Μου είναι αρκετά δύσκολο να γράψω πέντε αράδες για αυτήν την Τευτονική δύναμη που φέρει το όνομα Kreator. Ο αντίκτυπός που προκάλεσαν μέσω της μουσικής τους στην ευρωπαϊκή thrash metal σκηνή και η κληρονομιά που άφησαν & αφήνουν στις επόμενες γενιές είναι απαράμιλλη, τοποθετώντας τους σε περίοπτη θέση στο πάνθεον του Γερμανικού Big Four. Άλμπουμ όπως το “Pleasure To Kill”, το “Extreme Aggression” ή το “Coma Of Souls” όχι μόνο παραμένουν εμβληματικές αναφορές του είδους και δείχνουν μια πολύπλευρη προσωπικότητα όσον αφορά τις συνθετικές δυνατότητες του σχήματος, αλλά αντικατοπτρίζουν επίσης το πνεύμα μιας εποχής όπου οι Sodom, οι Destruction και οι Tankard συναγωνίζονταν την πανίσχυρη Αμερικανική αρμάδα (σ.σ.: Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax) που καταλάμβανε τον κόσμο εκείνη την περίοδο. Αν και «έχασαν λίγο την μπάλα» γύρω στο 1992 με την εμφάνιση του “Renewal”, συνέχισαν να προχωρούν, περιπλανώμενοι σε πιο περιπετειώδη (σ.σ.: αλλά χωρίς έμπνευση) μονοπάτια τη δεκαετία του ‘90 για να επιστρέψουν αργότερα στις ρίζες τους, αν και με κάπως πιο μελωδικές αποχρώσεις, κάτι το οποίο εμένα προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου. Όπως και να έχει, φάνηκε ότι η όλη πορεία τους ήταν ανοδική μετέπειτα, καθιστώντας τους Kreator σήμερα ένα από τα πιο επιτυχημένα σχήματα στον thrash ήχο του σήμερα στον Ευρωπαϊκό αλλά παγκόσμιο χάρτη.
Όπως συμβαίνει με όλα τα άλμπουμ του είδους, ιδιαίτερα αυτά των old school σχημάτων, περίμενα το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των Kreator με περισσότερες προσδοκίες, καθώς, με λίγες σπάνιες εξαιρέσεις, δεν μπορούν πλέον να με εξεπλήξουν. Οι μουσικές και φωνητικές «ιδιαιτερότητες» του Mille Petrozza συμβουλεύουν να εστιάσουμε στην επιθετικότητα, ή τουλάχιστον να είναι σε ένα πρωταρχικό επίπεδο, ακόμη και όταν περιβάλλεται από μελωδία.
Το “Hate Über Alles” ως εναρκτήριο κομμάτι παραμένει απλό, πιο κοντά στις κλασσικές thrash ρίζες του συγκροτήματος, διαθέτοντας παράλληλα το επιβλητικό, «πιασάρικο» ρεφρέν και από εκεί στο “Killer Of Jesus”, το οποίο μαζί με το προαναφερθέν αποτελούν για εμένα από τα καλύτερα παραδείγματα μιας επιτυχημένης φόρμουλας που θα έπρεπε να είχε αναπαραχθεί πιο συχνά μέσα στο δίσκο. Σε αυτά μπορείτε να προσθέσετε εύκολα και το “Conquer & Destroy” & “Pride Comes Before The Fall”. Μπορώ από την άλλη να καταλάβω την τάση διαφοροποίησης και εμπλουτισμού της ηχητικής τους παλέτας, κάτι το οποίο μπορεί να αποδειχθεί ως φιλόδοξο, ωστόσο δεν νομίζω, για παράδειγμα, ότι η προσέγγιση κομματιών όπως το ala Running Wild/Accept “Become Immortal” ή το goth-ίζον “Midnight Sun”, προσθέτουν ποιότητα στο σύνολο. Πράγματι διαφοροποιούνται, αλλά δεν παρέχουν καμία πραγματική αξία στο “Hate Über Alles”, όπως και τα ανέμπνευστα ρεφρέν των “Crush The Tyrants” & “Dying Planet”, τα οποία μάλιστα αποπνέουν κάποια δημιουργική… μετριότητα. Δυστυχώς, προσωπικά εμένα το Hate Über Alles”δεν κατάφερε να με κερδίσει πέραν των τεσσάρων συνθέσεων που ανέφερα στην αρχή.
Ως δίσκος ταλαντεύεται κάπου ανάμεσα στο καλό και το μέτριο, με μια φθίνουσα περισσότερο πορεία ενώ παράλληλα αποτυγχάνει να δικαιολογήσει πλήρως τον τίτλο του ούτε το εξώφυλλο που τον κοσμεί. Ίσως κάποιοι από τους αναγνώστες να μην συμμερίζονται την άποψη μου σχετικά με το δίσκο. Εγώ προσωπικά άλλα περίμενα και δυστυχώς απογοητεύτηκα.
5,5/10
Νίκος Σιγλίδης
nicklasinferno@gmail.com
