Βρίσκω πολύ δύσκολο να μιλήσω για δουλειές που με αφήνουν ικανοποιημένο κατά το ήμισυ. Στην τελική όταν μια δουλειά είναι κακή γράφεις τους λόγους και προχωράς παρακάτω. Τι γίνεται όμως με τις περιπτώσεις εκείνες που η ποιότητα είναι ολοφάνερη αλλά στο τέλος της ημέρας δεν σου λένε και πολλά πράγματα;
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το συγκρότημα με τον παράξενο τίτλο; Οι 3.2 είναι το πνευματικό παιδί των Keith Emerson και Robert Berry. Το ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι, αν δεν ξέρετε προτείνω να το ψάξετε γιατί παρουσίαση δίσκου θέλω να κάνω και όχι να γράψω τόμο ολόκληρο. Ο Berry λοιπόν ίδρυσε τους 3 (αρχικά) μαζί με τον Emerson και τον Carl Palmer πίσω στο 1987. Δυστυχώς, ο θάνατος του Emerson πάγωσε τα πάντα και έπρεπε να φτάσουμε στο 2018 για την δεύτερη δουλειά τους με τίτλο “The Rules Have Changed”.
2021 λοιπόν και τρίτη δουλειά από το σχήμα, που είχε πάρει αυτό το όνομα από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, να ακροβατεί ανάμεσα στο AOR και στο progressive rock. Και εδώ είναι το πρόβλημα μου. Ποτέ δεν ήμουν οπαδός αυτού του στυλ progressive rock. Δεν μίλησε ποτέ μέσα μου αυτός ο πειραματισμός και η εκτεταμένη χρήση πλήκτρων.
Σαν αποτέλεσμα, τα κομμάτια που είναι πιο AOR και, να το λέμε και αυτό, μικρότερης διάρκειας τα βρήκα ενδιαφέροντα. Από την άλλη συνθέσεις όπως το εναρκτήριο “Top Of The World” με τα εννιά σχεδόν λεπτά του με άφησαν παγερά αδιάφορο. Από την άλλη, κομμάτια όπως το “Killer Of Hope” ήταν σαφώς πολύ πιο κοντά στα γούστα μου και ενδιαφέροντα. Όταν οι συνθέσεις είναι πιο λιτές δεν έχω κανένα πρόβλημα, από την άλλη όταν τεντώνονται με χάνουν. Με λίγα λόγια μπορεί να μην είμαι το πιο κατάλληλο άτομο να μιλήσει για μια τέτοια δουλειά. Δεν μπορώ όμως να του δώσω και πιο μεγάλο βαθμό από αυτό που μου προσφέρει.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
