Μετά το πολύ καλό “The Scarecrow” του 2008, ο πάντα εργασιομανής Tobias Sammet επιστρέφει εδώ με τη συνέχεια της επικής “Scarecrow” τριλογίας, εξιστορώντας μας τη ζωή ενός μοναχικού σκιάχτρου, το οποίο προσπαθεί να βρει συντροφιά μέσα από τη μουσική του. Στην πορεία ο ήρωας (τον οποίο ενσαρκώνει με απόλυτη πειστικότητα ο Tobias) γνωρίζει τη δόξα που πάντα ήθελε, γρήγορα όμως αντιλαμβάνεται ότι αυτό έχει σαν τίμημα πολύ πόνο και κίνδυνο να χάσει όλα αυτά που έχει. Στιχουργικά, το όλο concept του “The Wicked Symphony” συνεχίζει εκεί ακριβώς που τελείωσε το προηγούμενο album. Μουσικά, πρόκειται για μία αναζωπύρωση της power metal σκηνής και αυτό το λέω χωρίς ίχνος υπερβολής. Ο Tobias Sammet εδώ μεγαλούργησε. Για άλλη μία φορά, επιστράτευσε την elite του metal στερεώματος, μαζί με το Sascha Paeth ανέλαβε την παραγωγή και μας πέταξε κατάμουτρα ένα δίσκο τον οποίο θα ακούμε για πολύ καιρό. Jorn Lande, Michael Kiske, Klaus Meine, Russell Allen, Tim “Ripper” Owens και Andre Matos είναι μερικά από τα ονόματα που συμμετέχουν. Όσον αφορά τα κομμάτια, πιο δυναμικά δε γίνονται. Ξεκίνημα με το ομώνυμο με riffs που σε κολλάνε στον τοίχο, συνέχεια με “Wastelands” (ο Kiske σε μεγάλα κέφια), ενώ το ντουέτο του Τobias με τον Klaus Meine των Scorpions στο “Dying For An Angel” είναι απλά καταπληκτικό. Και ας μην ξεχνάμε το “Scales Of Justice”, όπου η ερμηνεία του Tim “Ripper” Owens κλέβει την παράσταση με μεγάλη ευκολία. Η ενορχήστρωση λειτουργεί θετικά κάνοντας κάποια fillers (“Forever Is A Long Time”, “The Edge”) να περνάνε απαρατήρητα, αν και οι κιθάρες θα μπορούσαν να ακούγονται λίγο περισσότερο. Πέρα από αυτό, ο δίσκος αγγίζει την τελειότητα, καθώς είναι προσεγμένος από όποια πλευρά και να το δούμε. Το “The Wicked Symphony” είναι ο ορισμός της metal όπερας, καθώς και η απάντηση στο γιατί ο Tobias Sammet θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σημερινού power metal. Ίσως από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
