Οι Γερμανοί Ahab αποτελούν προσωπική μου αδυναμία και αποτελούν επίσης πυλώνες του funeral doom, με το ντεμπούτο τους “The Call Of The Wretched Sea” (2006) να το θεωρώ έναν από τους καλύτερους δίσκους του συγκεκριμένου ιδιώματος, αλλά και μια κορυφή που δεν κατάφεραν να ξαναπατήσουν, όσο κι αν πλησίασαν. Ένα ακόμα βασικό στοιχείο είναι το ναυτικό στιχουργικό στοιχείο που χαρακτηρίζει όλους τους δίσκους τους, ακόμα και τον καινούργιο, μιας και μέχρι τώρα η βάση ήταν ο Herman Melville και το βιβλίο “Moby Dick” (σ.σ.: υπάρχουν και άλλα, αλλά όλα τους σχετίζονται με τη θάλασσα).
Στο νέο τους δίσκο όμως καταπιάνονται με το έργο του Ιουλίου Βερν “20000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα”. Που σημαίνει ότι το στιχουργικό στοιχείο δε ξεφεύγει από τις πρακτικές τους. Και μέχρι τώρα αυτό παραλληλιζόταν και με τη μουσική τους. Κι αυτό δεν αλλάζει εδώ, απλά το κάνει με διαφορετικό τρόπο. Γιατί εδώ οι ατμόσφαιρες είναι ένα κλικ πιο πρωταγωνιστικές και τα καθαρά φωνητικά έχουν μεγαλύτερη χρησιμοποίηση από το συνηθισμένο. Και έχουν και τη μεγαλύτερη επίδραση στην ατμόσφαιρα παράλληλα.
Κι αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα ένα μεγαλύτερο εύρος μουσικής ποικιλίας. Δε μιλάμε για πειραματισμούς, αλλά για εμπλουτισμό του μουσικού καμβά τους. Ειδικά το εναρκτήριο κομμάτι θα εκπλήξει πολλούς οπαδούς τους. Ωστόσο, η ανάμειξη των πιο ήρεμων και πιο βαριών μερών λειτουργεί υπέρ τους χάρη και στην ατμόσφαιρα που χτίζουν στα κομμάτια. Το φυσικό σκοτάδι τους κάνει ακόμα και τις πολύ ήρεμες στιγμές να βγάζουν νόημα και ατμόσφαιρα που λειτουργεί υπέρ του δίσκου.
Φυσικά όμως παραμένουν ένα δύσκολο άκουσμα για τους ανυποψίαστους με το ιδίωμα, ωστόσο θα δυσκολέψουν και τους γνώστες, και όχι μόνο με την ποικιλία του όπως προαναφέραμε, αλλά και με τη διάρκειά του, η οποία φτάνει τα 66 λεπτά και για μια δουλειά με τέτοιο χαρακτήρα ίσως είναι υπερβολικά και κουραστικά για κάποιους. Ακόμα κι έτσι όμως, η ποιότητά τους είναι αδιαμφισβήτητη και το αποτέλεσμα απολαυστικό για ακόμα μια φορά.
8/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
