Ντεμπούτο album για τους Whisper Killers, οι οποίοι από όσες λεπτομέρειες κατάφερα να βρω στο διαδίκτυο έχουν έδρα την Αθήνα και αποτελούνται από πρώην και νυν μέλη Achelous, Reflection και Lost Fate μεταξύ άλλων. Η μπάντα κινείται μέσα στα πλαίσια του heavy metal και στο “Hard As Rock” παρουσιάζουν εννέα κομμάτια.
Από την πρώτη ακρόαση έγιναν εμφανή αρκετά θεματάκια σε διάφορους τομείς, τα οποία καλώς ή κακώς στερούν από τον δίσκο τα όποια θετικά στοιχεία. Ας το πιάσουμε από την αρχή, το καλύτερο και δυνατότερο χαρτί της μπάντας είναι οι κιθάρες. Αν κάτι ξεχωρίζει και βγαίνει μπροστά μέσα σε όλη την διάρκεια του δίσκου είναι τα όποια lead και solos, μαζί με αρκετά από τα riff. Ενώ υπάρχουν ιδέες, άλλες δομημένες άλλες διάσπαρτες και φευγαλέες, αυτές δεν αποτελούν παρά μόνο μεμονωμένες στιγμές του δίσκου και δυστυχώς δεν φτάνουν για να σωθεί το σύνολο.
Και δυστυχώς από εδώ και πέρα ξεκινούν τα αρνητικά. Το έχω ξανά πει και στο παρελθόν. Μου είναι τρομερά δύσκολο και άβολο το να πρέπει να μιλήσω «αρνητικά» για την δουλειά κάποιου, αλλά από την άλλη οφείλω να είμαι ειλικρινής, τόσο ως προς τον εαυτό μου όσο και προς την εκάστοτε μπάντα. Η παραγωγή στο σύνολο της δεν κολακεύει τα κομμάτια. Η κιθάρες έχουν μία έντονη ψηφιακή αίσθηση σαν χροιά, παρότι ίσως και να μην είναι plugin, ενώ τα τύμπανα είναι υπερβολικά εμφανές το ότι είναι midi programming, κάτι που σε πετάει «εκτός» καθ’ όλη την διάρκεια της ακρόασης. Θυμίζει περισσότερο demo παρά ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Αν αυτό είναι κάτι το ηθελημένο και σκόπιμο, συγχωρέστε με δεν το γνωρίζω μα ούτε και το καταλαβαίνω.
Κάτι ακόμα που εμένα προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα και το έχω ξανά θίξει στο παρελθόν είναι η τόσο έντονη και κακή προφορά. Φυσικά δεν είμαστε όλοι από την Αγγλία ούτε έχουμε την δυνατότητα ή την απαίτηση Λονδρέζικου accent, αλλά εδώ περνάμε στην εντελώς άλλη άκρη. Και όχι, οι Rotting Christ δεν είναι δικαιολογία ή παράδειγμα, τουλάχιστον όχι σε εμένα. Στα δικά μου αυτιά ηχεί τρομερά αντιαισθητικό όταν είναι σε τόσο έντονο βαθμό. Χίλιες φορές να τραγουδήσει κάποιος στην μητρική του γλώσσα, όποια και αν είναι αυτή, προκειμένου να αποφευχθεί αυτό κατά την γνώμη μου. Εκεί παίζει και να πάρει και εύσημα.
Ακόμα, στο κομμάτι της φωνής υπάρχουν αρκετές αστοχίες και αστάθειες τονικά, αλλά νομίζω πως το κομμάτι της προφοράς είναι εντονότερο. Δεν γνωρίζω το κατά πόσο αυτό το ημι-ατοναλ, ημι-μιλητό είναι μέρος του όποιου ύφους του συγκεκριμένου είδους και αν το κάνει πιο obscure ή το οτιδήποτε και κατά συνέπεια είναι εσκεμμένο, αλλά προσωπικά πάντα, δεν μου αρέσει ή δεν το καταλαβαίνω. Βέβαια, στο προ τελευταίο κομμάτι του δίσκου, συγκεκριμένα στο “Lizzie” στο οποίο κάνει την εμφάνιση της και κάποια καλεσμένη στα γυναικεία φωνητικά, για την οποία δεν έχω στοιχεία, όλο το στυλ και η προσέγγιση στην φωνή του Χρήστου Κάππα αλλάζει εντελώς και σαφώς προς το καλύτερο. Δεν είναι ίσως η πιο επιθετική και metal χροιά που ίσως ο ίδιος να θέλει, δεν παύει δε να ακούγεται σωστότερη.
Συνοπτικά, δεν ξέρω τι είχαν κατά νου ακριβώς τα παιδιά στους Whisper Killers και τι ήθελαν να κάνουν στο “Hard As Rock”, εμένα όμως δεν με κέρδισαν. Δεν ξέρω επίσης αν αυτό το στυλ θεωρείται από κάποιους true ή cult ή κάτι άλλο, πάντως προσωπικά δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό πέρα από αυτά τα λίγα που προ ανέφερα. Έκανα και περαιτέρω ακροάσεις προκειμένου να μην μείνω στην αρχική εντύπωση και αδικήσω με κάποιον τρόπο την μπάντα, γιατί είναι και ντεμπούτο υπό αυτό το όνομα, αλλά δυστυχώς η γνώμη μου παρέμεινε η ίδια. Ίσως στην επόμενή τους δουλειά.
6/10
Κωνσταντίνος Μάρης
Constantinemaris@gmail.com
