Θα μπορούσα να πω ότι το Αμερικάνικο hard rock της δεκαετίας του ’80, ήταν αρκετά επιτυχημένο. Dokken, Kiss, Quiet Riot είναι μερικά από τα ονόματα, που μαζί με τα πιο ελαφριά AOR συγκροτήματα, Journey και Toto, έφεραν τρομερή επιτυχία στο είδος και το έβαλαν στα charts. Φυσικό είναι, όταν ένα ιστορικό είδος έχει τόσο μεγάλη επιτυχία, τότε ακόμη και 30 χρόνια μετά να υπάρχουν μπάντες οι οποίες θα αναπαράγουν τη συγκεκριμένη μουσική.
Οι Shaun Vanek (κιθάρες), γνωστός και ως Vanik, και Steve Dukuslow (τύμπανα), είναι ο πυρήνας των Midnight. Μαζί έφτιαξαν το εν λόγω project με όνομα Vandallus, με την σύνθεση να ολοκληρώνεται από τον Jason Vanek (φωνητικά, κιθάρα), Tyler Harvey (Deadiron) στην κιθάρα και τον Tim Frederick (Wretch, Eternal Legacy, Destructor) στο μπάσο. H μπάντα είναι το μωρό του Jason Vanek, αλλά παρ’ όλα αυτά, ο Jamie Walters των Midnight, έδωσε μερικά τραγούδια για το ντεμπούτο των Vandallus, “On The High Side”, που κυκλοφόρησε το 2016.
Δεν έχω ακούσει το “On The High Side”, αλλά εδώ θα γίνει η γνωριμία μας με τους Vandallus και το δεύτερο δίσκο τους, “Bad Disease”. Δεν μπορώ να πω τίποτε για το εξώφυλλο του δίσκου που είναι αριστουργηματικό, αλλά μακάρι να μπορούσαμε να κρίνουμε ένα δίσκο μόνο από αυτό. Το “Bad Disease” είναι μια μίξη ‘70s και ‘80s hard rock, με τα ονόματα που αναφέραμε παραπάνω, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στους Dokken.
Από εκεί και πέρα, δεν με ενθουσιάζει τίποτε στο δίσκο, εκτός από πολύ λίγες στιγμές. Το “Trash Talk’n” έχει ένα μελωδικό ρεφρέν που μπορεί να μείνει στο μυαλό του ακροατή και έχει ατμοσφαιρικές προεκτάσεις. Σε αυτό το τραγούδι υπάρχει και ένα πολύ ωραίο solo στο τραγούδι επίσης. Επίσης, κάπως πιο uptempo το “Shake Down”, δίνει μια καλή μελωδική αίσθηση και διάθεση στον ακροατή. Τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και περνάνε εντελώς απαρατήρητα, όσες ακροάσεις και να κάνω.
Η αναβίωση της εποχής δεν γίνεται μόνο μέσω του στυλ της μουσικής, αλλά και μέσω της παραγωγής και του ήχου. Είναι λες και έχεις όντως βάλει ένα δίσκο εκείνης της εποχής και ακούς, με όλες τις αδυναμίες που υπήρχαν στον ήχο. Τα φωνητικά του Jason Vanek δεν κολλάνε καθόλου και είναι πολύ ψηλά στην τελική μίξη, ενώ οι κραυγές του είναι αρκετά ενοχλητικές.
Το ενδιαφέρον για αυτόν τον δίσκο είναι σχεδόν μηδαμινό από την πλευρά μου και θεωρώ ότι μόνο οι ‘δεινόσαυροι’ εκείνης της περιόδου θα βρουν θετικές στιγμές. Αλλά για ποιο λόγο να ακούω τους Vandallus και όχι τους Dokken, που έχουν γράψει διαμάντια…;;;
5/10
Δημήτρης Σταύρος
dimitrisastavros@gmail.com
