Η γερμανική μπάντα Warpath μπορεί να μην είναι αρκετά γνωστή, όμως έχει μακρά ιστορία. Σχηματίστηκε το μακρινό 1991 στο Αμβούργο και μέχρι το 1996 μετρούσε τέσσερις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες. Δύο χρόνια μετά, όμως, η μπάντα διαλύθηκε και χρειάστηκε να περάσουν δεκαεφτά χρόνια προτού ξανασχηματιστεί, με μοναδικό ιδρυτικό μέλος τον τραγουδιστή Dirk Weiss. Από τότε κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, το 2017 και το 2018, ενώ τώρα επιστρέφουν με την έβδομη δουλειά τους, με τίτλο “Disharmonic Revelations”.
Το “Disharmonic Revelations” είναι κλασικό παράδειγμα δίσκου, που ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις κι ενώ έχει όλες τις ενδείξεις ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, στο τέλος καταλήγει να είναι έτσι κι έτσι. Θα εξηγηθώ καλύτερα και για να το κάνω αυτό θα ξεκινήσω από τα θετικά.
Ο έβδομος δίσκος των Γερμανών αρχίζει όπως αρχίζουν παραδοσιακά τα thrash metal άλμπουμ: γρήγορες ταχύτητες με καταιγιστικό παίξιμο στα τύμπανα και πολύ βαριά riffs. Κι εκεί που νομίζεις ότι θα συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο, οι Γερμανοί αρχίζουν σιγά σιγά να βάζουν διάφορα στοιχεία στη μουσική τους που καθιστούν το δίσκο μια όχι τόσο συνηθισμένη thrash κυκλοφορία.
Και δεν μιλάω απλά για τη γενικότερη ένταση της μουσικής, το πολύ δυνατό παίξιμο, τα breakdown riffs, τα mid-tempo σημεία και κάποια groove περάσματα, καθώς αυτά υπάρχουν έτσι κι αλλιώς σε τέτοιου είδους κυκλοφορίες. Καταρχάς οι γρήγορες ταχύτητες δεν είναι το κύριο στοιχείο. Αντιθέτως οι Γερμανοί κινούνται περισσότερο σε mid-tempo αλλά και σε αργούς ρυθμούς. Και όταν λέω αργούς, εννοώ σε επίπεδα sludge, με αργές και βαριές κιθάρες, αργό παίξιμο στα τύμπανα και με περισσότερη ατμόσφαιρα.
Και αυτό δεν συμβαίνει μια και δυο φορές, αλλά αρκετά συχνά και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις διαρκεί και αρκετά. Κάποιος δηλαδή θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για thrash metal. Πολλές φορές έχουμε στοιχεία από άλλα είδη, όπως είναι το hardcore και το death (το τελευταίο στις περιπτώσεις που η σύνθεση είναι αρκετά πιο βαριά από thrash, όπως για παράδειγμα στο κομμάτι “MMXX”), ενώ σε κάποιες στιγμές το παίξιμο στην κιθάρα έχει μια πιο progressive διάθεση.
Επίσης, αρκετά συχνά η μουσική λαμβάνει και μελωδική χροιά τόσο στα αργά και ατμοσφαιρικά περάσματα, με ωραία μελωδικά riffs, όσο και στα τεχνικά σόλο αλλά και στα φωνητικά. Στο κομμάτι “The Unpredictable Past”, υπάρχει μεγάλο μελωδικό πέρασμα που φέρνει σε μοντέρνο metal, ενώ τα καθαρά, σχεδόν ψιθυριστά, φωνητικά που ακούγονται μου έφεραν στο νου gothic καταστάσεις.
Τώρα θα μου πείτε πώς και ένας δίσκος με τόσες εναλλαγές και διαφορετικά στοιχεία καταντάει να είναι «έτσι κι έτσι»; Λοιπόν, το βασικό του πρόβλημα είναι η συνολική του διάρκεια που ξεπερνάει τα πενήντα λεπτά, αν υπολογίσεις και τα δύο bonus κομμάτια. Αλλά και τα δύο bonus κομμάτια να μην λάβεις υπόψη, ο δίσκος και πάλι έχει δώδεκα συνθέσεις και αυτό του δίνει χώρο για filler συνθέσεις.
Υπάρχουν δυστυχώς αρκετά κομμάτια που τα ακούς και δεν σου κάνουν απολύτως καμία αίσθηση, γιατί όσες εναλλαγές και να έχουν είναι κάτι το οποίο το άκουσες λίγο πριν. Έπιασα τον εαυτό μου να ακούει τραγούδι και να μην αντιδράει καθόλου. Απλά περίμενα να τελειώσει και να έρθει το επόμενο, το οποίο ίσως θα είχε περισσότερα να πει από εκείνο που άκουγα εκείνη την ώρα.
Αν μιλούσαμε για ένα, βαριά δύο, κομμάτια, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Όμως δυστυχώς μιλάμε για τουλάχιστον τέσσερα κομμάτια που στην ουσία αποτελούν το ένα τρίτο του δίσκου. Αυτό δυστυχώς είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβλεφθεί και καταλήγει να επηρεάζει το συνολικό αποτέλεσμα όσο και ωραία να ήταν τα υπόλοιπα τραγούδια.
Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί τα δύο τρίτα του δίσκου είναι πολύ ωραία, με έξυπνες ιδέες και εξαιρετική εκτέλεση, που διαχωρίζουν το “Disharmonic Revelations” από τις άλλες κυκλοφορίες του συγκεκριμένου είδους, αν και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν πρόκειται για μια thrash metal κυκλοφορία. Αν μπορούσα να βαθμολογήσω μόνο αυτά τα δύο τρίτα, ο βαθμός θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερος. Ως σύνολο, όμως, παίρνει:
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
