Οι Καναδοί extreme metallers είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που δε γνωρίζεις αν πρόκειται για καλή ή κακή μπάντα. Άλλωστε δε σε αφήνουν να βγάλεις συμπέρασμα και οι ίδιες οι δισκογραφικές δουλειές τους, οι οποίες παρουσιάζουν συνεχή σκαμπανεβάσματα καθ’ όλη την πορεία των Kataklysm που μετράει αισίως πάνω από 20 χρόνια ύπαρξης. Παρόλα αυτά εξακολουθούν να είναι ένα από τα πιο επικερδή ονόματα στο roster της Nuclear Blast, η οποία βρίσκεται στο πλευρό τους από το 1995.
Αν και έχουν μαλακώσει σε μεγάλο βαθμό συγκριτικά με τις αμιγώς death metal εποχές τους, αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουν προσφέρει δείγματα εξαιρετικού μελωδικού death υλικού, με αποκορύφωμα εκείνο το “In The Arms Of Devastation” του 2006. Εκεί ήταν, προσωπικά, και η αρχή του τέλους των σταθερά καλών κυκλοφοριών, με τη μπάντα να μπαίνει στο επικίνδυνο τριπάκι των “ups and downs”. Βάλε μέσα σε όλα αυτά και τα περίεργα side-projects του Maurizio Iacono (λέγε με Ex Deo) που μας γέμισε παροδικές αμφιβολίες για το μέλλον του συγκροτήματος και έχεις μία πλήρη εικόνα των Kataklysm των τελευταίων ετών. Το νέο album “Meditations” είναι πλέον εδώ και απ’ ότι φαίνεται διατηρεί τα προαναφερθέντα σκαμπανεβάσματα, μετά και το προηγούμενο μέτριο, κατ’ εμέ, “Of Ghosts And Gods“.
Αυτή τη φορά, το διάγραμμα των Kataklysm παίρνει μία ελαφρώς ανοδική πορεία κι αυτό κυρίως λόγω των κάπως καλύτερων συνθέσεων. Τα κύρια χαρακτηριστικά της μπάντας όπως η μελωδία των πρόσφατων δίσκων και το ογκώδες rhythm section δηλώνουν και πάλι παρόντα χωρίς φυσικά να μιλάμε για την προσωπικότητα που είχε π.χ. ένα “Serenity In Dust” ή την επιθετικότητα του “Shadows & Dust“. Ωστόσο διαθέτει υπέροχα κιθαριστικά, μελωδικά θέματα τα οποία μάλλον είναι και αυτά που κλέβουν την παράσταση κατά την ακρόαση. Το “Outsider” και το “The Last Breath To Take Is Yours” είναι ξεκάθαρα δείγματα αυτού. Ειδική μνεία πρέπει να κάνω και στο drummer-οπλοπολυβόλο Oli Beaudoin, ο οποίος μοιάζει να αποτελεί τον κρυφό άσσο στο μανίκι της μπάντας, όντας πλήρως σταθεροποιημένος πίσω από το drumkit. Πραγματικά τα έχει όλα. Groovy vibes, δίκασες, breakdowns, γυρίσματα και γενικότερα ένα αίσθημα πως σαν τετράδα λειτουργούν καλύτερα. Κι αν στο “Waiting For The End To Come” υπήρχε το “Elevate” που στεκόταν ως το “hit” του δίσκου, εδώ έχουμε το “Achilles‘ Heel“. Αρκετά πρωτότυπο και άκρως συναισθηματικό με αυτό το catchy riff ως συνθετικό άξονα, αποτελεί και την πιο ευαίσθητη στιγμή του album, δίνοντας στο “Meditations” ένα κλείσιμο που σου μένει. Το κακό (και συνάμα καλό) βέβαια είναι η μικρή διάρκεια. Τα μόλις 38 και κάτι λεπτά του σου δίνουν το ελεύθερο να το εξερευνήσεις περαιτέρω για να το κατανοήσεις, αλλά ταυτόχρονα σε κάνει να αναρωτηθείς πως θα ήταν αν κομματάρες όπως τα “In Limbic Resonance” και “Bend The Arc And Cut The Cord” διαρκούσαν παραπάνω.
Αν και σε γενικές γραμμές το “Meditations” ηχεί λίγο βεβιασμένο και ολίγον τι “ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε” ως προς τη δομή του, κερδίζει οριακά τον προκάτοχό του και ως ενός σημείου μπορεί και να σταθεί δίπλα σε albums τύπου “Prevail” και “Heaven’s Venom” χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα το θυμάσαι σε ένα χρόνο από τώρα. Και αυτό το τελευταίο θα είναι πάντα η “κατάρα” τους.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
