Το λοιπόν, η συγκεκριμένη κυκλοφορία είχε χάσει τον ενδιαφέρον μου πριν καν την ακούσω. Όχι μόνο για το χαζό εξώφυλλο, ούτε επειδή η μπάντα είναι από την Ιταλία που σπάνια θα μου αρέσει κάποια μουσική πρόταση από τους γείτονες. Το έχασε επειδή είδα ότι η συνολική διάρκεια του album είναι δύο ώρες και είκοσι λεπτά (!) με το μικρότερο να κρατάει δέκα και το μεγαλύτερο δεκαοχτώ.
Βέβαια, όταν τα έβαλα να τα ακούσω, δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Δεν ξέρω πως διάολο κατάφεραν να τα κάνουν να φαίνονται ότι έχουν τόσο μεγάλες διάρκειες, αλλά μετά από μερικά λεπτά απλά τελείωνε το ένα κομμάτι και πήγαινε στο επόμενο. Για κάποιο άκυρο λόγο, φαινόταν σε κάθε ένα η τριπλάσια διάρκεια από την πραγματική. Οι έντεκα συνθέσεις του album λοιπόν κρατάνε γύρω στα τρία τέταρτα, κάτι που ήταν φοβερά ανακουφιστικό για εμένα.
Το“Soul Dragger” είναι το πρώτο full-length της μπάντας, μετά το EP “Before Chaos” που βγήκε το 2018 ανεξάρτητα και περιλαμβάνεται ολόκληρο εδώ. Το στυλ της μπάντας κινείται στο χώρο του modern extreme metal. Γρήγοροι ρυθμοί, πολύ κοπάνημα στα drums, ακραία φωνητικά και thrashy riffsείναι τα βασικά συστατικά της μουσικής τους και σε σημεία μπορώ να πω ότι μου θύμισαν τους Trivium. Εκεί όμως που χειροτερεύει η κατάσταση είναι σε κάποια μελωδικά mid-tempo κοψίματα στα οποία δοκιμάζουν καθαρά φωνητικά, τα οποία δεν τους δικαιώνουν. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ακούω φάλτσα φωνητικά σε ακραίες κατά βάση μπάντες και υποθέτω ούτε η τελευταία. Αν δεν σας βγαίνουν σε παλικάρια, αφήστε το στην άκρη, τι να την κάνουμε την ποικιλία όταν δε μπορείτε να τραγουδήσετε;
Σα να μην έφτανε αυτό, έχουν και ένα κομμάτι σαν μπαλάντα, το οποίο πραγματικά ήταν βασανιστικό μέχρι να τελειώσει και ένα instrumental το οποίο είναι απλά σολαρίσματα χωρίς νόημα και λόγο. Γενικά, στο ακραίο κομμάτι κάνουν καλή δουλειά και έχουν ωραία σημεία για να κοπανηθείς. Στα πιο μελωδικά με τα καθαρά φωνητικά, μετρούσα τα λεπτά μέχρι να τελειώσει.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
