Πρωτοεμφανιζόμενοι στη σκηνή οι Urza από το Βερολίνο, οι οποίοι μας συστήνονται με το ντεμπούτο album τους αν και είναι ενεργοί εδώ και τέσσερα χρόνια. Κατά το τέλος της προηγούμενης χρονιάς είχαν κυκλοφορήσει κι ένα single για ένα από τα κομμάτια του album.
Το ύφος στο οποίο κινούνται είναι funeral doom/death metal. Ένα δύσκολο γενικά άκουσμα το οποίο χαρακτηρίζεται από πάρα πολύ αργούς ρυθμούς και πολύ μεγάλα κομμάτια σε διάρκεια. Για παράδειγμα, τα μόλις πέντε τα οποία έχει το “The Omnipresence Of Loss” διαρκούν συνολικά ελάχιστα πάνω από μία ώρα. Πάντως, δε μένουν μόνο στο…funeral μέρος της μουσικής, αφού σε κάποια διαστήματα οι ταχύτητες ανεβαίνουν έστω και λίγο παραπάνω ενώ το death στοιχείο φαίνεται στα φωνητικά στα οποία έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και ακούγονται με τρόπο που μαυρίζουν ακόμα περισσότερο τη μουσική τους.
Το εναρκτήριο “Lost In Decline” είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αφού στα δεκαεπτά (!) λεπτά που διαρκεί βλέπουμε εναλλαγές σε ρυθμούς, κάποια ακουστικά περάσματα αλλά και σε ένα σημείο φωνητικά σαν ψαλμωδία. Παρά τη μεγάλη διάρκειά του όμως, δεν φάνηκε να κρατάει τόσο. Ίσως επειδή φρόντισαν ανά λεπτά να βάλουν και κάτι διαφορετικό στο κομμάτι ώστε να μην ακούγεται μονότονο. Το “A History Of Ghosts” που ακολουθεί είναι πιο σταθερό στο χαρακτήρα του, αφού μένει στον ίδιο χαμηλό ρυθμό για όλο το δεκάλεπτο που διαρκεί, αν και στα τελευταία δευτερόλεπτα μπαίνει μία διμποτιά, ενώ σε σημεία τα φωνητικά ακούγονται σαν κραυγές.
Παρόμοια πράγματα και στο “Path Of Tombs”, το οποίο όμως είναι και το πιο μελωδικό του δίσκου, πάντα βέβαια χωρίς να ξεφεύγει από τη μελαγχολία και τη μαυρίλα του album. Αρκετά ακουστικά κοψίματα και σχεδόν death metal ρυθμός προς το τέλος στο “From The Vaults To Extermination”, το οποίο είναι και το μόνο από τα υπόλοιπα που η διάρκειά του είναι οριακά κάτω από διψήφιο νούμερο (εννιά λεπτά) ενώ η γενική συνταγή δεν αλλάζει ούτε στο “Demystifying The Blackness” με τις πολύ ωραίες μελωδίες που κλείνει το album.
Γενικά, φαίνεται πως οι Γερμανοί προσπάθησαν να βάλουν και κάτι διαφορετικό σε κάθε κομμάτι ώστε να μην ακούγονται όλα ίδια. Βέβαια, αν και η ακρόαση κύλησε σχετικά εύκολα, με το funeral doom ποτέ δεν καταφέραμε να γίνουμε φιλαράκια, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων. Ένας οπαδός του είδους λογικά θα βρει κάτι πολύ ενδιαφέρον εδώ πέρα.
6/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
