Τους Stormwitch τους γνώρισα πριν από καμιά 20αριά χρόνια και βάλε, όταν οι Hammerfall με τον θρυλικό εκείνο δίσκο “Glory To The Brave” και την cult βιντοεκασσέτα που είχε κυκλοφορήσει τότε, είχαν παρουσιάσει το “Ravenlord”, ως διασκευή. Βέβαια το original αποδείχθηκε ότι ήταν τεράστιος ύμνος και κάπως έτσι έψαξα και τους πρώτους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ δίσκους των Γερμανών. Περιττό να πω ότι οι Stormwitch αποτελούν μία από τις 4-5 πιο αγαπημένες μου μπάντες, οπότε η ανάθεση της παρουσίασης του νέου τους δίσκου, θεωρώ ότι βρήκε άξιο άτομο για να την αναδείξει. Ο προηγούμενος δίσκος τους, το “Season of the Witch”, είχε βγει το 2015, οπότε μετά από τρία χρόνια θεωρώ ότι οι Γερμανοί θα έχουν αρκετό υλικό από το οποίο να μπορούν να διαλέξουν τα πραγματικά καλά κομμάτια.
Έχοντας ιδρυθεί το 1979 στην μικρή πόλη του Gerstetten στη Νότια Γερμανία (με άλλο όνομα), οι Stormwitch αποτελούν από τις παλαιότερες μπάντες στη σκηνή και κατά τη γνώμη μου ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για αυτό που λέμε heavy/power/epic metal. Δυστυχώς όμως, “γεννήθηκαν” στην λάθος πλευρά της Γερμανίας, με αποτέλεσμα να στερούνται την αναγνωρισιμότητα και ότι αυτή συνεπάγεται, έτερων Γερμανικών μπαντών των ‘80s (π.χ. Helloween), μένοντας συγκριτικά στην αφάνεια.
Για όσους παρακολουθούν τη μπάντα, γνωρίζουν ότι από την αρχική θρυλική σύνθεση, ο μόνος που έχει μείνει ο τραγουδιστής Andy Muck με την χαρακτηριστική και αγαπημένη φωνή του να παραμένει το “δυνατό χαρτί” της μπάντας. Δυστυχώς όμως για εμάς, ο mastermind της μπάντας ήταν ο κιθαρίστας Lee Tarot (πραγματικό όνομα Harald Spengler, ο οποίος μας άφησε το 2013 από εγκεφαλικό), η απουσία του οποίου είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Ο έτερος δε κιθαρίστας της χρυσής σύνθεσης, Steve Merchant, συνεχίζει με τους Witchbound, παρέα με τον πρώην μπασίστα των Stormwitch, Ronny Pearson (1983-1986). Τελευταία φορά είχαμε την χαρά να απολαύσουμε τον Lee Tarot στο θεϊκό δίσκο “Odyssey” που βγήκε το 1999, υπό την αιγίδα των Tarot’s Myst.
Δυστυχώς τα μεγαλεία του παρελθόντος έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, χωρίς όμως να σημαίνει ότι ο δίσκος είναι χάλια. Αντιθέτως μάλιστα. Έχοντας power-ίσει τις φόρμες τους, εις βάρος της λυρικής –επικής ατμόσφαιρας, το “Bound To The Witch” χαρίζει απλόχερα μελωδίες και επικά – occult θέματα στους στίχους, όπως μας έχουν συνηθίσει τόσο καιρό. Δεν αγγίζει τα αριστουργήματα του παρελθόντος αλλά αποτελεί ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα, κόντρα στην σαβούρα που κυκλοφορεί κατά κόρον. Το δίσκο πλαισιώνουν τρεις επανεκτελέσεις από τη χρυσή περίοδο της μπάντας (δεν θα σας πω ποιες, για να αγοράσετε το δίσκο!)
7/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
[email protected]
