Γενικά η επιστροφή στην σύγχρονη σκηνή του metal των 80’s δεν με συγκινεί ιδιαίτερα. Ίσως επειδή έζησα την πρώτη αναβίωση του ήχου στα τέλη των 90’s από μπάντες όπως Hammerfall, Nocturnal Rites κλπ, να μου φαίνεται πλέον η όλη φάση σαν ένα αναμάσημα ενός genre που δεν έχει πλέον να δώσει κάτι πραγματικά συναρπαστικό, απλά συντηρεί τον ήχο που ουσιαστικά μας μεγάλωσε. Σε αυτά τα επίπεδα κινούνται και οι Καναδοί Skull Fist στον δεύτερο τους δίσκο. Πολύ προσεγμένο άλμπουμ με τις κιθάρες σε πρώτο ρόλο να μοιράζουν απλόχερα όμορφα, στιβαρά riffs και γρήγορες μελωδίες, φωνητικά στα χνάρια των μεγάλων τραγουδιστών των 80’s και ένα rhythm section σφιχτοδεμένο να δίνει το ρυθμό άλλοτε καλπάζοντας και άλλοτε προελαύνοντας με σταθερό βήμα ανάλογα με τη διάθεση του κάθε κομματιού. Άξια αναφοράς, το ομώνυμο κομμάτι που κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό, το “Don’t Stop the Fight” με τον δυναμισμό του και το Maiden-ικό “Call of the Wild”. Το μόνο που λείπει απ’ τον δίσκο είναι αυτό το κάτι διαφορετικό που έχουν οι Καναδέζικες μπάντες και τις κάνει ξεχωριστές. Βασικά αν δεν είχα διαβάσει τη χώρα καταγωγής τους θα τους περνούσα στάνταρ για Σουηδούς! Το άλμπουμ είναι ιδανικό ακρόαμα για βραδιές ακόλαστης μπυροποσίας αφού είναι άκρως διασκεδαστικό και ξεσηκωτικό. Παρ’ όλα τα καλά του όμως για να εξηγούμαι, δεν πρόκειται για δίσκο που θα αλλάξει ζωές ή θα αγγίξει την ψυχή του ακροατή όπως άλλοι δίσκοι, ούτε έχει να προσφέρει κάτι νέο στην τεράστια ηχητική κληρονομιά της Metal σκηνής. Αλλά σε τελική ανάλυση, καλύτερα να ακούει ο κοσμάκης μπάντες όπως οι SkullFist, Enforcer, White Wizzard, κλπ παρά να αποθεώνει μπάντες με χαμηλότερη μουσική αξία μόνο και μόνο επειδή κάποια μανατζαρέικα κόλπα τους έχουν κάνει διάσημους.
7/10
Νίκος Κεφαλίδης
