James Durbin. Ένας μουσικός που όπως τόσοι και τόσοι έγινε γνωστός μέσα από το American Idol το μακρινό (πλέον) 2011. Και μπορεί εμείς αυτό να το βλέπουμε με μισό μάτι επειδή στην υποανάπτυκτη χώρα μας οι «κριτές» δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει μουσική αλλά εκεί στο Αμέρικα τα πράγματα είναι αλλιώς αφού δεν είναι λίγοι οι rockers/metalheads που συμμετέχουν εκεί και έκαναν κάποια καριέρα στη μουσική μας.
Τρανό παράδειγμα ο Adam Lambert που τραγουδάει στους Queen. Ο Durbin πέρασε για λίγα χρόνια και από τους θρυλικούς Quiet Riot (ό,τι έχει μείνει από αυτούς τέλος πάντων) και ηχογράφησε μαζί τους το προτελευταίο τους album “Road Rage”. Σαν solo καλλιτέχνης έχει βγάλει τρεις δίσκους σε modern/alternative rock στυλ, γι’ αυτό και εδώ αποφασίζει να ονομάσει το project σκέτο Durbin όπου εξερευνάει heavy metal μονοπάτια.
Πέρα από τα φωνητικά, αναλαμβάνει και κιθάρες ενώ υπάρχει και πληθώρα καλεσμένων. Οι πιο γνωστοί παίζουν μαζί στο “Kings Before You” και είναι ο πρώην παλαιστής Chris Jericho (Fozzy) στα φωνητικά και ο Phil Demmel (Vio–Lence, ex-Machine Head) στις κιθάρες. Συνολικά έχουμε να κάνουμε με πάνω από μια ντουζίνα μουσικών που συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο προς τιμήν τους δεν ακούγεται ασύνδετο και αχταρμάς.
Μέσα από πενήντα πέντε λεπτά (κουραστική διάρκεια) και δώδεκα τραγούδια, ο Durbin κάνει αυτό που λέει και αυτό που δείχνει το εξώφυλλο. Παίζει παλιομοδίτικο heavy metal με την ανάλογη παραγωγή, η οποία θυμίζει άλλες εποχές. Κάτι περίεργο εδώ που τα λέμε, αφού η Frontiers ειδικεύεται στην μαζική παραγωγή πλαστικού και ευτυχώς που δεν ισχύει αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το “The Beast Awakens” δεν είναι και κανένα…θηρίο αλλά μια καλή δουλειά έχει γίνει. Οι επιρροές του Durbin πολλές και κάποιες είναι εμφανείς εδώ. Παράδειγμα, παλιοί Iron Maiden (με τον αχώνευτο στο μικρόφωνο), Manowar σε κάποιους εμβατηριακούς ρυθμούς και χαρακτηριστικές μπασογραμμές, μέχρι και Ghost μου ήρθαν στο μυαλό σε κάποια σημεία. Διάχυτο είναι και το epic συναίσθημα στις συνθέσεις, το μαρτυράει έτσι κι αλλιώς το λογότυπο με το εξώφυλλο.
Ο Durbin έχει πάρα πολύ καλή φωνή και δίνει την ψυχή του αλλά δε μου έμειναν και πολλά από το δίσκο. Πέρα από το φοβερό ομώνυμο, το “Evil Eye” και το “Riders On The Wind” με τα κολλητικά refrains και την φοβερή ερμηνεία του, όλα τα υπόλοιπα κινούνται σε απλά συμπαθητικά πλαίσια. Περνάς την ώρα σου, πίνεις και μια-δυο μπύρες σε ένα μπαρ (τι είπα τώρα, ε) ακούγοντάς τα αλλά προσωπικά για μόνιμη θέση στη δισκοθήκη μου δεν θα το επέλεγα. Αν είσαι όμως από αυτούς που καταναλώνουν οτιδήποτε παίζει στον παλιομοδίτικο heavy ήχο, όρμα του!
6/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
