Οι Driftwood Sign μας έρχονται από τη Σουηδία. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2009 και παρά τα έντεκα χρόνια που βρίσκονται στον χώρο έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα ΕΡ. Αυτά που τους κάνουν περήφανους για την δουλειά τους είναι οι αρκετά επιτυχημένες συναυλίες που έχουν πάρει μέρος με τη σημαντικότερη να είναι αυτή που άνοιξαν για τον Mark Tremonti. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να βγάλουν, επιτέλους, το πρώτο τους full-length album.
Ο δίσκος αποτελείται από έντεκα κομμάτια με τα οποία έχουν κάνει αρκετά σωστή δουλειά. Το μειονέκτημα που υπάρχει σε αυτήν εδώ την περίπτωση είναι το ενδιαφέρον που αρχίζει και χάνεται από την μέση και μετά. Στα πρώτα κομμάτια νομίζεις ότι έρχεται κάτι πολύ καλό στη συνέχεια μέχρι που φτάνεις στο επτάλεπτο τραγούδι και εκεί αρχίζουν όλα.
Γλυκούληδες, τρυφερούληδες και τα συναφή στο “Nowhere To Run” αλλά επτά λεπτά μπαλάντα και δε στα μισά του δίσκου είναι το πρώτο φάουλ. Το δεύτερο είναι τα πεντάλεπτα και εξάλεπτα που ακολουθούν την μπαλάντα. Δεν αμφισβητώ ούτε τις ικανότητές τους ούτε τους ακυρώνω εντελώς αλλά δυστυχώς γίνεται κουραστικό.
Μετά την δεύτερη φορά που το άκουσα, άρχισα να προσπερνάω την μπαλάντα. Το «κακό» όμως είχε ήδη γίνει. Με κούρασε αρκετά και στο τέλος περισσότερο σαν θόρυβος στα αυτιά μου έμοιαζε παρά με μουσική.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές ζητάω και από δικούς μου να ακούσουν τον τάδε δίσκο και να μου πουν την γνώμη τους. Το ίδιο ακριβώς ένιωσαν και εκείνοι με τα παιδιά μας εδώ. Όπως καταλαβαίνετε μετράει ο λόγος τους. Θετικά σε εμένα γιατί μπόρεσα να βγάλω μια λίγο περισσότερο γενική εικόνα, αρνητικά στη μπάντα και οι λόγοι είναι αυτονόητοι.
Ολοκληρώνουμε με το εξώφυλλο. Συμπαθητικό θα έλεγα αλλά μέχρι εκεί. Προσπαθώ να βρω κάτι καλύτερο και περισσότερο να πω μα μου είναι αδύνατο. Ελπίζω το επόμενο album που θα βγάλουν να μην αγγίζει στο ελάχιστο αυτό εδώ. Κρίμα και άδικο αν γίνει.
5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
