem, Tapeworm Electric, Primal Roots
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, Θεατράκι Άλσους Βείκου, Γαλάτσι

Το φεστιβάλ της “γειτονιάς” μου επέστρεψε φέτος όπως και σχεδόν όλα τα Ελληνικά φεστιβάλ μετά από τα πέτρινα χρόνια του Covid-19. Η πέμπτη εκδοχή του μάλιστα ήταν και διήμερη με κάποια σχήματα να επανεμφανίζονται σε αυτό όμως και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Δεκατέσσερα συγκροτήματα πέρασαν από την σκηνή στο Γαλάτσι το καθένα με το δικό του ενδιαφέρον. Πάμε να τα δούμε πιο αναλυτικά.

Αρχή έγινε το Σαββάτο 10 Σεπτεμβρίου. Μπορεί εκείνη η μέρα να συνέπεσε με την τελευταία μέρα του μεγάλου φεστιβάλ στον Βόλο αλλά ευτυχώς δεν γράψαμε πολλές απουσίες. Στατιστικό ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι το Σάββατο ήταν «γυναικοκρατούμενο» μιας και από τα εφτά σχήματα τα τέσσερα είχαν γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο! Αντίθετα η επόμενη μέρα ήταν φουλ.. «μασχαλίλα»!

Την έναρξη του φεστιβάλ ανέλαβαν οι πολυεθνικοί Primal Roots. Και λέω πολυεθνικοί μιας και σχεδόν όλα τα μέλη του σχήματος είναι από διαφορετική χώρα. Το ντεμπούτο τους Stand Up είναι πολύ φρέσκο και από αυτό παρουσίασαν αρκετό υλικό. Οι επιρροές τους είναι αρκετές και από διάφορα παρακλάδια της μουσικής μας. Ένας ενδιαφέρον συνδυασμός από κλασσικό metal με αρκετές μοντέρνες πινελιές και, ελάχιστα, πιο ακραία σημεία. Με οδηγό την τραγουδίστρια τους, Rachel Cassar, κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού που ήδη είχε μαζευτεί αρκετά παρά την ώρα και την ζέστη.

Την σκυτάλη πήραν οι Tapeworm Electric. Το στυλ τους γνωστό: cool hard rock που χρωστά πολλά στις δεκαετίες των ’60s και ’70s αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Χαλαροί και άνετοι επί σκηνής ήταν σαφώς το πιο rock σχήμα της βραδιάς. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να παίξουν στον γάμο μου αν αυτός γινόταν σε μια παραλία! Η μουσική τους ακτινοβολεί θετική ενέργεια και τολμώ να πω ότι ήταν από της αγαπημένες μου εμφανίσεις εκείνη την βραδιά.

Αλλαγή ήχου και σαφώς πιο progressive αισθητική με τους Joakem. Το συγκρότημα του πληκτρά /τραγουδιστή Στέλιου Ιωακείμ έχει ήδη ένα άλμπουμ στην φαρέτρα του ενώ ετοιμάζει και τον διάδοχο του. Αρκετά τεχνικοί μου έφεραν στον νου συγκροτήματα όπως οι Leprous, Haken κ.α., με μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε δύναμη και μελωδία. Κατάφεραν να αποδώσουν τα δύσκολα σημεία των κομματιών τους στο έπακρο και πιστεύω είναι ένα σχήμα που πρέπει να ακούσουν όλοι οι φίλοι του ήχου αυτού.

Bent By Sorrow στην συνέχεια. Οι Αθηναίοι ήταν πρακτικά και το πρώτο πολύ σκληρό σχήμα του φεστιβάλ. Με έναν ήχο που φλερτάρει ανάμεσα στην Σουηδία και το NWOSDM αλλά και την Αμερική με αρκετό groove πήραν κεφάλια. Καλοστημένοι και εκρηκτικοί επί σκηνής ανέβασαν της ταχύτητες επικίνδυνα. Αυτό δεν πτόησε τα πιτσιρίκια (σ.σ.: κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά) που έκαναν σκληρό head banging μπροστά στην σκηνή. Φοβερός τραγουδιστής και ενεργεία στο κόκκινο. Παρουσίασαν υλικό από τα EP αλλά και το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2020.

Σειρά με τους Disharmony, ένα συναυλιακό απωθημένο μου. Το συγκρότημα από την Αθήνα φέτος επέστρεψε με την δισκάρα Gods Made Of Flesh. Η είσοδος δύο νέων μελών στο σχήμα, του Νίκου Μοίρα (Art Of Simplicity) στα τύμπανα (σ.σ.: έχει παίξει και στο άλμπουμ) και του Δημήτρη Γαιανού στις κιθάρες πλέον τους επιτρέπουν να επιστρέψουν στα live. Το στυλ τους μπορεί να φέρνει στον νου σχήματα όπως οι Nevermore μιας και τον όγκο έχουν και την τεχνική αλλά κάτι οι συνθετικές τους ικανότητες, κάτι η φωνή του Χρήστου πιστεύω ότι κάνει τον ήχο τους αρκετά προσωπικό. Με την νεολαία να ξεσαλώνει στην πρώτη γραμμή και τον Χρήστο να ζητά την παρέμβαση του security (σ.σ.: Και όλους εμάς να κλαίμε από τα γέλια) το συγκρότημα μα χάρισε «καυτό μέταλο». Το γεγονός πως έκλεισαν με την διασκευή του Between The Hammer And The Anvil έβαλε ένα παραπάνω χαμόγελο στα χείλη μας.

Ακολούθησε το συμφωνικό metal των Enemy Of Reality. Ένα στυλ που προσωπικά δεν εκτιμώ και ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά το σχήμα έχει δύο πολύ δυνατά χαρτιά. Αυτά είναι η κιθάρα του Αμοιρίδη και φυσικά την μαγευτική φωνή της Τσακιράκη. Η έλλειψη πληκτρά δεν απασχολεί το σχήμα αν και πιστεύω ότι κάποια από τα προηχογραφημένα τους θα αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη δυναμική με ένα ακόμα μέλος. Μικρή όμως σημασία παίζει αυτό και το συγκρότημα είναι σε πολύ καλή φόρμα. Στην σκηνή παρουσίασαν κομμάτια από όλη την δισκογραφία τους αλλά και το επερχόμενο, με την Ηλιάνα να σταυροκοπιέται, καθυστερημένο όσον αφορά το θέμα κυκλοφορίας τους νέο άλμπουμ. Την εμφάνιση τους την έκλεισαν με το συγκλονιστικό “Την Πατρίδα Μου Έχασα” που με κάνει και ανατριχιάζω όσες φορές και να το έχω ακούσει.

Έφτασε η ώρα του headliner που δεν ήταν άλλοι από τους μοναδικούς Universe 217. Τι να πω για αυτό το συγκρότημα; Ακόμα και να μην σου αρέσουν μουσικά, είναι πραγματικά εντυπωσιακοί στις συναυλίες τους οι οποίες αποτελούν πάντα πόλο έλξης για πολύ κόσμο. Το ίδιο έγινε και στο φεστιβάλ μιας και ο κόσμος είχε μαζευτεί αρκετά. Η συνταγή γνωστή: το συγκρότημα αμίλητο, αφήνει την μουσική του να μιλά για αυτό. Η Τάνια να χτυπιέται και η φωνή της να διαπερνά τα κόκκαλα μας. Πιστεύω ότι έχει μια από της πιο ενδιαφέρουσες σκηνές στην μουσική μας. Έτσι λοιπόν όλο το live κύλισε μονορούφι. Είπαμε, οι συναυλίες των Universe 217 είναι εμπειρία. Θα μπορούσα να κάτσω μέχρι τις 5 το πρωί να τους ακούω και να τους βλέπω. Αλλά όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος. Έτσι και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ που με βρήκε να κατεβαίνω ικανοποιημένος προς τον μαγικό Περισσό.

Κείμενο: Μιχάλης Νταλάκος

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X